Naar de website Forum
 | Forums | Registreren | Reactie | Zoeken | Statistieken |
Ritten, tochten en evenementen www.hondacx500.nl Forum / Ritten, tochten en evenementen /   
 

De 500 Euro Challenge 2015

 
 
Pagina  Pagina 10 van 10:  « Vorige  1  2  3  4  5  6  7  8  9  10

Schrijver JiMi

Forum Lid 
#136 | Geplaatst: 7 dec. 2015 21:00 
1 juli 2015. De dag dat de wereld nooit meer hetzelfde zou zijn
Bedankt voor weer nieuwe, mooie verhalen.
Honda CX500z 1978 candy sapphire blue|Donateur 2024
Rickman Polaris kuip|1:21|Ignitech ontsteking|v.v. nieuw 0 km blok in 2012|Mijn voorsteltopic|Mijn restauratieproject

Schrijver borisz
Forum Lid 
#137 | Geplaatst: 14 dec. 2015 22:20 | Aangepast door: borisz 
Dag 13, donderdag 2 juli 2015

Over haperende startmotoren, kermisroutes en l'ete Indien.

route van vandaag: http://goo.gl/maps/kv1D0

"De routine zit er al weer flink in", zegt Auke tussen een banaan en een mandarijn door. Hij heeft gelijk. Op het veld voor is het een drukte van belang. Iedereen is bezig met de voorbereidingen van de rit. Auke en ik nemen even de tijd voor een fruitontbijt om daarna ook te beginnen met inpakken. Het plan was gisteravond om vroeg op te staan, zodat we in de relatieve koelte kunnen inpakken en rijden. Het plan schijnt te werken, waar we anders nog wat lopen om te kloten gaat alles nu in een gestaag tempo. De tent is vlot ingepakt en met een zekere routine vindt alles zijn plaats op de motor. De binnentasjes van mijn BMW verdwijnen in de koffers van mijn Honda, etenswaren en gereedschap in de topkoffer, mondvoorraad eten en drinken in de tanktas, slaapmat en tent achterop het zadel en als laatste mijn telefoon en andere electronica in de zijvakjes van de kuip.

Op een rijtje

We gaan eerst een stukje richting Zwitserland omdat er vlak voor de grens een pomp is. Normaliter is het aftanken geblazen bij aankomst maar door de hitte van gisteren is dat er bij ingeschoten. Nu het nog vroeg is, is het goed te doen om naar de pomp te rijden. Als een ieder de tank vol heeft kunnen we los. Ik heb er zin in, de B500 is een leuk stukje sturen, zeker over een kilometer of 20 als het wat beboster gaat worden. Fijn is het ook dat je hier gewoon 100 mag rijden. Bij kruisingen gaat het tempo terug naar 70, maar dan is het weer vlot accelereren naar 100 en volgen de Kurven elkaar op. Plots zie ik in mijn spiegel dat de groep niet meer helemaal compleet is. Gelukkig kan ik stoppen op een goed zichtbare parkeerplaats van een wegrestaurant. Na een minuutje of wat is iedereen weer compleet en knallen we weer verder. Een paar kilometer later ben ik de groep weer kwijt. Best vervelend dat die headsets het nu niet doen. We wachten weer tot we compleet zijn en ik informeer wat er aan de hand is, of er iemand pech heeft. Het blijkt dat het tempo wat aan de hoge kant ligt. Met deze info ga ik weer verder. Ik doe iets rustiger en merk dat de groep nu beter bij elkaar blijft. We rijden in totaal een uurtje en dan volgt er ergens een kruising in Wembach. We moeten straks de 317 verlaten en rechtsaf de L131 nemen. Ik probeer me, tussen het verkeer door, wat te focussen op de navi maar plotseling vliegt er een wesp in mijn half-openstaande jas. Tering, das schrikken. Zo goed en zo kwaad als ik kan probeer ik het beest uit mijn jas te krijgen. Een beetje schudden en wapperen heeft niet het beoogde effect. Ik besluit om dan de jas maar helemaal open te gooien en al staand de jas te laten fladderen. Dat helpt, het beest is weg.

Enneuh,........opeens bedenk ik me dat de navi ook met iets bezig was. Tja, afslag gemist dus. Geen ramp, het apparaat is al aan het herberekenen. Zo komen we er ook. We rijden nog even door op e de 317. Na de eerste afslag rechts wil de navi mij nog steeds terugsturen. Ik skip een waypoint en daar gaan we weer, de route wordt weer mooi voor me uitgestippeld. Na een half uurtje rijden is het raak en is er een "Umleitung". We worden een dal uitgeleid en een ander weer in. Nu wordt het tricky met de navi, want wanneer besluit je nu om routepunten te wissen? En hoeveel moet je nu wissen? Je kunt het allemaal nakijken op het navigatieapparaat, maar dat vind ik nogal omslachtig. Zeker als je met een groep onderweg bent en je dus al een aardige parkeerplaats nodig hebt om met zijn allen veilig te kunnen stoppen. Volgende keer neem ik kaarten mee met de ingetekende route inclusief de waypoints. Zo leer je dus elke keer weer wat bij. Voor nu wis ik zoveel waypoints totdat ik niet meer teruggestuurd word en de route aanmerkelijk korter wordt. Al met al wordt het nu toch warm en ik merk dat het shirt, wat ik vanochtend heb natgemaakt onder de kraan, helemaal opgedroogd is.
De volgende plaats die we aandoen moet maar eens gestopt worden. We naderen Kandern en het is rond het middaguur. Mooie gelegenheid om te stoppen, iets eten en wat vocht tot ons te nemen. Op het dorpsplein is genoeg ruimte om de motoren enigszins in de schaduw te zetten. Links en rechts van ons wordt gepind en aan de overzijde van het plein zien we een Horeca-uitspanning met uitnodigend grote parasols. Dat ziet er goed uit. Genoeg schaduw en een lange tafel voor ons allen.

Als we ons eenmaal geposteerd hebben blijkt het een pizzeria te zijn met een Italiaanse uitbater. Kannen water en flessen frisdrank worder voor ons aangerukt en de eigenaar verbaast zich erover dat we met deze temperaturen überhaupt nog motorrijden. Een snelle blik op de menukaart leert ons dat er naast de traditionele Italiaanse gerechten zoals pizza, pasta en ossobuco ook Schnitzel en Wurst geserveerd worden. Geheel naar Duits gebruik, maar zeker geen straf. Ik besluit dat ik maar een bord pasta neem. Mijn ervaring met dit weer is dat vocht belangrijk is maar dat je door het vele drinken eigenlijk te weinig gaat eten. De pasta smaakt goed. De deegwaren geven een stevige bite en de saus is gelukkig karig geschonken over het gehaal, precies zoals ik het graag zie. Het duurt niet lang of we zitten allemaal te eten. Eindelijk is iedereen stil, een heerlijk rustmoment op zo'n drukke rijdag!
Na de dis is het tijd om weer voorbereidingen te treffen voor het rijden. De restauranteigenaar zit wat vreemd te kijken naar al die mannen die richting het toilet gaan. De een na de ander loopt naar het toilet en als ik ook naar het toilet ga zijn er 3 mannen in de toiletruimte. Op dat moment kan de eigenaar zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en besluit hij om maar eens poolshoogrte te gaan nemen op het toilet. Tot zijn grote schrik ziet hij daar 3 half ontblote kerels die hun bovenkleding natmaken onder de kraan. Ik zie zijn verbaasde blik en probeer de situatie nog te redden door hem duidelijk te maken dat dit de enige manier is om enigszins koel te blijven. Of de uitleg gewerkt heeft weet ik niet. Wat ik wel weet dat de beste man vanavond thuis en in de kroeg weer een sterk verhaal heeft over zijn toilet vol met halfnaakte motorrijders!
Gelukig rijden we weer. Ik kijk in de spiegel, tel de helmen en kom tot de conclusie dat we weer compleet zijn. Op naar La Mouche!! Het duurt maar een half uur voordat we op het vlakkere land terechtkomen. Achter ons liggen de heuvels van het Schwarzwald, voor ons moet ergens de Rijn liggen en daarachter liggen de heuvels van de Vogezen. We rijden op Neuenburg aan, staan nog een minuutje of 10 stil voor een spoorwegovergang en rijden Neuenburg in.Andermaal staan we stil. De doorgaande weg door Neuenburg is afgesloten wegens werkzaamheden. Een stukje terug en dan maar weer naar rechts. Vandaar meer weer richting het westen (daar ligt de Rijn) en dan moeten we tot een grotere weg doorrijden om een brug over de Rijn te vinden. Mooi plan, goed bedacht maar niet makkelijk uitvoerbaar. Dat blijkt al heel snel als we in een smalle straat moeten kiezen tussen: rechtdoor het park in of rechtsaf de kermis op. Dat word dus de kermis! De attracties zijn nog niet geopend maar het moet een koddig gezicht zijn. Na nog een paar keer links en rechts draaien hebben we de goede weg te pakken en in no-time rijden we over de brug Frankrijk binnen!

Al met al gaat het best wel lekker. We rijden langs Mulhouse en volgens mijn route gaan we een aantal kilometers na Mulhouse van de grote weg en gaan we de Vogezen in. Tijdens het maken van de route is er rekening gehouden met een lunch op de Col de Bussang. De benodigdheden voor deze lunch kunnen dan worden gehaald bij de LeClerc in Burnhaupt-le-Haut. Bijkomend voordeel is dat de benzine daar ook een stukje goedkoper is ook niet verkeerd. Dus eerst tanken en dan meteen 50 meter naar rechts voor de boodschappen. Het tanken gaat redelijk voorspoedig afgezien van het feit dat we in de volle zon staan te tanken. Bij het afrekenen heeft Hans nog een spannend momentje, zijn CX wil niet starten. Zo goed en zo kwaad als het kan stept en duwt Hans zijn motor naar de supermarkt waar er nog een klein streepje schaduw is. Eerst maar eens drinken en even in de schaduw en daarna toch maar even kijken naar de startmotor. Hans bleek al af en toe wat kleine haperingen te ondervinden bij het starten de laatste tijd, mijn vermoeden is dat de startmotor gewoon vuil is. Tijd om eens het een en ander te testen en met een ferme klap van de bahco op de startmotor terwijl ik tegelijkertijd de startknop indruk start de motor weer. Morgen maar eens de startmotor demonteren en van binnen schoonmaken.
Er wordt krijgsraad gehouden over de te volgen route. Een aantal mensen vind de hitte onprettig worden en ik kan ze alleen maar gelijk geven. Het voorstel is om de route door de Vogezen in te ruilen voor de snellere route rechtstreeks naar La Mouche. Het is wel een uur korter. Ik opper nog dat het op de grotere wegen nog een stuk warmer is dan op de kleinere wegen die grotendeels door boslandschap gaan, maar de meerderheid is voor de korte route. Ach, op zich ook lekker om over een uurtje aan een koud biertje te zitten en niks meer te hoeven. Het wordt dus de Route National naar La Mouche! Vol goede moed stappen we weer op en knallen we de grotere wegen op. Het is redelijk druk, aardig wat vrachtverkeer, veel grote rotondes en lange stukken rechte weg. Typisch Route National in Frankrijk. Ik zie de groep af en toe even uit elkaar vallen, hou af en toe even in en zie de rest weer aansluiten. Toch erg vervelend als die communicatie niet werkt in dit soort situaties. Het wordt al met al een hete tocht. Op dit grote asfaltveld moet het wel een graadje of 50 zijn. Staand op de pedalen vang ik alleen maar warme wind waardoor het eigenlijk niet beter word. Ik blijf zitten en probeer het maar zo lang mogelijk vol te houden en denk aan een koud zwembad dat op mij ligt te wachten. Nog een uurtje!
Eindelijk worden de wegen kleiner en zien we La Mouche in de verte opdoemen. Ik ben blij dat we er zijn. Wat een opluchting! Ik draai mijn sleutel om en zet de Silverwing op de zijstandaard, doe mijn helm af en wil naar de bar. Ik zie Jottum en Sjors078 al aan komen lopen. Terwijl ik achterom kijk zie ik Hans op zijn motor blijven zitten. Het hoofd voorover op de tank, niet meer bij machte om af te stappen en niet meer bij machte om te praten. We helpen hem zo goed en zo kwaad als het kan van zijn motor af en zetten hem op de grond. We verwijderen zijn jas en helm, Anselma komt al met glazen water aangelopen. Hans kan alleen maar voor zich uit kijken met een verdoofde blik. De hitte en het feit dat Hans niet in zijn comfort-zone kon rijden heeft hem uitgeput. We besluiten om Hans ruimte te geven en niet met zijn allen eromheen te gaan hangen, daar heeft niemand wat aan en Hans al helemaal niet. Plannen worden gesmeed. Hans wordt verzorgd met vocht en we proberen wat voedsel in hem te krijgen. Zijn motor wordt naar het kampeerveld gereden en daar wordt zijn tent in de schaduw opgezet. Een uurtje later brengen we Hans naar deze plek in de schaduw en zorgen we dat hij de rest van de dag niet alleen is.

making camp a sort of homecoming

Bij het avondeten herpakt iedereen zich weer wat. De tenten zijn opgezet, er is hernieuwd kennis gemaakt met Jottum en met Sjors078, de rit van vandaag is besproken en verdere hersenspinsels over de dag passeren de revue. Hans wordt bij zijn tent voorzien van een natje en een droogje en als de avond vordert koelt het eindelijk af naar een graadje of 25. Het bier smaakt goed en aan het eind van de avond zitten we gezellig met Jos buiten aan een tafel. Jos vertelt over grote plannen met zijn eigen 500 Euro Challenge 2.0. Hij gaat met een paar vrienden onverharde alpenpassen rijden op een stel ouwe barrels. Een prachtidee natuurlijk! We raken niet uitgepraat en het wordt laat, erg laat. Eenmaal in mijn bed luister ik nog even naar een lokale zender. Joe Dassin zet in met l'ete Indien, het eind van het nummer haal ik niet eens meer.
Morgen gelukkig een rustdag!
Wie later remt is langer snel!

Schrijver borisz
Forum Lid 
#138 | Geplaatst: 16 dec. 2015 11:03 
Dag 14, vrijdag 3 juli 2015

No Ride Today!

Het is vandaag weer een rustdag. Niet verkeerd denk ik als ik mijn tent uitstrompel, struikel over 2 tentharingen en voor de 2e keer mijn teen openhaal. De koffie brengt me weer terug in de werkelijkheid. Mijn favoriete koffieteam is weer present: Sjors078 en Jottum. De techniek waarmee deze mannen elke dag weer de ketel op het vuur slingeren is onovertroffen. Ik schuif graag aan met mijn mok en oploskoffie. De rest kruipt ondertussen ook uit de tent. De afgelopen paar warme dagen hebben er ingehakt, vandaag wordt weer zo'n warme dag. Eigenlijk was deze rustdag ingepland om hier ook eens de buurt te verkennen, wat oude stadjes te bezoeken en een paar colletjes te pakken. Ik laat die activiteiten vandaag voor wat het is, ik ga zoveel mogelijk in de schaduw proberen te blijven. Ik vind rondrijden met 38gr C niet zo heel erg fijn.

Om een uur of negen geven we ons ons en masse naar de centrale bar waar het ontbijt klaar staat. Koffie, broodjes en beleg: de geur komt ons al tegemoet. Tijdens het ontbijt komt er alweer een groep motorrijders aanrijden. Ze zijn vanochtend om 6 uur vertrokken om een tochtje te maken. Ze zijn om 9 uur dus alweer terug om te ontbijten en om de rest van de dag niets meer te hoeven doen. Wij trekken ons eigen plan. Een paar mensen gaan nog wel een stukje rijden, ik blijf op de basis. Ik ben van plan om in de schuur bij La Mouche de startmotor van Hans' CX eens uit elkaar te schroeven. Eens zien hoeveel zooi zich daarin heeft verzameld!

sleutelmomentje

Ik krijg bij het sleutelen al gauw door dat er duidelijk wat zooi in de startmotor zit. Remmenreiniger en een stukje schuurpapier complementeren de gereedschappen voor vandaag. Het klusje is in een half uurtje geklaard. De startmotor wordt weer gemonteerd en hup,.......daar gaat de CX alweer! Jottum gaat na overleg met Hans toch maar de kuipruit verwijderen. Een Rickman Polaris is een prachtige kuip, bij gemiddeld herfstweer kom je zowat droog aan na een lange rit. Maar met deze temperaturen zijn die dingen compleet ongeschikt.

Elefantentreffen 2.0

We nemen nog een bak koffie en daarna zoek ik maar even het zwembad op en kruip ik de bar in waar Mitkah en Auke zich verschanst hebben aan de bar. Tot mijn grote verbazing zitten ze nog aan de koffie. De dames willen het biermoment zo lang mogelijk uitstellen! Goed idee, ik doe mee. De rest van de middag wordt door gebracht met darten en af en toe een plons in het badje. Lepenszeur geeft nog een even een demonstratie van het Elefantentreffen en voor we het weten is het 6 uur en wordt de BBQ aangestoken. Het wordt rap gezellig en het pleintje stroomt al aardig vol. Aan tafel worden al plannen gesmeed voor de dag van morgen. Vanwege de hitte gaan een aantal mensen eerder rijden. Hun plan is om rond een uur of 7 te vertrekken en zo de ergste hitte voor te zijn. De rest van de groep gaat toch maar iets later uit de veren om het ontbijt van La Mouche nog een keer mee te maken. Zo kunnen we morgen met een gevulde maag op pad!
BB-knoei

Voor nu is de maag gevuld met BBQ-food, niet verkeerd. Het is eigenlijk ook best wel fijn om met z'n allen om die hete grill te staan en proberen andermans vlees te jatten. Tja, een beetje klieren hoort er nu eenmaal bij. Al rap is het weer later dan verwacht en kruip ik andermaal mijn tent in. Het is gelukkig iets minder warm dan gisternacht, ik laat de tent open. Liever lekgeprikt door muggen dan niet kunnen slapen van de benauwdheid. Ik zet nog een muziekje op van de lokale zender. Vandaag geen Joe Dassin of aanverwante chansonniers. Het is vandaag de beurt aan Frank Sinatra. Ik doe de radio maar uit na 2 nummertjes van Ol' Blue Eyes ben ik hem zat en ga ik maar schaapjes tellen. Veel zin heeft dat ook niet want na 186 schaapjes krijg ik al zin in shoarma!
Wie later remt is langer snel!

Schrijver Jottum

Forum Lid 
#139 | Geplaatst: 16 dec. 2015 12:42 
Dag 13 Donderdag 2 juli 2015. A day to remember.
[hr]
Alsof het afgesproken is worden Sjors en ik wakker. Het is nog vroeg en nog niet zo warm. Alsof we nog in het ritme van de challenge van 2014 zitten duurt het niet lang of we zitten aan de koffie. We praten wat over de verslaving van Sjors: het meedoen aan hardloopwedstrijden met obstakels. Ik kan niet anders concluderen dat het DNA van een varken bijna hetzelfde is als dat van een mens en daardoor ook de voorliefde voor het rennen door modderpoelen uit voorkomt. Veel bewondering hoor voor diegenen die hier aan meedoen! Was ik dertig jaar jonger dan had het ook een aantrekkingskracht op mij. Ik voel me nu ineens stokoud, stoppen maar met mijmeren! Vanmorgen gaan we een tochtje doen van ongeveer 150 km. Deze route heeft Sjors gedownload van de internetsite van La Mouche.

Op het kampeerveld naast ons is het een drukte van jewelste. De commando's zijn hun bivak aan het opruimen. Alles wat niet meekan op de motoren gaat in de auto. Tot een koffiepergolator aan toe! Inmiddels is het ontbijttijd. Tussen de wifi junks door begeven we ons naar een vers gekookt eitje en verse broodjes die net daarvoor door de lokale bakker zijn gebracht.
Het ontbijt wordt opgeluisterd door veel Harleys die uit de schuur worden gereden en langs het terras rijden. Het hele spulletje vertrekt na afscheid genomen te hebben. Het ziet er allemaal stoer uit. Na de groep uitgezwaaid te hebben helpen we Detox met het opbinden van de motoren op de motorambulance. Zij vertrekken vandaag naar Nederland. Nieuwsgierig naar de challengers die vandaag binnen gaan komen overweegt Fast 'n Sweet om nog langer te blijven maar de agenda laat het niet toe.

Dan maken wij ons ook op voor vertrek. De motorkleren worden aangetrokken waarmee het duidelijk wordt dat dit niet het tenue is om lang in stil te staan. Fast 'n Sweet komt even kijken naar mijn technisch wonder wat nog formeel Silverwing heet. We starten de motoren en worden door Fast 'n Sweet uitgezwaaid.
De route voert ons door de bossen wat erg aangenaam is met een brandende zon aan de hemel. Ik geniet van iedere meter dat we rijden. Verschillende geuren van de bossen adem ik in. Heerlijk. Wat minder aangenaam is zijn de grindstenen op de weg. Bij één van de eerste kennismakingen van de grindstenen in een bocht voel ik het achterwiel wegglijden. Ook is het asfalt op sommige stukken vloeibaar. Oppassen geblazen. Sjors, op zijn Africa Twin lijkt er niet zoveel last van te hebben. Op een gegeven moment valt het me op dat ik nergens mensen grind zie strooien. Wel zie ik borden met "gravillions" er op. Er moet toch een verband zijn met gravillion en het grind wat op de weg ligt. Dan wordt het me duidelijk.

De Gravillions zijn de oorspronkelijke bewoners van de Vogezen. Zij hadden een gruwelijke hekel aan elkaar. Dit ontaarde in9 het slopen van alles wat van een ander was. Het was zo rond het jaar 1000 á 1100, de vroege middeleeuwen, dat er een tovenaar langskwam en de slooppartijen aanschouwde. Hij kon het niet langer aanzien. De schade was zo enorm aan het worden dat hij een vloek uitsprak over de Gravillions. Zolang ze doorgingen met vechten zouden ze niet groter groeien dan 5 centimeter. Vanaf die dag werd ieder Gravillion maximaal 5 centimeter. Nu was het niet meer mogelijk om bomen te vellen om elkaar daarmee de hersens in te slaan. Het enige wat nog overbleef was stenen naar elkaar te gooien. Voor de Gravillions hele keien maar voor ons niet meer dan een grindsteen. En nog iedere nacht gaat de stenengooierijen door, het liefst op het warme asfalt. Daardoor liggen er iedere morgen weer verse plekken met grind. De kleine mennekes laten zich moeilijk zien laat staan dat er een gesprek met ze te voeren is dat het niet fijn is wat ze doen. En iedere ochtend rijdt er een ambtenaar over de weg om te kijken waar weer een slagveld van die Gravillions is geweest. Als het te gek is geweest plaats hij een waarschuwingbord met Gravillions er opgeschreven zodat iedereen weet dat het een puinhoop is op de weg.


Zo rijden we van het ene slagveld naar het andere, af en toe met samengeknepen billen. Dan beklimmen we een colletje waarvan ik vermoed dat het veel door fietsers gebruikt word, getuige de vele bordjes met hoeveel km het nog is naar de top. De weg is niet zo best veel dwarse ribbels. Sjors rost lekker over de ribbels. Ik, daarentegen, voel dat de beklimming een aardige aarsverwennerij aan het worden is. De slappe veren van de Silverwing hebben het zwaar te verduren. De rechter steun van de kuip die ik thuis gelast heb laat weer los waardoor die een heel ander ritme heeft dan de rest van de motor. Het lekkere van de motor op een aanhanger vervoeren is dat je niet zo voorzichtig hoeft te doen om de boel heel te houden zolang je de camping maar weer kunt bereiken!
Aan de andere kant van de col rijden we een dorp in, op zoek naar ijs. Dat vinden we bij een benzinepomp. Er is nog net een randje schaduw waar we het ijsje ons heerlijk laten smaken. En het roken van een sigaret bij een lading butagasflessen gaat ook goed hoor! Dan valt ons ineens op dat je hier naast diesel en benzine ook rolstoelers kunt tanken... Rare jongens die Galliërs!

1 2

We rijden weer terug naar de route. Met prachtige bochten het dorp weer uit. Nog even gestopt voor een plaatje van de omgeving. De temperatuur is inmiddels opgelopen naar 37 graden. Het is dan ook heerlijk om weer tussen de bossen te rijden.

3

Teruggekomen op de camping zien we dat Jos een zwembad heeft opgezet en gevuld met water. Er zijn niet veel woorden nodig om te besluiten lekker af te koelen in het zwembad. Gauw zwembroek aantrekken en een heerlijke verfrissende duik onder water maakt dat het leven goed is. Top off the bill is het biertje dat Jos ons komt brengen. Wat wil een mens nog meer. We dobberen zo een half uur in het water. Inmiddels kregen we toch wel trek in een bakkie koffie. Tijdens de wandeling naar de tent drogen we al compleet op. We zitten net de eerste slokken naar binnen te werken als we een groep motorrijders het pad op horen rijden. We kijken elkaar aan. "Zou dat...?".
We lopen de camping af, het pad op. Ja hoor! Daar zijn de challengers. BanzxrBas ziet het zwembad en kan zich niet meer inhouden. Met pak en al springt hij het zwembad in. Grote hilariteit natuurlijk. Blijkbaar heeft 'ie het warm. Dan valt mijn oog op HansV. Hij hangt voorovergebogen over zijn stuur. Een aantal personen staan om hem heen. Enselma brengt een glas water. Aangelopen bij HansV hoorde ik hem alleen maar snikken: "het ging te hard, het ging te hard...". Tranen rollen onder zijn helm vandaan op de tanktas. Ik zie dat HansV niet meer te benaderen is. Ik geef mijn koffiebeker aan iemand en zie dat de status waarin HansV zich bevind niet zomaar over gaat. Lichaam en geest zijn los van elkaar. Dan eerst het lichaam maar verzorgen. Het is al gauw duidelijk dat er teveel drukte om hem heen is. Ik stuur de omstanders weg. JiMi en ik blijven bij hem. Op een zo rustig mogelijke toon praat ik tegen HansV. Vraag en antwoord werkt niet. Dus krijgt hij van me te horen wat ik ga doen. Zo lukt het om de handschoenen uit te doen, de jas met fluo hesje open te maken, het coolvest dat daar onder zit los te maken, deze voelt warm en broeierig aan. Dan de helm af te doen en de jas uit te doen. Ik schrik enorm hoe HansV er aan toe is. Ik zie een oververhitte HansV met een verstart gezicht waarvan de ogen een heel ander universum inkijken als waar we ons begeven. Ik vertel HansV dat hij de motor af moet stappen en dat JiMi hem daarbij helpt. Gedesoriënteerd weet hij van de motor af te komen en ploft direct neer in het gras en drinkt daar wat water. De anderen kijken op een afstandje hoe de situatie zich ontvouwt. Ik vraag of er chips is, want het zou zomaar kunnen dat er teveel vocht en dus ook zout is verloren. Even later is er een schaal met prepsils. Ik vertel HansV dat hij deze moet opeten om zichzelf wat beter te voelen. Met wat hulp weet hij een picknicktafel te bereiken en gaat liggen op het zitgedeelte. Het terras zit aardig vol en de muziek staat op een aangenaam niveau, althans voor mij. Ik vermoed dat hij zo de verkeerde prikkels binnen krijgt. Ik loop naar HansV toe en vraag hem of hij het goedvind als ik samen met JiMi zijn tent opzet. De vraag komt binnen en hij stemt toe. Als ik zijn motor wil starten merk ik dat de startmotor niet rond wil gaan. Ik zie HansV opstaan en wil met een hese stem vertellen dat de startmotor stuk is. Ik hoor alleen maar "startmotor!" Ik gebaar hem dat ik 'm door heb. Na een duwtje van anderen geeft de motor het zo karakteristieke vrolijke twingeluid en ik rijd de motor de camping op. Nu de commandotropen weg zijn heeft de camping ineens veel meer ruimte. Een rustig plekje is niet moeilijk te vinden. Gelukkig heeft JiMi dezelfde tent en het duurt niet lang om alles op te zetten en in te richten. Aan de rand van het gras is een reepje schaduw te vinden. Ik leg het luchtbed daar neer. Da's een mooi plekje voor HansV. Ik haal HansV op en vertel hem dat hij eerst moet rusten, het liefst slapen. HansV stemt in en even later ligt Hans op het luchtbed. We spreken af dat JiMi en ik om het kwartier komen kijken en dat HansV ieder uur wordt gewekt om te kijken of alles het nog doet.
Inmiddels is het op het kleine veldje er naast een drukte van jewelste. In de hitte bouwen de challengers het kamp op.

4

Mithkah, mijn grote vriend zet zijn tent naast de mijne op in de wetenschap dat we samen weten dat hij niet snurkt (!). Ik geniet van de aanwezigheid van de challengers. Hoewel ik ze maar twee dagen eerder heb meegemaakt is het alsof oude vrienden elkaar gevonden hebben.

5

Het loopt tegen etenstijd aan (Mexicaanse Wrap, nu weet ik het wel!) en we zitten te bieren en verhalen worden verteld. Daar komt HansV en JiMi aangelopen. De tred van HansV is al wat steviger maar zijn gezicht verraad dat hij alles nog in een ander universum beleeft.

6

Terwijl ik aan het toetje zit vraagt HansV of ik met hem wil praten. Met een biertje in de ene hand en een toetje in de andere trekken we ons terug naar een plek waar we ongestoord kunnen praten. Daar komt de vraag die ik al verwachtte. Op mijn vraag wat hij wil, antwoord hij dat hij het liefst de motor op de aanhanger ziet en dat ik hem naar huis toe rijd. Ik vertel hem dat ik dat niet wil. Mijn vakantie is al een keer afgebroken en een tweede keer is mij teveel. Ik bied hem aan om te helpen. HansV zit met een paar problemen waar hij de oplossingen niet van ziet. Ik vertel hem mijn idee dat lichaam en geest één zijn en dat het nu niet het geval bij hem is. Het makkelijkst is om het lichaam weer fit te krijgen en daarmee is al een stuk gewonnen om de geest weer helder te krijgen. "Vanavond is de avond van de problemen en morgen de dag van de oplossingen" vertel ik hem. Ik raad hem aan om morgen rust te houden. De startmotor maken we morgen schoon (ik had dit al met Borisz afgesproken) en de was, die ook gedaan moest worden doen we ook morgen. Door het ontbreken van een wasmachine ziet HansV niet in hoe. Ik vertel hem dat ik hem wel zal leren hoe een handwas te doen.

HansV is superregelgevoelig. Dat betekend dat wanneer er een bord staat met niet harder dan 80 dan rij je geen 81. Als er een doorgetrokken streep op de weg ligt dan haal je geen auto's in, ook al rij je in de turbulentie van een vrachtwagen. Dit gaat niet werken met de challengers. Ik heb wel een indruk hoe er gereden wordt. Een bord met 80 er op betekend dat je dan beter op moet letten als je daar 100 gaat rijden en als je gaat inhalen bij een doorgetrokken streep moet je alleen rekening houden dat eventuele tegenliggers geen rekening houden met motorrijders op hun weggedeelte. Voor velen logisch maar niet voor HansV. Het brengt hem zeer aan het twijfelen of hij wel een goede motorrijder is. Ik vertel hem dat het geen kwestie is van goed of minder goed maar dat hij gewoon een ander type motorrijder is. Ook vertel ik hem dat grote roadtrips misschien niet zijn ding is. Dagen achter elkaar op de motor met een hoge regelgevoeligheid vraagt veel concentratie en roept veel stress op. Eén dag gaat nog wel maar de tweede dag ben je dan niet fit genoeg meer voor weer een rit en zo stapelt de achterstand op herstel zich steeds meer op met uitval als gevolg. Omdat ik een oververhitte Hans heb gezien doe ik hem het voorstel om de kuipruit er af te halen. Dit voorstel is even teveel. Ik merk dat hij nog niet er aan toe is om beslissingen te nemen. Ik laat het voor wat het is in de wetenschap dat Hans hier verder over gaat denken. We sluiten het gesprek af en mengen ons weer onder de gasten.
Het is lekker chillen geblazen. De temperatuur is aan het zakken naar aangename waarden. De challengers zijn aan het Kubben. Een spel waarvan ik ongeveer begrijp dat de regels tijdens het spel bepaald worden met mooie discussies als gevolg. Ik vermoed zomaar dat het meer een assertiviteitsspel is dat alleen het werpen van houtblokjes. Onderwijl raak ik in gesprek met JiMi die met HansV naar zuid-Duitsland is gereden. JiMi heeft het geduld om met HansV op te rijden. Ik vraag hem of hij er wat voor voelt om niet met de groep maar samen met Hans de volgende etappes te gaan rijden. HansV voelt überhaupt verwachtingen van een groep waarvan hij deelneemt. Het enige om hem daarvan los te maken is ook fysiek los te rijden van de groep. JiMi heeft hier geen problemen mee. Ik neem het ook door met de rest van de groep. Weer een oplossing voor morgen!

Het is al vroeg donker, de houtblokjes van het Kubbspel zijn nauwelijks meer te zien. Tijd voor de bar dus. De stemming zit er goed in. Enkele verhalen komen los. Ik krijg een uitgebreid verslag over hoe de ervaringen in Italië zijn geweest. De laswerkzaamheden die onderweg gedaan moesten worden gedaan. Ik geniet van de verhalen en ben wel een beetje jaloers dat ik die ervaringen niet heb meegemaakt. Maar ach, het is zoals het is... Morgen wordt er weer een rondje gereden. Met een beetje mazzel red ik het om mee te rijden!
Heel wat biertjes later, het is dan al ver na middernacht, zoek ik mijn bedje op. Mitkah ligt al te slapen en werkt als baken om mijn tent te vinden. Zijn tent staat vlak naast de mijne, wel een rustgevend geluid, het slapen van Mitkah, en ik val als een blok in slaap.
Hoe moeilijk kan het zijn?

Schrijver JiMi

Forum Lid 
#140 | Geplaatst: 16 dec. 2015 19:06 
Haha, daar zijn ze, de gravillions! Jottum zat het verhaal met droge ogen te vertellen. En ik snapte er helemaal niets van. Ik dacht waar hééft die man het over?! Het begon heel aannemelijk over grind op de weg en oorspronkelijke bewoners enzo, maar gaandeweg begreep ik er steeds minder van Echt om moeten lachen.
Honda CX500z 1978 candy sapphire blue|Donateur 2024
Rickman Polaris kuip|1:21|Ignitech ontsteking|v.v. nieuw 0 km blok in 2012|Mijn voorsteltopic|Mijn restauratieproject

Schrijver Jottum

Forum Lid 
#141 | Geplaatst: 19 dec. 2015 16:53 
Dag 14 Vrijdag 3 juli 2015 De kracht van woorden
[hr]
Nog voordat het loeiheet wordt kruip ik uit de tent. Ongeveer gelijktijdig met Sjors. Het grote verschil met de groep van 2014 is dat er in deze groep veel meer vroege vogels zijn. Al gauw voegen WimVlis, Le PensZeur en ErikE zich bij ons. WimVlis heeft een koffieapparaatje waarmee hij heerlijke koffie kan zetten en maakt een koppie voor me. Het koppeltje zit om de picknicktafel en we maken de hele boel al gauw wakker. Na het ontbijt neem ik nog even de tijd om een heerlijke douche te nemen. Daarna zoek ik Hans op om zijn was samen te doen. Ik doe een kledingstuk voor en HansV doet de rest. HansV is inmiddels al weer aardig opgeknapt en we staan lekker te kletsen. Nadat we de was hebben opgehangen zoeken we Borisz op die de startmotor al los heeft van de CX. Er zit niet veel vuil in de startmotor. Het koper wordt lichtjes opgeschuurd en schoongemaakt. De koolborstels zijn nog verre van op dus die laten we voor wat het is.

1

HansV durft het aan om zonder kuipruit te gaan rijden. Dus gaat de kuipruit er af. Omdat ik merk dat HansV weer wat kan incasseren stel ik hem voor om zijn fluo hesje uit te doen. Hij moet hier wel even voor slikken. Ik leg hem uit dat zijn hesje de ritsen voor ventilatie afsluit en dat daarom zijn koelvest niet werkt. Sterker nog, dat zijn koelvest eerder isoleert en oververhitting gaat plaatsnemen. Ook dat dit een groter risico is dan het dragen van een fluohesje. Ik stel hem voor om, als hij er klaar voor is, het uit te proberen zonder kuipruit en fluo hesje. Inmiddels gaat de startmotor er weer op. Met een druk op de startknop draait de motor rond alsof er nooit een probleem is geweest. HansV stapt op de motor om direct weg te willen rijden. Dit gaat mij te snel. Dit lijkt mij nu net een gelegenheid om HansV in het hier en nu te krijgen. Ik vraag hem om de motor uit te zetten en te voelen wat die motor hem zegt. Dingen uit het verleden komen in zijn herinnering naar boven. Ik vertel hem dat die tijd voorbij is en dat dit een andere tijd is en nieuwe ervaringen zijn en dat de afloop niet hetzelfde hoeft te zijn. Dan vraag ik om de motor te starten en vraag ik hem weer wat de motor hem zegt. Nu is het antwoord dat de motor wil rijden. Een antwoord waaruit ik begrijp dat hij nog het vertrouwen in de motor heeft. Ik vraag HansV om heel bewust de motor naar de camping te rijden waarna hij wegrijdt.
Ik praat nog wat na met Borisz die het hele gebeuren tussen Hans en mij gevolgd heeft.

Het groepje dat de rit zou gaan rijden is inmiddels allang vertrokken. Ok, dan maar een dagje chillen. Ik raak in een lang, prettig en intens gesprek met HansV waarin hij mij een kijkje in zijn leven laat nemen. De dag vordert gestaag en regelmatig een duik in het zwembad maakt dat ik goed begrijp hoe het leven als God in Frankrijk moet zijn. LePensZeur gaat helemaal los met Ollie in het zwembadje.

zwembad

Jos zorgt goed voor de catering en vaak zitten we met een biertje in de hand in het water. Na verloop van tijd rijden motorrijders binnen en wordt het weer een gezellige drukte. Ook het zwembad raakt steeds voller. Ook de challengers die vandaag een rit hebben gereden komen weer terug. Niet veel later worden de BBQ's aangestoken en staan alle gasten al babbelend vlees te braden. Moeiteloos gaat de BBQ over in het bieren. Ineens komt JiMi naar mij toe en verteld mij dat hij op de camping zit te praten met HansV en BanzxrBas. Hans staat op en loopt naar zijn tent en even later hoort JiMi zijn motor starten. HansV rijdt voorbij en de camping af. Een testritje dus. Ik voel blijheid in me opkomen. Hans is dus weer zover om op de motor te stappen. Respect voor hem want hij heeft een lange weg in een korte tijd moeten bewandelen. Later komt ook Hans op het terras met een trotse smile op zijn gezicht van oor tot oor. Dit gaat lukken!
Ik maak het deze avond niet zo laat. Morgen moet er weer gestuurd worden.
Hoe moeilijk kan het zijn?

Schrijver borisz
Forum Lid 
#142 | Geplaatst: 20 dec. 2015 22:33 
Dag 15, zaterdag 4 juli 2015

Home is where the heart is.


route van vandaag: http://goo.gl/maps/uGjbb


Als ik uit mijn tent kruip en naar de koffieplaats loop probeer ik zoveel mogelijk haringen al slalommend te ontwijken, voor vandaag is deze missie gelukt. Tijdens de koffie valt het mij op dat er diverse mensen in steeds andere stadia van "kamp opbreken"zijn. Ik heb reeds mijn matras opgerold en slaapzak ingepakt, Banzxrbas is druk doende met zijn kofferindeling, Lepenszeur rommelt nog wat in de tent op zoek naar zijn inklaptouwtje.

Gisteren hebben HansV en JiMi besloten om vandaag eerder te vertrekken, enerzijds om de hitte wat te vermijden en anderzijds om HansV in zijn eigen comfort-zone te kunnen laten rijden. Ze zijn net weggereden. Na de eerste opstartkoffie volgt nog een tweede, zogenaamde doorstartbak. Nu wordt het tijd om de bende toch echt op te ruimen. Tasjes vullen, in de koffers proppen. Deandere zooi snel opgepakt en op de brommer binden. Eigenlijk is het een routineklusje om je motor te bepakken, helemaal als je het twee weken achter elkaar doet. Lepenszeur meldt aan ons dat hij het ook wel gehad heeft met de hitte. Hij stapt nu op en rijdt naar Echternach . Ik kan hem geen ongelijk geven!

The breakfast club


Na het pakken zitten we op het terras van La Mouche te wachten op de broodjes van de bakker. Als die gearriveerd zijn is ook meteen het buffet geopend. Een paar broodjes en wat flauwe grappen later wordt het tijd om af te rekenen. Auke en ik zijn aan de beurt. Jos is aan het rekenen en noemt een bedrag waarvan ik denk dat het de dagomzet is. Het is een gezamelijke rekening dus we kunnen hem delen door 2. Gedeelde smart is halve smart. Voor de schrik koop ik er maar een T-shirt bij. Als iedereen heeft betaald stappen we op, zwaaien nog naar Jos, Anselma en de gasten en rijden weg. De optrit uit en rechtsaf,......oeps. Euh nee, het was toch linskaf. Snel ff draaien en daar gaan we weer, ditmaal wel de goede kant op. We volgen een tijdje de D164 en slaan linksaf bij Bains-les-Bains. Af en toe hapert de Navi en valt het appraat uit. Vreemd, de stekker zit er toch echt goed in. Gelukkig doet'ie het wel weer nadat ik aan de stekker gerommeld heb. Gelukkig maar, alhoewel het allemaal redelijk bekend is hier, is het toch wel fijn dat die navigtie het gewoon doet. Het is natuurlijk wel mogelijk om vanaf hier "blind" naar Echternach te rijden maar dan wordt het ouderwetsch plaatsnamen volgen en dat zijn meestal niet de mooiste wegen.

Exodus


Als we een uurtje onderweg zijn begin ik me toch langzamerhand af te vragen waar een benzinestation is. Ik kan nog wel even door op deze tank maar de omgeving hier is redelijk leeg. We komen slechts door hele kleine dorpjes. Ik bedenk dat we misschien beter kunnen stoppen. Het wordt alweer warm en ik sterf van de dorst. De flesjes water in mijn tanktas lachen mij alweer toe. Als we Damas-et-Betegney binnenrijden zoek ik naar iets van een café/terras/supermarkt/snackbar. Maar ook hier is niks van dit moois te vinden. Net voordat we het dorp uitrijden spot ik aan de rechterkant van de weg een lange muur. Het is de muur van de begraafplaats. Komt dat even mooi uit! Ik rij door tot aan het eind van de muur zodat er achter mij zoveel mogelijk plaats is. Iedereen snapt het en ze sluiten netjes aan. Zo netjes, dat mijn oude kwartiermeester in Den Helder trots op mij geweest zou zijn. Met een vlugge greep in de tanktas pak ik gelijk twee flesjes. Eentje verdwijnt in een teug, de andere doe ik iets langer mee. Ondertussen kan ik rustig kijken naar de dichtstbijzijnde pomp. Voila, nog 12 kilometer en we hebben een pomp en als package-deal zit er ook nog een supermarché aan vast.

Walk the line


Na het tanken snel de supermarché in voor broodjes en wat te drinken. Eigenlijk gaat dit ook volgens een vast stramien: 1 of 2 personen blijven eerst bij de motoren en als de eerste terugkomt uit de winkel neemt hij de wachttaken over. Tijdens het lunchen inspecteer ik mijn kuip. Ik vond de kuip eergister en vandaag nogal rommelig rammelen en het schudden van de kuip ging daarnet toch niet helemaal synchroon meer met de bewegingen van de motorfiets. Het was alsof er twee ballerina's het Zwanenmeer aan het dansen waren en dat een van die dames een lichtelijk gestoorde motoriek had. Even denk ik nog dat de las, die Banzxrbas in Cortina d'Ampezzo in het gewei heeft laten leggen, het begeven heeft. Gelukkig laat een kleine inspectie met wat wrikken en wringen me een andere kant van het verhaal zien. Gewei en kuip zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik vermoed nu dat de ophanging van de kuip niet goed meer aan het frame bevestigd is. Dat wordt dus buddy eraf, tank eraf en ja hoor: de bout die de kuip aan het frame klemt is zijn moer kwijt. Het is best een vreemde maat moer, maar tot ieders grote verbazing heeft Banzxrbas die moer bij zich! Altijd handig als je met brikkers op stap bent! De moer zat in een bakje waarin ook een flesje kruipolie zat. Helaas was de dop van het flesje losgeraakt en liggen alle moeren en bouten in het bakje te weken. Zo goed en zo kwaad als het gaat gieten we de vloeibare inhoud van het bakje weer terug in het kruipolieflesje. Die moeren en bouten die in het bakje zitten gaan de eerste tijd in ieder geval niet roesten!

We rijden een half uurtje, komen aan bij Nancy en we draaien na een kleine 2 weken weer eens een snelweg op. Een en ander gaat niet helemaal vlekkeloos. Mijn navi valt steeds op strategische punten uit en een paar keer moeten we wat schipperen. Gelukkig is het op de snelweg niet zo heel belangrijk. We moeten eerst maar eens richting Luxemburg en zien daarna we wel weer verder. Bij Thionville gan we van de snelweg af. Het is meteen te merken dat het minder warm is. We proberen nog wat door te rijden en in Luxemburg te stoppen voor een tankpauze. Al met al valt de navi een paar keer uit en probeer ik maar van de route het beste te maken. Het wordt nog vervelender als er een paar grote verandering aan de wegen worden gedaan in het gebied waar we nu rijden. Ik spot in de verte een tankstation en rij daar maar heen. Ik gooi de tank en de waterflessen vol. Ik denk wat na over die routeperikelen en uiteindelijk skip ik bij de tankstop zoveel mogelijk routepunten zodat we in een zo recht mogelijke lijn naar Echternach rijden. Dat geeft de burger moed.

Na een uurtje bereiken we Echternach. We tanken de motoren af bij de Aral en voor de laatste keer worden de standen en de bonnetjes doorgegeven aan Auke. Als we naar de camping rijden voelt het vreemd. We zijn nog niet thuis, maar toch is het net of de vakantie alweer voorbij is. Vanavond zullen we nog eenmaal met z'n allen wat drinken, een hapje eten en nog een keer koffiedrinken in de ochtend. Bij de camping gaat het wat hectisch, het is er nogal druk. Ik probeer plaatsen te scoren, Iemand roept iets tegen mij, iemand anders roept ook iets tegen mij en ik probeer mijn verhaal te vertellen aan de receptioniste. Best moeilijk in een akoestisch zeer levendige ruimte als je lawaaidoof bent. De vermoeidheid en de hitte doen de rest. Gelukkig is Lepenszeur er ook en verteld hij me dat alles al geregeld is. Ha, opluchting! Nu gauw de tent opzetten. Een deel van de challengers is uiteraard al op de campingplek. En nu wij ons ook mengen in het strijdperk van het tenten opzetten lijkt het wel de uitverkoop van de Bijenkorf. Kris kras door elkaar worden links en rechts tenten opgezet, tarpjes gespannen en bedden opgeblazen.

Auke en ik verzamlen nog wat gegevens voor het klassement en met die gegevens spoeden we ons naar de kantine en onder het mom van "we moeten de gegevens nog epibreren" nemen we een lekker Duitsch biertje om het stof van de reis uit onze kelen te spoelen. Na een half uurtje rekenen zijn we er voor wat betreft de verbruikscijfers uit. Een paar andere gegevens zullen we vanavond klassikaal binnenharken en dan ter plekke de eindscore berekenen en een pul bier aan de winnaar overhandigen. We maken een snelle planning: nog een uurtje relaxen, ff douchen, naar het centrum lopen, restaurant zoeken en daarna de ceremonie.
La grande Bouffe
Het restaurant ziet ons al aankomen. Er heerst een serene stilte op het terras,..........totdat wij binnen komen stampen. Het is gedaan met de rust, niet alleen voor de bediening, maar ook voor de andere gasten. Het wordt al gauw een jolige boel. Er wordt gelachen, gedronken, gegeten, geleefd en Sjors078 probeert op het terras maar steeds kikkers te verkopen. Na het eten en het verplichte fotomoment bezoek ik nog eenmaal het toilet. We gaan er met een hele oude grap weg. Als ik terugkom van het toilet loop ik over het terras met nog 2 meter wc-papier ut mijn broek. De mevrouw van de bediening ziet het met lede ogen aan hoe ik, met twee meter wc-papier uit de broek, de bonte stoet het terras afleidt. De volgende plaats van handeling is een cafe dat 100 meter verderop ligt. We verschansen ons achterin en de droge feiten en de toekenning van punten vindt daar plaats. Hilariteit alom met de vreemde klassementen en menig herinnering zoals complimenten voor je motor en parkeerboetes komen boven. De winnaar is bekend: ErikE is de winnaar van deze editie. Erik krijgt de felicitaties en een pul bier! Hij mag zich terecht de winnaar noemen. Speciale aandacht is er ook voor Jottum, die zich wel heel verdienstelijk maakte in deze challenge en met zijn italiaanse tweezitter, inclusief aanhanger, reservemotor, koppakingen en gereedschap van huis naar Cortina d'Ampezzo reed. Hij wordt door het hele Challenge-Team in het zonnetje gezet!

The winner takes it all


Het feestgedruis gaat nog even door tijdens deze broeierige avond. We bespreken nog snel de tactiek voor morgen en stellen de route bij. De voorspellingen voor morgen zijn niet best. Er wordt weer heet weer verwacht en in de loop van de middag zware regen- en onweersbuien. Ik stel voor om de geplande route langs de Sure te nemen, af te tanken en te lunchen in Wemperhaardt en daarna de snelle weg naar huis te nemen. Zo hebben we toch nog een mooie route in Luxemburg en maken we toch wat tempo op de terugwegAls we weer terug lopen over de donkere camping is het nog even zoeken naar de tent. Als ik lig merk ik pas hoe moe ik ben van de afgelopen dagen. Eigenlijk wil ik nu nog maar 1 ding: in het koele zwembad dobberen, helaas is het hek rond het zwembad dicht. Bij de tent nemen we nog een slaapmutsje en dan is het rap in de slaapmodus. Ik laat de tent maar weer open en hoop op een zuchtje wind.
Wie later remt is langer snel!

Schrijver Jottum

Forum Lid 
#143 | Geplaatst: 21 dec. 2015 17:30 
Dag 15 Zaterdag 4 juli 2015 Au revoir La Mouche
[hr]
Aan alle dingen komt een eind. Dit gaat door mijn hoofd als ik wakker word. Jammer want ik had het nog wel een week uit kunnen houden. Sjors is ook al wakker en niet veel later is ook WimVlis van de partij. Gezamenlijk zitten we aan, wat levenselixer lijkt te zijn, een vers gezet koppie koffie die de andere challengers al gauw uit de tent doet lokken. De eerste haringen gaan de tent al uit. Ja, het is echt waar, we gaan weer verder. Op het veldje naast ons zijn HansV en JiMi de spullen al op de motor aan het laden. Zij gaan vandaag apart van de groep rijden. In hun eigen tempo. Zij vertrekken zo vroeg mogelijk om de ergste hitte te vermijden.
De rest gaat nog te ontbijten. Daarna worden de motoren opgeladen. De Italiaanse tweezitter wordt ook weer gestart en de aanhanger wordt weer voor gaats getrokken. ErikE haalt de Silverwing uit de schuur en al rap staat die weer op zijn vertrouwde plek op de aanhanger.

1

Dan volgt het afscheid. Na een tot ziens aan Jos en Enselma rij ik de dam af. Het is nog niet heet en het is is erg rustig op de weg. Met het raampje open is het goed te doen. Onderweg stop ik even voor een sanitaire lozing en een appeltje te eten. Ik merk dat het beter rijdend uit te houden is dan stilstaand. Ik hoef vandaag niet veel kilometers te rijden dus "gas op de lollie!".

2

Het landschap veranderd van bossen en heuvels naar akkers met graan en glooiend. Ergens onderweg hoor ik dat ik een SMS binnen krijg. Nieuwsgierig kijk ik wie er wat stuurt. Ja ik weet het, mag niet maar ik doe het toch... Het is van HansV. Met een vraagteken op mijn hoofd open ik het bericht: "Hoi Willem, tot zover alles goed. We zijn al 130 km ver. Nu tank en ontbijt pauze". Ik merk dat ik een brok in mijn keel moet weg slikken. Het is hem gelukt om weer op de motor een rit te rijden. Ik voel een intense blijheid in me opkomen.
Al rijdend eet ik mijn brood op en gooi ik wat drinken naar binnen. Op een gegeven moment moet ik toch de grens met Luxemburg hebben overgestoken. Ik heb echt geen idee of ik nou in Luxemburg of in Frankrijk rijd. Volgens mijn berekening moet ik met een aardig lege tank in Luxemburg aankomen. De benzinemeter begint toch al aardig naar de linkerhoek te bewegen. Niet ver voor Echternach komt er een benzinepomp in het zicht. Met plezier gooi ik mijn tank vol. Met een Nederlandse benzineprijs van € 1,65 is het Luxemburgse tarief een stuk vriendelijker!

3

Nog een kilometertje of vijf en dan ben ik er... als er tenminste geen brug opgebroken is. Vaag staat me bij van vorig jaar dat er ook een andere toegangsweg moet zijn. Na een paar keer verkeerd gereden (leuk hoor, straatje keren met een aanhanger...) herken ik de gebouwen. Gelijktijdig is de Tomtom het met me eens.
Achter de caravans die het terrein op willen val ik behoorlijk uit de toom. Bij de receptie is wat verwarring over het aantal staanplaatsen die gereserveerd zijn. Er blijkt al besproken te zijn. Ik rijd naar de beoogde plek toe en daar is Le Pens Zeur al aanwezig. Hij is vooruitgesneld en als eerste op de camping aangekomen. Gauw zet ik mijn tent op. Alleen de binnentent want de buitentent heeft het vanmorgen begeven. Met het afschudden van dauwdruppels scheurde de buitentent van links naar rechts open. Ik heb nog niet veel gegeten en heb inmiddels honger als een paard. Samen lopen we naar het restaurant bij de ingang. Daar zien we twee bekende CX'en staan! Ha, HansV en JiMi zijn er ook! Ze komen net uit de receptie gelopen. HansV heeft wat rust nodig maar ziet er gelukkig goed uit. Ik vertel ze waar we staan en bied aan om HansV zijn fiets naar de kampeerplek te rijden, wat hij graag aanneemt. Ook zij zetten de tent op. Nu moet toch echt mijn honger gestild worden. We lopen met z'n allen terug richting restaurant. Met een portie frites en een flinke lap schnitzel in mijn buik lijkt de eerste honger gestild. Even later komen ook de anderen de camping opgereden. Het is een drukte van jewelste met allemaal tenten die opgezet worden.
We zitten lekker te chillen onder de tarp, er is bijna geen schaduw te vinden. De bomen zijn dit jaar gekandeleerd met als gevolg dat de zon overal bij kan. Ik zie de wolken vrij snel zich samenpakken. Een korte bui met dikke druppels valt. Vreemd als je na een paar weken hitte en droogte zo'n bui over je heen krijgt. Nog maar twee weken geleden zwommen er nog goudvissen in mijn laarzen. Het lijkt een eeuwigheid geleden!

Aan het begin van de avond lopen we terug naar Luxemburg naar het restaurant waar we vorig jaar ook de challenge afsloten. Het personeel vraagt ons even te wachten totdat er genoeg ruimte op het terras is om ons te stallen. Genoeg tijd om wat lol te trappen dus!

4

Na een half uurtje kunnen aanschuiven. Het wordt een gezellige maaltijd met heerlijk eten. Natuurlijk is er verwarring wie nou wat besteld heeft wat de vreugde alleen maar verhoogd.

5

Daarna bezoeken we een café even verderop. De zorgvuldig berekende uitslagen worden bekend gemaakt. Overall winnaar wordt ErikE. Hij mag de titel van Auke overnemen. Ook de onderliggende klassen krijgen winnaars. Ook ik krijg een paar titels te pakken, welke dat waren weet ik niet meer precies.

6

Dan krijg ik ook nog wat speciale aandacht voor mijn actie met de Italiaanse tweezitter. Ik word er een beetje beduusd van de dankwoorden. Helemaal als er uit een tas een speciaal voor mij gemaakt cadeau uit een tas wordt gehaald. Het is een houten hamer met tekst er ingebrand. Een brok in mijn keel voel ik opkomen. In mijn respons vertel ik dat ik totaal geen notie heb gehad wat voor een impact mijn actie had. Ook begrijp ik de hamer. Vaak als er iets gemaakt moet worden roep ik altijd: "als het niet elektrisch is kun je het met een hamer repareren". De volgende dag realiseer ik me dat ik geen foto van heb genomen. Dus nog maar gauw plaatjes geschoten:

7
8

We drinken nog wat bier. En dan splitst de groep zich. Samen met mijn vriend Mitkah lopen we terug Duitsland in naar de camping en zoeken we onze tent op.
Hoe moeilijk kan het zijn?

Schrijver Jottum

Forum Lid 
#144 | Geplaatst: 21 dec. 2015 18:01 
Meteen mijn laatste etappe. Aan Borisz om de allerlaatste hand aan het verslag te leggen!

Dag 16 Zondag 5 juli 2015 Begin van een herinnering
[hr]
1
2

Heel vroeg ben ik wakker. Het is zes uur als ik de deur van de auto open maak. HansV had aangegeven zijn kuipruit er weer op te willen hebben. Na mijn P3 ochtendritueel haal ik de kuipruit uit de auto met wat gereedschap. Ik ben net bezig of ik Zie HansV verschijnen. Nou, die is ook vroeg! Natuurlijk verschijnt Sjors ook al gauw ten tonele en gaandeweg wordt het hele spulletje wakker. Het ontbijt verloopt een beetje rommelig maar evengoed gezellig. Een beetje dubbel gevoel wel. Enerzijds blij om weer naar huis te gaan en anderzijds jammer dat het voorbij is. Het inpakken is zo gedaan. De slaapzak gaat de auto in en de tent verdwijnt in de afvalbak. Klaar!

Ik besluit om in één keer naar huis te rijden. JiMi, Le Pens Zeur en HansV rijden een route met zo weinig mogelijk bruggen. De rest rijdt samen op en nemen in Maarheze afscheid. Ik neem afscheid van iedereen met een tot ziens en rijd de camping af. Na een kwartier rijd ik in een regenbui. Heerlijk ruikt dat na zo'n lange droogteperiode. Later in Belgïe rijd ik achter een paar buien aan, getuige de kleddernatte snelwegen. De temperatuur daalt ook, ik schat wel 10 graden. Een verademing!

3

Mijn ontbijt was nou niet erg stevig. Net over de grens zie ik een gele M boven de struiken verschijnen. Oooh, wat kan een broodje croquet en een kop koffie lekker zijn!

De wegen zijn bekend aan het worden. De Tomtom heb ik niet meer nodig. Een paar uur later sta ik in de file op de A9, er is een ongeluk bij afslag Velsen. Ik krijg een SMS van HansV binnen dat hij veilig thuis is gekomen en alles goed is gegaan. Blij dat te lezen! Onderweg ook met Vrouwtje Jottum zitten SMS'en. Een paar kilometer van huis SMS ik dat ik er bijna ben. "Dat weet ik!" krijg ik als antwoord. De kater (toevallig heet die Boris) was erg onrustig geworden en zat op het pad naar de weg te kijken. Hij voelde dat ik er aan kwam.

Dan rijd ik het pad op, Vrouwtje Jottum omhelzen! Het avontuur zit er op, een geweldig avontuur dat ik gek genoeg wel over zou willen doen maar dan anders!
Hoe moeilijk kan het zijn?

Schrijver borisz
Forum Lid 
#145 | Geplaatst: 25 dec. 2015 06:44 
Zondag, 5 juli 2015

Oost West, Thuis Best! (en dan met name het toilet, de douche en het bed)

route van vandaag: https://goo.gl/maps/RzCWJWAxDCL2


Als ik wakker wordt is de koffie al klaar. Het wordt tijd voor een bakkie. Bijna iedereen is al wakker en een enkeling is al aan het opruimen. HansV, JiMi en LePensZeur zijn al druk doende om de spullen op de motor te binden. Jottum monteert de kuipruit weer op de motor van HansV. Na een klein half uurtje stappen deze drie voorgangers op en rijden van de camping af. We wensen ze een behouden terugreis en zwaaien ze nog vriendelijk na, tot ze uit ons blikveld verdwenen zijn. De volgende die verdwijnt is Jottum. Langzaam rolt zijn combinatie van de camping af,.....het wordt even stil op de camping. We zijn nu nog met een select clubje over waar we de laatste etappe mee gaan rijden. Ik heb er zin in. Ik vind het landschap hier echt prachtig. De plateaus, met weinig begroeiing en doorgaans in gebruik als akkerland. De rivierdalen, prachtig bebost en weelderig begroeid met hier en daar een kasteeltje en een oud stadje.


Echternacherbrück in de ochtend

Als iedereen voor de laatste keer alles heeft ingepakt gaan we echt vertrekken. En dat wordt tijd ook. Het is weliswaar niet zo zonnig als gisteren, maar de warmte is er niet minder om. Ik kan me heel goed voorstellen dat het straks gaat regenen. Omdat iedereen gistermiddag netjes de motor heeft afgetankt kunnen we meteen doorrijden. Het is eerst een stuk draaien en via een omweg naar het centrum van Echternach. Tegenover het centrale plein doen we snel wat inkopen bij de bakker en de supermarkt. In de schaduw nuttigen we de broodjes bij de brommers. Ik kijk nog snel achterom naar het plein als ik opstap. Ik weet haast wel zeker dat ik hier over een maand of 2 weer sta. Ik geef gas, rij weg en na een paar verkeerslichten zijn we buiten de bebouwde kom en gaat eindelijk het tempo erin. Lekker hoor om zo in de schaduw te rijden. Het is ook nog eens lekker rustig op de weg. Het gaat lekker zo. We rijden over de "10" naar het noorden langs de Sure. We passeren Bollendorf, Wallendorf en Vianden. Bij Dasburg verlaten we het dal.

We volgen nog steeds dezelfde weg, alhoewel het wegdek doet vermoeden dat er hier in geen 40 jaar onderhoud aan de weg is gepleegd. Best jammer, want je komt uit het dal en rijdt een mooi stuk door het bos. De laatste haarspeldbochten van de vakantie liggen op deze weg. Echt gasgeven zit er niet bij met dit belabberde wegdek. En dan ineens gaan we het bos uit en zitten we op het plateau. Een lichtgolvend landschap met vooral veel grasland. Na een kilometer wordt het wegdek gelukkig ook beter. Voor we het weten naderen we de grens met België alweer. We rijden ook alweer dik anderhalf uur en het lijkt me zo langzamerhand tijd om te stoppen. Wemperhaardt is een paradijs als je nog wat goedkope produkten wilt kopen en je nog een paar liter in de tank moet mikken. De laatste jaren zijn hier diverse pompstations/supermarkten/restaurantjes uit de grond gestampt. Niet verkeerd voor ons, want de dag is nog lang en dit is de laatste kans om nog een echte Deutsche Bratwurst zu essen. Een mooie gelegenheid dus om de innerlijke mens te versterken. Een bord met een Wurst und Salad gaat er wel in. Kopje koffie na afloop, de waterflesjes vullen en we gaan weer.

We hadden gisteravond al afgesproken dat we vanaf dit punt de snelle route naar huis nemen. Buienradar gaf bij het vertrek uit Echternach ook al aan dat er flinke buien naar Nederland trekken. Dit gegeven, in combinatie met de herinnering van twee weken geleden in Zuid Duitsland geeft ons een vrijbrief om de snelweg te benutten. Voordat we de snelweg op kunnen draaien wacht ons nog een stuk van de N62. Een pracht van een weg, veel bochten, mooi wegdek en een mooie groene omgeving. Het feestje is al gauw ten einde als er na een kilometer al een caravan voor ons zit. De beste man doet zijn best om tempo te maken, maar bij de bochten gaat het tempo er wel uit. Eigenlijk is het ook net te druk om verantwoord met een groep in te halen. Dan moeten we maar even plakken en wat meer van de omgeving genieten. Als wij bij Metz (België) de A27 opgaan rijdt de caravan rechtdoor naar St. Vith. Bij ons gaat het gas erop. Met een gangetje van rond de 130/140km/h denderen we naar het noorden. Nog 158 km naar Maarheeze, het exit-point van deze reis.

De reis verloopt verder gladjes. De lucht betrekt wel steeds meer en dat geeft steden als Luik en Herstal een trieste aanblik, vergane glorie zeg maar. We rijden langs de Maas en het landschap wordt vlakker. Het zal niet lang meer duren of de heuvels zijn verdwenen. Ze blijven achter omdat ze weten dat we toch nog wel een keer weer terug zullen komen. Plotseling duiken ook de Vlaamse namen van de Voerstreek op, een teken dat we niet alleen de scheidslijn tussen berg- en vlakland zijn gepasseerd, maar ook de behoorlijk scherpe taalgrens die hier al jaren voor strijd zorgt. En ineens wordt ik wakker gechud, we zijn weer in NL. De wegen zijn ineens herkenbaar, de hectometerpaaltjes, de bewegwijzering, de staat van onderhoud van de weg. Alles doet me denken aan thuiskomen.

suikeroom in wording

Eenmaal in Maarheeze nemen we afscheid van elkaar. Een deel van de groep zal bij Eindhoven richting Noord-Nederland rijden en een deel zal afbuigen naar het westen. De groep die naar het noorden van het land moet heeft nu nog een dikke 260km voor de boeg over niet de meest uitdagende wegen. Het wordt een mengeling tussen een lange zit en een meedogenloze race tegen de steeds verder samenpakkende wolken die we in de verte zien groeien tot een dik wolkendek. Het wolkendek, dat ogenschijnlijk steeds lager gaat hangen, sluit ons aardig in. Als we voor de laatste keer stoppen om te tanken en afscheid te nemen van BanzxrBas zijn we ergens tussen Zwolle en Staphorst. BanzxrBas koopt nog een grote knuffelbeer. Zijn broer staat op het punt om vader te worden en als een goed voorbeeld van suikeroom in wording bindt hij de grote beer achterop de motor. Een prachtig gezicht, zo'n stoere bebaarde kerel met bikeroutfit met een knuffelbeer achterop! Dan wordt het ook tijd om BanzxrBas uit te zwaaien. Vlak voor Meppel nemen wij "afslag Leeuwarden". BanzxrBas geeft een dot gas en al zwaaiend maakt hij zich uit de voeten. Toch altijd een vreemd moment als iedereen is afgezwaaid. Wij slaan af, oude bekende wegen tegemoet.

Het weer begint me nu wel zorgen te baren. Bij de laatste stop vertelde buienradar dat er hevige onweersbuien vanuit het westen onze kant opkomen. Het begint een beetje een race te worden. Het laatste streepje blauwe lucht verdwijnt rap. De wolken worden dreigender, Heerenveen nadert en het is nog droog. Na Heerenveen kan het me eigenlijk niet meer schelen. Ten eerste is het dan nog maar een dikke 20km naar huis en ten tweede heb ik het de afgelopen week zo verschrikkelijk warm gehad dat rijden in de regen niet eens als een straf klinkt. Bij Grou vallen de eerste druppels en vlak voor de aflsag "Goutum" houdt het weer op, dat viel best mee. Als we Leeuwarden binnenrijden lijkt het dat het hier nog niet geregend heeft. Autos en wegdek zijn hier gewoon kurkdroog. Bij het laatste stoplicht wensen we elkaar nog veel plezier op de thuisreis, bedanken elkaar voor de mooie momenten en dan vallen we uiteen. Auke richting de noordkant van de stad en een paar honderd meter later gaat Mitkah naar de oostkant van de stad. Ik sla rechtsaf de spoorwegovergang over en na nog 100 meter ben ik thuis.

Een van mijn katten zit al in de vensterbank als ik de straat indraai. Ik doe mijn helm af, loop naar de voordeur en draai de sleutel om. Een snelle knuffel met de katten, een beetje aandacht doet altijd wonderen met die beesten, en dan weer naar de gang om mij uit mijn kleding te wurmen. Als ik goed en wel mijn jas uitheb hoor ik een donderslag. De rest van de kleding hou ik aan. Ik wil nu zo snel mogelijk mijn spullen van de motor af halen. Na 5 minuten is alles van de motor af en barst er een enorme onweersbui los. Ik voel de trilling van de donder terwijl ik voor het raam sta te kijken. Het gaat een paar minuten lang zo heftig regenen dat ik maar amper een meter of 10 de straat in kan kijken. Ik bedenk dat mijn telefoon nog in de kuip ligt en als de regen stopt en de foon heb gepakt zie ik dat ik nogal wat berichten heb gemist. Iedereen is veilig en (bijna) droog thuisgekomen. Altijd goed om te weten! Ik geef door dat ik ook veilig thuis ben aangekomen en installeer me op de bank, tijd om de foto's op het grote scherm te bekijken!
Wie later remt is langer snel!

Schrijver borisz
Forum Lid 
#146 | Geplaatst: 2 jan. 2016 02:54 
Epiloog

Een mooie levenservaring rijker


Ik kijk altijd heel lang uit naar een trip als deze. Het mooie van een dergelijke barreltrip is dat je er heel lang mee bezig bent. Je koopt in het najaar al een motor, knapt deze op en pas na een maand of 7 ben je zover dat je werkelijk vertrekt. De voorpret is geweldig, zeker als je ook nog een keer de routes mag maken en de campings uit mag zoeken voor een dergelijke trip. Voor mij is het sleutelen aan de motor ook een groot deel van de voorpret. Want zeg nou zelf: wat is er nou mooier dan een vakantie te beleven op een motor die door iemand anders eigenlijk al opgegeven is?

Maar zoals aan alles komt ook aan deze reis een eind. Het was weer een geweldige belevenis om 2 weken lang met een stel onbekende mensen op pad te gaan. Een aantal mensen kende ik natuurlijk al (Jottum, Mitkah en Auke) maar nieuwe mensen geven het leven altijd weer kleur. Het is in het begin altijd een beetje aftasten, maar na een paar dagen kan het al niet meer stuk. Je begint dan echt een band te krijgen met je reisgenoten. En na 2 weken weet je zeker dat je deze trip en deze reisgenoten voor de rest van je leven niet meer zult vergeten. Een dergelijke reis vergt wat van je. Je lost samen storingen op, je ziet af in de hitte en baggert door de regen. Dat brengt mensen tot elkaar.

Op een dergelijke trip kan er natuurlijk van alles misgaan, het is dan ook geen trip voor mensen die het liefst alles vantevoren uitgestippeld willen zien. Je moet elke dag maar weer zien of je het doel haalt. Dat is mij in deze Challenge niet altijd gelukt. Ik ben op dag 5 (woensdag) gestrand in Cortina d'Ampezzo en moest daar noodgedwongen wachten op onderdelen. Op vrijdag ging de rest verder. Ik zat wel even met een brok in mijn keel toen de rest vertrok. Ik had heel graag de route willen voortzetten, vooral omdat ik graag de extra passenroute had willen rijden. Maar ja, de Challenge wacht op niemand en dus ook niet op de organisator! Het is wel zo dat juist de onverwachte gebeurtenissen een dergelijke trip tot iets bijzonders maken.

En er zijn elk jaar weer dingen die de volgende keer anders gaan. Voortschrijdend inzicht zeg maar.
-Zo kwam ik erachter dat ik eigenlijk heel weinig foto's gemaakt heb. Dit was de eerste trip zonder fototoestel, er zit immers een goed fototoestel in mijn foon! Helaas maakte ik daar jammer genoeg maar weinig gebruik van. Volgende keer dus weer gewoon mijn fototoestel mee. Ik maak dan toch een stuk vlotter foto's en filmpjes. Mijn camera is toch een stuk vlotter en eenvoudiger in gebruik dan mijn foon.
-Navigatie is prachtig en een heel mooi hulpmiddel maar toch zijn voor mij kaarten onontbeerlijk. Volgende keer gaan er kaarten mee waarop de route is ingetekend. Het is best handig om te zien waar je bent als je door diverse omleidingen het pad aardig bijster bent geraakt.
-Stopplaatsen ga ik de volgende keer beter inplannen. Alhoewel ik niet het idee had dat het niet goed liep, ga ik volgende keer toch stopplekken beter inplannen. Stopplaatsen zullen dan voornamelijk zijn bij supermarkten, bakkers en dergelijke.
-Communicatie was vorig jaar een sterk punt, dit jaar zouden we het perfectioneren. Afspraak was dat we bij elke stop meteen de communicatiesets aan de lader zouden hangen. Ook was er dit jaar niet alleen communicatie tussen de voor- en achterrijder, maar ook iemand in het midden (Auke) had een com-setje aangeschaft. Helaas hield Mitkah's setje er de eerste dag mee op en de mijne gaf de pijp aan Maarten op de tweede dag. De keus is nu als volgt. Nog een keer zo'n China meuk set van €35,- of gaan we volgende keer voor walkie-talkies?
-Het puntentellingssysteem is hilarisch, volgende keer maar een puzzeltocht op een rustdag erin verwerken zodat er nog meer punten te behalen zijn. Nog meer hilariteit dus!

De campings die we bezocht hebben, waren op eentje na allemaal aan te raden. De camping die de minste waardering kreeg was in Glarus. Ik ben daar zelf niet geweest vanwege mijn koppakkingprobleem, maar heb van de andere challengers begrepen dat het daar niet echt soepeltjes ging. De locatie zelf daarentegen was wel formidabel en op dat punt scheen het de mooiste camping van de trip te zijn geweest.


De door ons bezochte campings zijn:

Dodenau: gaststaette-arnold.de 
Klein veldje bij de motorherberg. Toen we aankwamen hing de was er nog. Het was blijkbaar niet gebruikelijk dat er kampeerders kwamen. We zijn er goed verzorgd, bier werd geserveerd bij de tent. Het eten was goed. Het was simpel, goed en veel. Echte duitse gastvrijheid!

Dinkelsbühl: campingplatz-dinkelsbuehl.de 
Grote camping met een plekje aan het meer voor ons. Een groot veld voor ons alleen. De campingbaas was erg relaxed. Een extra stroomaanlsuiting was gratis. Er werd klassiek duitse keuken geserveerd in het restaurant. Niks mis mee dus!

Schwangau: camping-brunnen.de 
Wat een plek! Naar het noorden kijk je over het meer naar het relatief vlakke noorden en in het zuiden reizen de Alpen op. Het eten was super (Schweinehaxe en Schnitzel) en de bediening erg vriendelijk.

Cortina d'Ampezzo: campingolympiacortina.it 
Een camping vol met sportvlekken. We waren een beetje "The odd men out" in deze sportminded community. Maar het management stond ons wel mooi toe om te sleutelen op de camping, tnx Benedetta! Het eten was er super! Typisch italiaans met eigengemaakte pasta! Een echte aanrader!

Prad am Stilserjoch: campingsaegemuehle.com 
Niet goedkoop, maar dan heb je wel wat! In het dorpje is er wel wat horeca aanwezig en ook op de camping is het goed toeven. De keuken gaat meer de Duitse kant op dan in Cortina, maar dat is ook logisch: dit was van oorsprong duitstalig gebied. Een mooie bijkomstigheid is het binnenzwembad met alle gemakken die je maar kan wensen.

Glarus: zkgl.ch 
Niet door mij bezocht, maar wellicht kan een van de andere challengers hier iets meer over vertellen

Brienz: aaregg.ch 
Niet door mij bezocht, maar misschien kan een van de andere challengers hier meer over vertellen

Waldshut-Tiengen: rheincamping.de 
Weer terug in Duitsland, direct aan de Rijn, goede keuken, lekker eten, mooie bierkaart.

Le clerjus: motorhotel.eu 
Need I say more? Het is bij Anselma en Jos altijd een beetje thuiskomen. Het is er relaxed en gezellig. Aanschuiven aan de eettafel is een feestje, er is een uitgebreid aanbod zodat er voor ieder wel iets van zijn gading te vinden is.

Echternacherbrück: echternacherbrueck.de 
Grote Camping aan de rivier. Vlakbij de camping zit een italiaan die meer biedt dan alleen maar pizza. Eenmaal de brug over en je zit middenin Echternach op het gezellige plein.

Het schrijven van het verhaal heeft dit keer wat meer tijd gekost. Geen onwil, maar diverse dingen gooiden roet in het eten. Zo was er een verbouwing die na de Challenge weer verder moest gaan. Een vriend die hoorde dat hij uitbehandeld was. Een andere vriend die een fataal ongeluk kreeg in Polen, wat een diepe indruk op me gemaakt heeft. En een dag voordat ik op vakantie ging overleed nog een vriendin op veel te jonge leeftijd. Het was dan ook erg vervreemdend om 's ochtends een crematie mee te maken en 's avonds in Noord-Frankrijk in een hotel te zitten. In de loop van de tijd normaliseerde alles zich en kon ik weer gaan schrijven.

Voorzover ik nu kan zien is er in 2016 geen Challenge van mijn hand. Mocht iemand anders de behoefte voelen om iets dergelijks te organiseren; mijn zegen heb je! In 2017 is het wel weer de bedoeling om een challenge te gaan organiseren. Het plan is om een jaar vantevoren de Challenge aan te kondigen zodat iedereen ruim de tijd heeft om zich voor te bereiden op dit geweldige avontuur.

PS: Een deel van de Challenge is niet door mij meegemaakt. Tijdens de reünie van een tijdje geleden heb ik wel gezien dat er erg veel mooie fotos gemaakt zijn tijdens deze dagen. Ik meende mij ook te herinneren dat een van de heren nog een verslag van die dagen zou willen schrijven. Het verhaal is dus nog niet helemaal af!
Wie later remt is langer snel!

Schrijver borisz
Forum Lid 
#147 | Geplaatst: 17 maart 2016 01:20 
Zojuist mail gehad van Hans,

Het gehele integrale en gebundelde verslag is beschikbaar. Alle verhaallijnen(meer dan hier op het forum), chronologisch gerangschikt en met plaatjes hier en daar! Lekker leesvoer voor de koude avonden!!!!

Klik hier voor het complete verslag!!

Bedankt voor deze klus Hans!!
Wie later remt is langer snel!

Schrijver Hansv

Forum Lid 
#148 | Geplaatst: 6 april 2016 16:36 
En, hoewel het even heeft geduurd: Er is ook een boek van:
boek

Harmony,
Hans.
( die het leuk vind om dit soort dingen te maken )
Als ik er niet aan begin, weet ik ook niet of ik het af kan maken

Schrijver badejo
Forum Lid 
#149 | Geplaatst: 7 april 2016 11:36 
dikke pil geworden hans !

ergens mogelijkheid tot bestellen toevallig ?
no child should live in fear bikers against child abuse

Schrijver Hansv

Forum Lid 
#150 | Geplaatst: 7 april 2016 15:27 
Ja, er is een mogelijkheid tot bestellen. Maar omdat dit geen verkoop site is......

Je hebt een PB.....


Harmony,
Hans.
( wat niet wil dat u geschied...... )
Als ik er niet aan begin, weet ik ook niet of ik het af kan maken

Pagina  Pagina 10 van 10:  « Vorige  1  2  3  4  5  6  7  8  9  10 
Ritten, tochten en evenementen www.hondacx500.nl Forum / Ritten, tochten en evenementen /
 De 500 Euro Challenge 2015

Reactie Klik hier om naar het gequote bericht te gaan

 

 ?
Alleen geregistreerde bezoekers kunnen hier een bericht plaatsen. Je kunt inloggen of je hier registreren.

 

 
Nu online: Gasten - 1
Members - 0
Meeste gebruikers ooit online: 374 [7 mei 2020 19:37]
Gasten - 374 / Members - 0
 
www.hondacx500.nl Forum Dit forum is gebaseerd op Open Source Forum Script miniBB ®
↑ Naar boven