Dag 13

Bij het krieken van de dag haast ik me de tent uit. Ik weet dat de ochtendritueelmensen al klaar zitten met een ketel en een gasbrander. En wat is er nou mooier dan koffie met het uitzicht over dit meer met aan mijn rechterkant de caravans van de overburen en links onze oude barrels. Vandaag nogmaals een rustdag. Ik kan mijn lol niet op. Een voor een komen de reisgenoten uit hun tenten gerold. Iedereen heeft een goede nacht gehad. Het enige dat ons zorgen baart is het zaaggedrag van Mr. Helicopter, als we nog een dag blijven staat er geen boom meer overeind. De plannen van vandaag beginnen langzaam vorm te krijgen. Ilse en Crazy987 hebben weer een tentstok die geknapt is. Het lijkt erop dat de tent nu echt zijn langste tijd gehad heeft. Gelukkig biedt duct-tape een veilige oplossing. Het stokje wordt weer gemaakt en volgens Ilse en Crazy hoeft het stokje het nog maar 1 nacht uit te houden. Ze gaan de laatste 2 nachten in een hotelletje slapen. En dat is best prettig als je op doorreis bent!

De plannen voor vandaag zijn rond het middaguur al aardig uitgekristalliseerd. Er wordt vandaag een bezoek gebracht aan Annecy, de heenreis gaat langs de oostkant van het meer en de terugreis gaat langs de westkant. Al met al wordt het dus een rondje Lac d'Annecy met als tussenstop het oude centrum van Annecy. Ilse en Crazy willen nog wat andere dingen bekijken en nog een beetje genieten voor de terugreis begint. Dus rond het middaguur begin ik samen met Jottum! Auke Artskjid, Smoelwerkje, Sjors en Mr. Helicopter aan ons rondje om het meer. Vanaf de camping buigen we naar links en rijden richting Talloire. We rijden langs de rand van het meer en zien overal plekken waar mensen zwemmen. Het ziet er echt prachtig uit. De weg slingert lekker langs de oever en af en toe rijden we door een dorpje, klimmen een stukje omhoog. Dalen een stukje en rijden dan weer verder langs het meer.

Binnen no-time zitten we in Annecy. Het is hier echt een stuk drukker langs het water. Hier zijn ook een soort van zwem-kades gebouwd met grasveldjes erbij inclusief een kiosk. Het is hier niet slecht vertoeven moet ik zeggen. Toch gaat er niets boven de rust van de camping. We proberen de motoren zo dicht mogelijk bij het oude centrum te krijgen en spotten een speciale parkeerplaats voor motoren. Zo goed en zo kwaad als het kan laveren we tussen het verkeer en diverse paaltjes door en kunnen onze motoren net kwijt op het kleine parkeerterrein. Mr. Helicopter zoekt nog een object om zijn BMW aan vast te zetten. Ik ruil met hem van plaats, zodat hij zijn motor aan een bankje kan vastleggen. Het grote voordeel van mijn ouwe barrel is dat je hem niet eens op slot hoeft te zetten. Het apparaat is zo lelijk en de voorkant glimt dermate van de olie dat een potentiële dief niet aan de rechter-commissaris zal worden voorgeleid, maar waarschijnlijk een verwijsbriefje krijgt naar een oogarts en/of een psycholoog.

Het is in Annecy redelijk rustig. Logisch ook, het is een door-de-weekse dag en het vakantieseizoen is nog niet begonnen. De temperatuur is echter al wel naar vakantiewaarden gestegen en de diverse ijssalons lachen je toe. We maken er verder niet al te veel woorden aan vuil en we stappen de eerste ijssalon binnen die een behoorlijk assortiment heeft. Na het ijsje lopen we verder en komen we erachter dat het geloond had om een zijstraat in te lopen. Het stikt hier namelijk van de ijszaken en de ijszaken in de zijstraten zijn een stuk goedkoper. We lopen wat door de straatjes, nemen nog een drankje op een terras in de schaduw, verorberen met 6 man een heet stuk kaas uit de oven. Zo hebben we meteen ook onze reputatie van zuunige Hollanders weer bevestigd!






Nu moeten we nog op zoek naar een apotheek. Mr. Helicopter heeft namelijk enorme jeuk aan zijn benen sinds hij in het meer gezwommen heeft. Nadere inspectie door ons leerde dat er niks aan zijn benen te zien was, maar omdat hij er maar over bleef klagen zijn we toch maar naar de Pharmacie gegaan. Nu kan ik me in het dagelijks leven aardig redden in het Frans, maar een bezoekje aan de Pharmacie geeft toch altijd weer de nodige hoofbrekens. Ik overleg met Jottum!, Auke en Smoelwerkje wat de handigste manier is om het een en ander aan de dame van de Pharmacie uit te leggen. Ik probeer in mijn beste frans te zeggen dat "les jambes de mon ami sont tres irrite apres plonger au le lac". Op haar wedervraag of het misschien insectenbeten zijn vertaal ik naar Mr. Helicopter of hij misschien luizen heeft. Het verontwaardigde gezicht en een resoluut Nederlands nee is voor de dame genoeg. Ze gaat verder met vragen en ik krijg de vraag of het bacterieel of misschien een virus is? Ik wil antwoorden met "Ja doos, dat weet ik toch niet, wat denk je waarvoor we hier zijn." Maar bedenk me net op tijd dat ik niet weet of je in het Frans een vrouw wel doos kan noemen en stamel dan maar bedeesd "je ne sais pas". Ze haalt haar oudere collega erbij. Een grote oudere vrouw kijkt me onderzoekend aan en vraagt me wat er met onze vriend aan de hand is. Ik leg het nogmaals uit en ze snapt er wederom niks van. Als ze in een lade bgint te rommelen vertel ik haar en passant dat "notre ami une petit peu un jankert" is. De vrouw kijkt Mr. Helicopter aan met een blik die tussen woede en medelijden inzit en graait verder in de la. Ik blaas de aftocht! Verbijsterd en opgelucht staan we na een paar minuten weer buiten. Mr Helicopter komt even na ons naar buiten: een tube zalf rijker en een euro of 15 lichter . Dat wordt smeren jonguh!

Onderweg naar de motoren hebben Mr. Helicopter, Smoelwerkje en Sjors besloten om het kasteel nog te bezoeken. Auke, Jottum en ik geloven het wel, we willen nog wat boodschappen doen en aan het eind van de middag nog ff een duik nemen. Bovendien is er een expositie van moderne kunst in het kasteel en heb ik mijn kunstkijk-outfit niet bij me. Ik hoop maar dat de hersenen van onze jonge reisgenoten overweg kunnen met deze overdosis van nieuwe indrukken die ze in het kasteel gaan opdoen. Wij lopen naar de motoren waar ik Auke en Jottum een truc demonstrer. Ik pak uit mijn topkoffer een handdoek, maak deze nat in de fontein en bevochtig de zadels een paar keer. Als het water op de zadels verdampt is, zijn de zadels naar een dragelijke temperatuur afgekoeld en kunnen we weer verder. Een stop bij de Lidl en een benzinepomp complementeren het geheel. Eenmaal op de camping wordt het tijd voor een duik in het meer, heerlijk koel is het water.

Na niet al te lange tijd komen de jonge kunstkijkers ook weer aangekacheld. Als ze ook eenmaal in het water liggen hoor ik hun relaas over het kasteel. Het was een kale bende, er was niks. Geen wapens, geen harnassen er was alleen maar een tentoonstelling van moderne kunst met als hoogtepunt een plastic kraai op een wc-pot!!! Wat een giller, ik hoor hun hersenen kraken nu ze deze absurditeit proberen te verklaren. Gelukkig brengt een koud biertje verlichting voor de krakende hersenen. Kunst is altijd goed, maar moet gedoseerd worden gebracht. Van een overdosis kunst is nog nooit iemand beter geworden!!

Vanavond gaan we met zijn allen in het camping-restaurant eten als afsluiter voor deze leuke dagen. Voor het eten druk ik iedereen nog op het hart om nu nog boodschappen te doen en de tank vol te gooien zodat we morgen op tijd kunnen vertrekken, flink wat kilometers kunnen maken en genoeg eten voor ontbijt/lunch bij ons hebben. Het camping restaurant is wel een mooie plek. Het is er druk, je kunt er dus goed mensen observeren en het eten is er niet onaardig voor de prijzen die ze berekenen. Ik kom als laatste bij de groep, iedereen zit al buiten op het terras en lekker aan het bier. Voor mij wordt er een soort van jeneverglaasje volgeschonken, proost mensen. Wie het kleine niet eert,............ Gelukkig duurt het niet lang voordat de eigenaar van het restaurant me een fatsoenlijk glas brengt, geduld wordt dus echt beloont!!!



Voordat het eten geserveerd wordt nemen we de planning voor de dag van morgen door. Morgen wordt er een verbindingsetappe gereden. We nemen de snelweg. In combinatie met een vroeg tijdstip van vertrek hopen we dan rond een uur of 4 aan te komen in motorherberg "La Mouche". Dit is een plek waar ik al een aantal jaren naar uitkijk, maar het is er nog nooit van gekomen om er een kijkje te nemen. Nu gaan we het doen! Wat ook mooi uitkomt is dat La Mouche gerund wordt door Nederlanders en we dus morgen Nederland-Spanje kunnen kijken!!!! Bij terugkeer naar de tenten mijmeren we nog wat na, Mr. Helicopter duikt zijn nest in en na een paar minuten begint het monotone gesnurk. Auke haalt de buren erbij en met zijn 15en staan we om Mr. Helicopter's tent als Auke een enorme schreeuw uitstoot en het gesnurk stopt,.........voor een seconde of 20. Daarna gaat het gewoon weer verder!! Wij zijn er aan gewend, dit ritueel gaat al 12 dagen zo. De rest van de campinggasten zijn hier duidelijk niet aan gewend en rennen proestend van het lachen weg, al struikelend over haringen en scheerlijnen. Dat zullen ze niet gauw vergeten! Een uurtje later gaan we ook plat, morgen gaat de wekker rond half zeven voor weer een dag met nieuwe avonturen.

dag 14

Om 6:30uur gaat mijn wekker. Het is buiten angstvallig stil. Zouden Jottum! en Sjors zich verslapen hebben? Zou er dan nu daadwerkelijk geen koffie zijn? Deze gedachten spoken door mijn half slaapdronken hoofd. Nou ja, ik heb nog wel even de tijd. Ik ben in ieder geval volgens planning wakker om half zeven. Nu is het tijd om de tent van binnen op te ruimen. Eerst de stroomvoorziening -met daar aan vastgekoppeld allerlei apparaten die opgeladen moeten worden- naar buiten mikken, daarna mijn tas inpakken, slaapzak in de hoes en het bedje oprollen. In een minuut of 5 ben ik klaar en verlaat ik mijn tent. Tot mijn grote vreugde zie ik daar de koffieploeg al zitten. Het wordt tijd om aan te schuiven met een bakje en een broodje.

Rond een uur of 7 zie ik toch al aardig wat mensen uit hun tenten schuifelen en degenen die niet uit hun tent zijn geven toch wel duidelijk een teken van leven als ik informeer of ze al uit "stand-by" zijn. Binnen no-time zit iedereen aan het ontbijt en de koffie en ondanks dat de terugreis nu echt gaat beginnen zit de stemming er op dit vroege tijdstip goed in! Het opruimen gaat dan ook voorspoedig, we hebben natuurlijk ook aardig wat routine gekregen in het in- en uitpakken van onze zooi.

Ilse en Crazy hebben vandaag de joker ingezet. De tent en het luchtbed blijven hier en met een welgemeend "een, twee, drie in Godsnaam!" verdwijnen zowel tent als luchtbed in de dechetterie. Opgeruimd staat netjes! Tijd voor een laatste blik op het meer en ik neem nog snel afscheid van de buren her en der op de camping We worden zowaar uitgezwaaid. Misschien zijn ze stiekem ook wel blij dat dit bonte circus weer verdwijnt en iedereen weer kan overgaan tot de wanorde van de dag. De slagboom gaat al voor mij open, en dat is wel zo prettig als je met een aanhanger rijdt. Ik parkeer mijn vehikel rechts van de slagboom en omdat ik nog moet wachten op de anderen besluit ik om van de nood een deugd te maken en me over te geven aan een van de kleine geneugten in mijn leven: espresso!!! Ik bestel maar een dubbele en installeer mij gelijk aan de oprit zodat ik als volleerd hopman de groep in de gaten kan houden. Als ik klaar ben met de espresso stappen we op, kijken nog een keer achterom en rijden de D1508 op richting het noorden.

Het sukkelt wat voort op deze, best wel drukke, weg langs het meer. gelukkig heeft iedereen gister nog getankt en gepind zodat we straks meteen de senlweg opkunnen. Ik hoop dat we flink wat meters kunnen maken zodat we redelijk op tijd kunnen aanschuiven in La Mouche. Voordat we het centrum van Annecy bereiken sla ik linksaf de Boulevard de Corniche op. Vanaf hier is het maar een kilometertje of 2 naar de A41. Tot mijn grote schrik en ergernis zijn ze met de weg bezig en moeten we omkeren. Pfffff,.......er zit dus niks ander op dan door Annecy te kachelen met de hele meute. Bij het tweede stoplicht is de groep al in twee delen gesplitst. Er wordt hier danig aan de weg gewerkt en er is veel vrachtverkeer zodat het niet voor iedereen mogelijk is om voertuigen in te halen. de radioverbinding tussen Mr. Helicopter en mij valt ook steeds weg. Auke rijdt naast me en we besluiten de hele boulevard af te rijden (we kunnen vanwege de drukte niet even stoppen) en linksaf de Avenue de France op te draaien en daar te wachten. zo zijn we te zien voor de anderen en gelukkig is de radioverbinding nu ook weer hersteld. Gelukkig, we zijn weer compleet. We slingeren ons zo goed en zo kwaad als het kan door "Baustelle Annecy" en komen aan bij de A41. Eindelijk kilometers maken!!!!

En daar zit je dan. Op de snelweg met je motor met slechts 100km/h. Ik ben altijd tweeslachtig over dit soort ritten. Enerzijds schiet het lekker op, je hebt weinig oponthoud, de wegen zijn eigenlijk altijd goed. Anderzijds is het wel heeeeel erg saai. De CX geeft echter geen krimp, het motortje snort mooi en zolang ik de snelheid rond de 100km/h hou is er niks aan de hand. Af en toe probeer ik wat harder te rijden maar dat wordt vlot afgestraft door een kwispelende achterkant. Dan maar weer 100 rijden. Ik voel de ijzeren zadelplaat van mijn CX duidelijk in gevecht met mijn zitvlak en uit ervaring weet ik dat mijn zitvlak die strijd na een 15 minuten gaat verliezen. Het zadel wint en ik zit met mijn botten op het metaal. Een beetje heen en weer schuiven wordt ook niet echt toegelaten doordat ik zo'n achterlijk "King&Queer" buddy heb. Ik ga af en toe een minuutje staan en bedenk mijn dat het wel erg jammer is dat mijn autoradio stuk bleek te zijn een dag voor vertrek. De luidsprekers waren er al , de bedrading was er ook al. Duidelijk een gemis op dist soort trajecten. Ik begin mijn BMW toch behoorlijk te missen!!!Gelukkig zijn er af en toe pis-en peukpauzes.

De eerste is gepland na ongeveer 2 uur rijden. Maar Sjors redt dat net niet met zijn kleine tankje. We gaan dus iets eerder naar de pomp. Gelukkig kunnen we daar even staan en binnen een flink sterke espresso halen. Als ik buitenkom zie ik Jottum! en Mr. Helicopter in hun kenmerkende pose staan: de motorbroek op de enkels en de lange, strakke hardloopbroek aan. Zo kijken ze stoïcijns voor zich uit. Het begint zo langzamerhand te wennen voor ons, maar dat geldt zeker niet voor de mensen die af en aan rijden om te tanken. Logisch ook, het lijken wel twee exhibitionistische pinguïns met koudwatervrees! Ik probeer ook steeds in de gaten te houden of we niet ergens stoppen in de buurt van een school. Je moet er toch niet aan denken dat die 2 clowns door de plaatselijke hermandad worden afgevoerd. Even later gaan we weer voor de laatste etappe op de snelweg.

Gelukkig verlaten we bij Besancon de snelweg en hoeven we nog maar 90 km binnendoor. We houden een lunchstop en kachelen verder over de N57. Het is vandaag weer bereheet, en tot overmaat van ramp is de Rage af en toe helemaal de draad kwijt. We missen daardoor een afslag, keren om en nemen een verkeerde afslag wat achtreraf helemaal niet verkeerd was want zo ontdekten we weer een paar mooie weggetjes. Op een gegeven moment is mijn navi het spoor helemaal bijster en gidst Crazy ons uit deze chaos met behulp van de Garmin.

Gelukkig zitten we nu weer op het goede spoor en staan we in een paar minuten bij La Mouche. De eerste indruk die ik heb is meteen een goede: het is er relaxed, als we de hoek omrijden en naar de binnenplaats gaan zien we mensen wat omhangen op de stoeltjes in de schaduw. De eigenaar (Jos) staat binnen een minuut bij ons en komt met iedereen in de groep even kennismaken/handjeschudden. Hij nodigt ons uit om in de schaduw aan de bar de formaliteiten te regelen. Er is genoeg plek voor zowel de kampeerders alsook voor de niet-kampeerders. Maar voordat we allemaal dingen gaan doen waar het eigenlijk te warm voor is (tentopzetten en dergelijke) gaan we eerst aan een koud biertje. Dat is lekker na zo'n snelwegdagje!!!! Jos weet precies wat de vermoeide reiziger nodig heeft, een Horecaman in hart en nieren zoals ik het graag zie! Hij wil weten wie we zijn, waar we vandaan komen, waar we heengaan en of we ons verstand wel hebbben. We hebben het helemaal voor mekaar vandaag. We zijn een half uur binnen, het eten is geregeld en vanavond kunnen de liefhebbers nog voetbal kijken ook.







Nu toch maar eens de tent opzetten. De "camping" bevindt zich in de voortuin. Een mooi bijgehouden grasmat met lichte glooiingen je kent het wel van de Teletubbies. De tenten staan in een vloek en een zucht en het complex wordt verkend. In de schuur staan mooie stukjes speelgoed. Er is een clubje Harley rijders en een roedel BMW rijders. Later horen we van Jos dat er ook nog een kudde wielrenners is. Ze zijn hier werkelijk van alle (tweewieler)markten thuis dus! We maken kennis met vogels van diverse pluimage en het clubje Harley-rijders zijn gezellige kerels. Het wordt een mooie avond. Bier, voedsel en voetbal verbroedert, tot geluk van de voetballiefhebbers wint NL ook nog eens dik van Spanje. Onnodig eigenlijk om te vermelden dat de stemming er flink inzit!! Ik blijf nog even zitten, drink er nog eentje aan de buitentafels. Een serene rust hangt hier op het platteland. Het voelt alsof er een deken van zwoele zomeravondwarmte over het land is gelegd. Ik duik mijn nest in en ben meteen vertrokken.

twee exhibitionistische pinguïns met koudwatervrees,

dus nu weten we het jottum is eigenlijk een pinguin :P

Dit was een uiting van pure jaloezie! De broeken waren pure babe magnets. Mr Helicopter en ik waren maar wat blij dat we een rustig plekje vonden waar we even konden luchten zonder de babes van ons af te moeten slaan...

dag 15

Bij het ontwaken besef ik me weer eens dat alle mooie dingen een eind hebben. Vandaag zal onze laatste gezamenlijke dagtocht zijn. Vandaag gaan we van rijden. We gaan nog een keer in colonne op pad volgens het gebruikelijke stramien. [s]De slome CX[/s] Het hobbelpaard met aanhanger voorop. Op plaats nr2 Auke met een CX, af en toe positie wisselend met Ilse, op nr4 Jottum! Wat er daarna gebeurt maak ik eigenlijk niet echt mee. Ik zie het niet meer in mijn spiegels. Wel weet ik dat ergens achteraan Mr. Helicopter alles in de gaten houdt en waarschuwt bij calamiteiten. De rit gaat vandaag van Le Clerjus naar Echternach waar we nog 1 keer de tenten opzetten en het klassement gaan opmaken. Vandaag zullen we zien wie de winnaar is van onze strijd.



Terwijl ik langzaam weer wegdut gaat mijn wekker. De dwingende duitse marsmuziek van de wekker en de flarden koffiegeur die ik meen waar te nemen zijn genoeg om mij op te starten. Jottum! en Sjors zitten met hun gasstel en ketel helemaal op hun plek in dit Teletubbielandschap. Ik vraag me zo langzamerhand wel een beetje af in wat voor film ik ben beland. Nu maar hopen dat er in deze film geen goudkleurige protocolrobots of pratende stofzuigers voorbij komen. We keutelen een beetje aan en ruimen langzaam een beetje op. Tijdens het opruimen van mijn pop-up tent maak ik nog even een filmpje. De vrouw van mijn neef liet namelijk op FB weten zich flink te ergeren aan de door hun gekochte pop-up tent. Ik ken het gevoel nog van de eerste paar keren dat ik met die pop-up onderweg was, drama alom. Gelukkig is het na even oefenen goed te doen. Zo doe je dat dus Tessa]!!!

We hadden gister al besloten om het vandaag niet al te gek te gaan doen. We gaan niet extreem vroeg vertrekken, we nemen het ervan. We hebben een netto reistijd van 3,5 uur en we zullen niet al te veel snelweg gaan rijden. Ondertussen is iedereen al redelijk aan het inpakken geslagen als er plotseling een onweersbui op 2 wielen het grasveld op komt rijden. Het is een van de Harley rijders. Ze gaan een tochtje doen, maar een aantal van hun willen toch even kijken op wat voor barrels wij rijden. Gisteravond bij de borrel hadden ze al verhalen gehoord over motoren die al 12 jaar gedemonteerd op zolder hadden gelegen, 3 jaar zonder slot op de Parklaan in Den Haag gestaan. En nu waren er een stel gekken met die ouwe meuk een vakantieritje gaan maken!!

We hebben de mannen nog even uitgezwaaid en nagekeken. Ik ben nou niet bepaald een Harley fan, maar moet toch toegeven dat een aantal van deze mannen toch wel hele mooie machines hebben. Na een half uurtje verder inpakken gaan we de motoren starten en rijden nog even naar de bar waar we toch een keer zullen moeten betalen. Jos vraagt ons nog welke route we nemen en raadt ons aan om de D146 te nemen. Helaas heb ik zojuist een heel andere route over de N57 ingeprogrammeerd maar de volgende keer zal ik zeker de route over de door Jos genoemde weg gaan rijden. We worden heel netjes uitgezwaaid door Jos en een paar aanwezige gasten. Nu nog snel ff tanken onderweg en dan gaan we weer. Eerst een stuk N57 en dan bij Nancy de A31 op. We gaan vandaag niet heel erg lang door op de snelweg, iets voor Thionville slaan we af en volgen we de route langs de Moezel.

We blijven de Moezel volgen en rijden Duitsland in waar de 419 volgen, aanvankelijk een saaie weg, maar na verloop van tijd wordt het best een leuk stuurweggetje. Bij Grevenmacher gaan we Luxemburg binnen. We rijden op een sloom gangetje Wasserbillig binnen en slaan de 141 in. We zien hier op dit laatste stuk van vandaag ook waarom het hier juist zo leuk rijden rijden is. De rivieren hebben zich diep ingesleten in het plateau. Het gevolg hiervan is dat je het plateau op moet klimmen om bij een ander rivierdal te komen. De plateau's zijn ook mooi: slingerende wegen, prachtig glooiende landschappen met daartussenin, geheel verborgen, de prachtige rivierdalen. De temperatuurverschillen zijn ook nu weer duidelijk te merken. Op het moment dat je weer een dal inrijdt, dan merk je meteen dat een paar graden warmer is en de wind een stuk minder aanwezig is.

In de verte doemt de eerste bebouwing van Echternach al op tesamen met een stoet stilstaande auto's. "Vreemd" denk ik nog bij mezelf. "Een file in Echternach? En dan ook alemaal rooie auto's?" Aan de kant van de weg staan veel mensen te kijken. Er zal toch niet een verschrikkelijk ongeluk gebeurt zijn? Honderd meter verder realiseer ik me dat het een hele stoet Ferrari's zijn die ook een toertochtje rijden. Met noeste blikken laveren wij onze oude barrels tussen de stoet door. Enkele Ferrari-rijders laten de motor van hun auto flink brullen. Een aantal van ons laat zich als antwoord op dit machtsvertoon niet onbetuigd en lurken met plezier aan het gashandle. Even brullen tot maxRPM!!!! Na een aantal seconden ligt er dus een aardig rookgordijn over een aantal van de Ferrari's; dat zal ze leren!!! Enkele autochtonen schudden verdwaasd met hun hoofd en kijken met een mengeling van medelijden en afschuw naar ons barrelcircus. Wat kun je toch een lol hebben met een oud barrel! op de kruising slaan de Ferrari-rijders linksaf, wij kiezen voor rechts en rijden direct bij de Aral-pomp op het kruispunt naar binnen voor de broodnodige benzinemaaltijd. Eenmaal weer onderweg zien we weer het plein waar we 2 weken geleden een offer aan Bacchus hebben gebracht.

Het is ongeveer half 4 als we bij de camping arriveren. Het is er wel een stuk drukker dan de vorige keer, maar de dames achter de balie vertellen me dat er voor ons clubje nog wel een plek in de herberg is. De formaliteiten zijn vlot geregeld omdat we nog met de hele bende in het bestand staan. We mogen zelfs op ons plekje van 2 weken geleden staan. Het wordt dus weer een feest der herkenning! De tenten staan snel en als Ilse en Crazy weer terug komen van hun Gasthaus kunnen we verder met het noodzakelijke kwaad van de trip: de puntentelling! De puntentelling is een feest op zich, er wordt druk gediscussieerd over het al of niet toekennen van punten, er worden sterke verhalen verteld en het nodige afgelachen. En dat is niet voor niks met die hilarische puntentelling! Al met al blijkt dat we een winnaar hebben: Auke Artskjid is de winnaar. Auke zelf is nog het meest verbaast over zijn winst. Op een paar punten afstand komt Sjors, die door velen van ons als gedoodverfde winnaar werd gezien.



Het is tijd om te gaan eten en met de hele bende lopen we de camping af. De Italiaan aan onze rechterhand laten we deze keer links liggen. Al jolig wandelend over de brug betreden we vandaag andermaal Luxemburgs grondgebied. Eenmaal in het centrum is het kiezen geblazen: het stikt daar immers van de restaurants. We besluiten het maar te gaan wagen bij een etablissement wat zowel Luxemburgse alsook Duitse specialiteiten serveert. Zoals de hele trip al gebruikelijk is, zit de stemming er meteen al goed in. Tot grote ergernis van de serveerster die dan weer in het steenkolenduits of in campingfrans te woord word gestaan. Toen het eten eenmaal op tafel stond en we konden beginnen met het versterken van de inwendige mens was het niveau van de grappen tot een dergelijk niveau [s]gestegen[/s] gedaald dat Jottum!, tussen 2 grappen van Mr. helicopter in, bijkans stikte in een doperwt. Gelukkig is een spreekverbod voor mr Helicopter en 2x keer dreigen met de Heimlichgreep genoeg voor Jottum! om de doperwt weg te werken.



Na de maaltijd nemen we nog een afzakkertje in het leuke cafe waar we aan tafel nog eens met elkaar doornemen wat de plus- en de minpunten van de Challenge waren. De meningen waren unaniem: het was een leuke trip. We hebben veel gezien, misschien wel teveel. De enige kanttekening die naar voren kwam was van Mr. Helicopter. Hij vroeg zich af welke idioot gisteravond bij zijn tent stond te schreeuwen midden in de nacht. Auke Artskjid vertelde zonder blikken of blozen dat hij de dader was,......en dat hij dat al 2 weken lang elke nacht deed als Mr. Helicopter begon met snurken. Met ogen vol verbazing keek Mr. Helicopter de tafel rond,......zelden heb ik iemand zo verbaasd zien kijken!!!

Het wordt al rap later en de vermoeidheid begint zijn tol te eisen. Een voor een druppelen de reisgenoten af totdat ik een uurtje later nog met Auke een laatste ronde neem. Het is mooi geweest en we keren tentwaarts waar Auke nog eenmaal schreeuwt bij Mr. Helicopter's tent,............het effect is hetzelfde als de afgelopen 2 weken. Het staccato apneu-ritme waarmee Mr. Helicopter zijn huig tracht in te slikken houdt even op om dan, na een seconde of 4, gewoon weer verder te gaan. Auke heeft zijn stembanden de afgelopen twee weken een meter langer geschreeuwd, het mocht niet baten. Iets met paarlen voor de zwijnen was het geloof ik!!!

Ik kruip mijn tent in, tijger over de electronica naar mijn bed en luister nog wat naar de campinggeluiden en zak weg in een wolk van tevredenheid.

Dag 16

Met een soort van "Ground Hog Day" gevoel kruip ik vanochtend uit mijn tent en sluit me aan bij ons magisch-koffieduo Jottum! en Sjors. Een prachtige dag, de zon schijnt. Een koel ochtendbriesje waait over de camping, de rivier kabbelt voort, de vogels fluiten en tussendoor horen we flarden gesnurk van Mr. Helicopter. Heerlijk die natuurgeluiden!

Al gauw melden meer mensen zich. Na een kwartiertje stopt het gesnurk en komt Mr. Helicopter uit zijn tent gekropen. Het plan van vandaag wordt besproken. Wat gaan we doen, hoe laat vertrekken we en welke route gaan we rijden?
We zijn er al snel achter dat we ons vandaag niet gaan haasten met tenten inpakken en dergelijke. Het is immers nog vakantie en ik wil me niet haasten. Zeker niet omdat voor de mensen die naar het noorden moeten het nog een aardige rit is. De route van vandaag word enigszins aangepast en ingekort. Het is de bedoeling om tot Dasburg langs de Duits-Luxemburgse grens te rijden. Bij Dasburg buigt de "10" af naar het westen richting Marbourg. Op dit stukje weg nemen we onze laatste haarspeldbochten van deze vakantie. Wat ik wel weet, maar de rest niet is dat de weg daar echt allerbelabberdst is. Ik vertel het maar niet, 't is per slot van rekening maar een paar kilometers die slecht zijn en de route is wel mooi.

Rond een uur of tien zijn we allemaal aan het inpakken als Ilse en Crazy komen aanrijden van hun Gasthaus. Zij hebben gisteravond besloten om niet met ons mee te rijden omdat dat voor hun een omweg is. Ze komen uiteraard nog even afscheid nemen en vijf minuten later staan we met zijn zessen toch wat beteuterd te kijken als ze wegrijden. We gaan maar vlug door met inpakken en rond een uur of 11 zijn we zover dat we kunnen rijden. Het spul wordt gestart en we rijden eerst naar de supermarkt om nog het een en ander voor onderweg mee te nemen.

Eenmaal onderweg blijft het toch altijd weer een feest. Wat is het hier toch mooi. We slingeren langs de rivier van het ene dorpje naar het andere en rijden via Vianden richting Dasburg. De laatste haarspelden met die belabberde weg eisen toch wel mijn gehele concentratie om [s]de CX500[/s] het hobbelpaard op de weg te houden. Het gaat met een kilometertje of 50 per uur wel lukken, al duurt het wat langer. Het is gelukkig maar even en dan kan het gas er weer op. Knallen maar!!!!

Op de Wemperhaardt nemen we het er van. Een paar drupjes tanken voor wie het wil en dan lekker de raststätte in voor Bratwurst en Schnitzel. Het Voelt hier ook echt aan als Biker-country. Er komen regelmatig groepen motorrijders aan voor benzine en voedsel. Een kleurrijk schouwspel met al dat mooi nieuwe spul!!! we vervolgen onze weg en rijden na eenpaar honderd meter België binnen. Het meteen te merken: de wegen zijn hier aanmerkelijk slechter. Bij Sankt-Vith slaan we de E42 op richting Luik. Het is gedaan met de binnendoor weggetjes. Vanaf nu wordt het snelweg buffelen. De volgende tankstop is ergens ten zuiden van Eindhoven en het afscheid nemen gaat hier beginnen. Sjors moet richting Rotterdam, Jottum! moet richting Noord-Holland en Auke Artskjid, Smoelwerkje, Mr. Helicopter en ikzelf rijden verder door naar het noorden. Wij vieren blijven het langst bij elkaar, Smoelwerkje zal ons nog tot Heerenveen begeleiden en dan richting Groningen afbuigen.

Ons magisch koffie-duo "Sjors en Jottum", voor al uw feesten en partijen!

Sommige mensen zijn wel heel blij als ze weer naar huis mogen!


Op de randweg bij Eindhoven is het een gezwaai van jewelste, Sjors slaat als eerste af en Jottum! volgt een paar kilometer later. Wij gaan er nog even voor zitten, we moeten nog een 200 kilometer. Het lijkt een lange rit te worden. Het is gelukkig niet druk, maar door de beperkte topsnelheid van mijn combinatie schiet het allemaal niet erg op. Bij de laatste tankstop in de buurt van Wolvega nemen we de schade aan de motoren nog een keer op.

Smoelwerkje's achterband is nu echt wel versleten.



Ook de kuip van Smoelwerkje's GPZ heeft het zwaar gehad!


De CX500 van Auke is een paar keren omgedonderd en heeft daardoor dus wat schade aan het kuipwerk.


Mijn [s]CX500[/s] hobbelpaard heeft ook het nodige te verduren gehad. Mijn zijstander is verleden tijd, voorvorkkeerringen zijn gesneuveld en de Koni-veren aan de achterkant dempen ook niet meer. Voordeel van deze lekkage is dat de motor de komende 20 jaar niet meer kan roesten. Werkelijk alles zat eronder: kuip, radiator, kuipruit, helm, jas, tank, stuur en gezicht.


Bij Heerenveen slaat Smoelwerkje af richting Groningen en wij buffelen verder, nog maar 30 kilometer. Ik heb het onderhand wel gehad met dit werkelijk beroerde zadel en probeer nog wat een andere houding aan te nemen. Als dit niet lijkt te lukken, probeer ik door luidkeels te zingen de zadelpijn van me af te schreeuwen. Dat werkt ook niet: de intercom stond nog aan en Mr. Helicopter klaagt in de verte over iets van gehoorbeschadiging en verstoring van zijn dagdroom. Tja hij zit daar wel riant op zijn R850R. Gelukkig zijn we al gauw bij het aquaduct van Grou en zie ik na het aquaduct de skyline van Leeuwarden opdoemen. Het is nog maar een klein stukje. We rijden langs de Mac in Goutum waar 2 weken geleden dit feest voor ons drieën begon. Vol goede moed en met de gretigheid van 3 jonge honden stonden we daar te wachten tot we onze tanden in de reis konden zetten. Nu passeren we dezelfde plek, moegestreden maar met een schat aan ervaringen en mooie verhalen die in de loop van tijd steeds sterker zullen worden.

Ik zie het vertrouwde straatbeeld van Leeuwarden, snuif de geur van de stad op en vijf minuten later rijd ik de straat in. Ik draai de sleutel om en wip [s]de CX500[/s] het hobbelpaard op de middenbok. Ondertussen komt vanuit meerdere kanten het ontvangstcomitee aanzetten. Ik wordt als een vorst onthaald, krijg van mijn vriendin een biertje en van de buurman een stoel aangeboden. En zoals het gaat met reizigers luistert iedereen aandachtig. Er wordt gevraagd naar mijn belevenissen en ik vertel gretig het ene verhaal na het andere. De eerste verhalen worden nu al sterker vertelt dan ze beleefd zijn. Het wordt steeds later en gezelliger en rond een uur of 1 vind ik het welletjes. Ik duik mijn bed in, val in slaap en droom mezelf deze nacht nog eenmaal terug naar de alpenpassen van de afgelopen twee weken.

We zijn weer thuis!!!!

Prachtige verhalen, je ziet het voor je. En ja, je kunt met dat 'ouwe spul' toch een helehoop lol hebben. Al was het maar om de verbazing van de omstanders.

Harmony,
Hans.
( die vindt dat het heel leuk geschreven is )

Epiloog

Nu langzamerhand de bladeren van de bomen vallen, de herfstbuien overtrekken en mijn Honda CX500 (de Tank) is gedemonteerd, wordt het tijd om een en ander van de Challenge te overdenken. Niet dat er dingen radicaal fout gingen, maar ik ben nou eenmaal een leergierig mens en probeer zoveel mogelijk van onvolkomendheden en irritaties uit het verleden te leren.

Tja, en wat heb ik geleerd van de afgelopen reis?
Het leek me in den beginne nogal een opdracht om de hele groep compleet te houden. In het verleden is het bij mij wel eens voorgekomen dat ik bij een tourrit mensen aan de achterkant van de groep kwijt raakte. Gelukkig staat de techniek tegenwoordig voor niets en is het tegenwoordig dus mogelijk om via bike-to-bike communicatie contact te houden met de achterrijder. Hierdoor is het een stuk eenvoudiger geworden om de groep bij elkaar te houden. Dat lukte zelfs in de wat drukkere gebieden zoals Annecy (baustelle) en in het altijd drukke Zürich.

De rustdagen waren een welkome afwisseling. Als ik alleen op vakantie ga dan plan ik een stuk minder rustdagen in. Nu ik met een groep op pad was, is het wel fijn om je ervaringen te delen, als groep samen iets te ondernemen en elkaar te leren kennen. Vooral de drie rustdagen aan het meer van Annecy deden mij heel erg goed.

Navigatie-systemen zijn goed, maar echte kaarten zijn onontbeerlijk. Ik gebruik zelf een Rage, zo'n chinees ding. Werkt goed, maar toch liet het apparaat mij een paar keer in de steek. Opvallend was dat het steeds op de heetste dagen was. Ik zal deze winter maar eens kijken wat Hozira gemaakt heeft van zijn speciale motornavi versie voor de Rage.

Het gebruik van de Navi vergt wel gewenning en discipline. Een aantal keren meegemaakt dat ik vergat het ding aan te zetten, dit onderweg deed en dan tot de ontdekking kwam dat ik al een Waypoint gemist had.

Kaartmateriaal is nooit helemaal up-to-date, daarbij komt ook nog dat wegenbouw een dynamische bezigheid is. In Italië was er plotseling een knelpunt met een aantal nieuwe rotondes. Volgende keer wordt er door mij in zo'n geval op de old-skool papieren kaart gekeken vooraleer ik die rotondes opdraai!

Mijn routeplanning voor de volgende trip gaat op de schop. Ik gebruik ITN-converter om routes te maken icm met GoogleMaps. Die combinatie met GoogleMaps is niet erg gelukkig. 4 Uur geplande rijtijd bij GoogleMaps werd al gauw een uur of 5,5 a 6. Eén van de routes was gegenereerd door ViaMichelin en gaf een rijtijd die achteraf ook realistisch was. Vanaf nu worden mijn routes gegenereerd door ViaMichelin!!!

Tijdig tanken!! Ik heb steeds mensen aangespoord om tijdig te gaan tanken. Niet echt geloofwaardig als je dan zelf zonder benzine komt te staan. Tot mijn grote schaamte had ik de 5Ltr jerrycan wel meegenomen in de aanhanger, maar niet gevuld!!




Een aantal mensen wil ik bedanken voor hun steun tijdens de preparatie van de motoren en tijdens de rit zelf:
Linda P, voor het mij node moeten missen tijdens de 2 weken van de rit.
Mr. Helicopter, voor het beschikbaar stellen van knutselruimte en voor het uitermate bekwaam vervullen van de functie van achterman.
Tuowe, voor het psychische bijstand en de vrolijke noot tijdens roadtrips
Jottum!, voor het gebruiksrecht van zijn CX500 aka "de Tank".
Rob, voor het afstaan van de Tank voor een fles whiskey en een broodje zalm.
Rudolv, mijn buurman voor het "out of the box" denken als het om uitdagingen gaat
HansV, voor het schenken van een set koffers
HansV, voor het op afstand oplossen van een electrisch probleem waar ik al een tijd mee aan het knoeien was
Sieds Hiddema voor het aan huis bezorgen van de kofferset
Werner Beinhart, voor de koffie en het gebak tijdens de roadtrip naar Middelburg
Werner Beinhart, voor het uitzwaaien op het ontmoetingspunt
Vincent Bielders, voor het koffie en het gebak en gezelschap tijdens de eerste etappe
Zork1200 en de hele crew van de 500 Euro Challenge 2013, voor "planting the seed"
Ruud van Es, voor het beschikbaar stellen van zijn aanhanger
De Challengers van 2014, voor het geslaagde tripje wat we samen gemaakt hebben.
Zeepok, hij kwam toch nog maar even mooi twee dagen onverwacht meerijden!!




Nu we toch bezig zijn lijkt het mij verstandig om ook mijn excuses aanbieden namens de hele groep voor:
het luidruchtig eten in diverse restaurants,
het bestellen in steenkolen-Frans/Duits/Italiaans,
het ledigen van de tequila-fles die voor de blues-band bedoeld was,
het struikelen over de scheerlijnen van mede-kampeerders middenin de nacht agv het ledigen van de tequila fles
het onnodig revven van de jongeren in de groep,
het onnodig zeuren daarover van de ouderen in de groep,
het snurken van Mr. Helicopter,
het nachtelijk geschreeuw van Auke als gevolg van dat snurken,
het bevuilen van de parapente-instructeur door Mr Helicopter tijdens de afdaling in Doussard,
het beschadigen van het wegdek aan de Italiaanse kant van de kleine St Bernhardpas door Sjors078,
het produceren van oliewolken,
het opkopen van de hele voorraad 20A zekeringen bij diverse benzinepompen door Smoelwerkje
de stress die we een pomphouder hebben bezorgd toen een van de motoren bij zijn pomp in de fik stond,
het sleutelen op de campings,
het zingen van liedjes die je noooooooit meer uit je hoofd krijgt,
het in de weg rijden met mijn langzame vehikel op de diverse passen en snelwegen,
het trekken van meer bekijks dan de gelikte jongens op hun 20K+ bikes op de stopplaatsen,
het dragen van [s]leggings[/s] babe-magnets door een aantal Challengers,
het bederven van het uitzicht door middenin een optocht van Ferarri's te belanden met ons bonte circus
het ongegeneerd staren naar vrouwelijk schoon langs de weg
de wel zeer opvallende 3-seconden-regel die we op de terrassen hebben toegepast




Al met al heb ik behoorlijk genoten van de trip. Het mooie van een dergelijke brikken-trip is dat je je grenzen leert verleggen. Het comfort was voor velen een stuk minder dan ze gewend waren. Je krijgt een lesje nederigheid door op die oude brikken te rijden. Het remmen is een stuk minder dan je gewend bent, het vermogen doorgaans wat lager. Het plezier is er wat mij betreft niet minder om. Je gaat er weer preventiever van rijden. Bijkomend voordeel is dat de snelheid ook navenant lager ligt en je dus net iets meer tijd hebt om de omgeving in je op te nemen.

Grote verrassing was voor mij de winnaar van het geheel: Auke Artskjid. Auke zou als support mee op zijn GoldWing maar kampte een paar dagen voor vertrek met een kapotte dynamo. Zodoende stond Mr. Helicopter zijn CX500 af aan Auke zodat hij toch nog mee kon, waarvoor hulde! Ondanks dat Auke niet een motor had hoeven prepareren bleek hij toch wel degelijk over technische kennis te beschikken. Onder leiding van Auke werd bijvoorbeeld Smoelwerkje's kabelboom gefileerd en weer hersteld. Ook Zeepok heeft mij verbaast. Best wel chill als je 's morgens uit Nederland sms't waar de rest van de groep vanavond is. en dan ook gewoon om half negen 's avonds aanschuiven in het restaurant van de camping aan het Lago Maggiore!

Het genot was dermate hoog dat ik besloten heb om volgend jaar de "500 Euro Challenge 2015" te gaan organiseren.
enkele regels zullen bijgesteld worden maar de strekking blijft hetzelfde: koop een barrel van max. €500,- en haal daarmee de eindstreep!

Geweldig verhaal/ toertocht.

Maar de tank gedemonteerd?? Het trouwe beestje met time-lord technologie (bigger on the inside).

iig een waardig einde van een " mooie " fiets..

groet

Rob

Tja,

Het leven van de tank was eindig. Toch heeft ze het 34 jaar volgehouden, en dat is best lang. Veel motorfietsen zullen niet zo'n lang leven hebben.

Ze heeft in ieder geval een waardige laatste reis gehad, veel motorfietsen zullen in hun leven niet zo'n reis maken.

Maar ze was nu wel aan het einde: het frame zwabberde, demping was weg en het zadel was doorgezeten. Op de eerste dag voelde ik bij Wolvega al dat ik zadelpijn kreeg. Op dat moment bedacht ik me dat ik nog maar 3700 km hoefde.

Gelukkig had ze een donor-codicil en worden de onderdelen ingezet voor transplantatie!

Zo leeft ze toch een beetje verder in andere motoren en natuurlijk in de herinneringen van mijzelf en mijn reisgenoten!!