dit was hem Werner.

dat ziet er toch nog best goed uit voor 500 euro...

Dag 2, zondag 21 juni 2015

Bij het krieken van de dag wordt ik wakker van een stel eksters. Ik zit gelijk rechtop, die beesten zitten werkelijk op een centimeter of 50 van mijn hoofd te krassen als opa's grammofoon op een stoffige plaat. Ik kijk op de klok en zie dat het pas 05:30 uur is. Ik denk nog aan de optie om alvast koffie te zetten maar zeil weer weg. Om half acht hoor ik meer geluiden. Het rammelen van potten en pannen en het brullen van een brander doen mij vermoeden dat Jottum! reeds ontwaakt is en aan de koffie zit. Tijd om eens poolshoogte te nemen.

Eenmaal buiten de tent komt de geur van koffie me tegemoet en schuif zonder te mokken aan met mijn koffiemok. De eerste morgen hakt er meteen in. Het laatste biertje van gisteravond klopt nog een beetje door in mijn hoofd. Gelukkig is het een frisse ochtend. Geen glorieuze ochtendzon, maar een grauwe sluier van laaghangende bewolking die de mooie omgeving van het Sauerland in een kille deken hult. De groene vergezichten worden aan het oog onttrokken, maar wakker wordt je er in ieder geval wel van.

Na de koffie volgt er een lichte opruimsessie en het ontbijt. Een flink ontbijt moet ik zeggen. Motorgaststättte Arnold heeft een flink ontbijt geserveerd: broodjes, muesli, yoghurt, eieren, kaas vleeswaren en spek.Het is allemaal aanwezig. Eenmaal terug op bij de motoren moet de dagelijkse routine er nog een inslijten. Ik merk zelf ook dat ik mijn motor niet helemaal jofel heb bepakt en wissel wat dingen om. Nu nog ff olie peilen en we kunnen. Helaas komt Jotuum! erachter dat zijn Silverwing wel een hele bult olie opgestookt heeft op de reis van huis naar Dodenau. Na enig beraad besluiten we om de Silverwing van Jottum! te verlossen van de aanhanger en die maar achter mijn Silverwing te knopen. Na enig heen en weer gehannes met aanhanger en motoren zijn we klaar en rijden we het pittoreske Dodenau uit.

De wollige grijze deken die om Dodenau hing baart me nu wel enige zorgen. Verderop in zuidelijke richting zie ik de bewolking steeds dikker en donkerder worden. Na een paar kilometer wordt het wat miezerig, de grijze lucht laat zijn lading los en vernevelt fijne regendruppels over ons heen. Niet echt vervelend, maar zon is natuurlijk prettiger. Ergens voordat we de snelweg opgaan is er een tankstop en de regenpakken komen bij een aantal mensen tevoorschijn. Ik vertrouw op de beschermende werking van mijn kuip en de waterdichtheid van mijn jas. De jas is net een week oud, dus die zal nog wel redelijk waterdicht zijn. Ik vermoed bovendien dat, als we eenmaal het Sauerland achter ons hebben gelaten en we dus een stukje gedaald zijn, dat de regen wel minder zal worden.



Na de tankstop draaien we al gauw de snelweg op en de lucht breekt open. Flarden blauw zien we door de wolken heen totdat we slechts flarden wolken op een blauwe achtergrond zien. De weg is snel droog en het tempo gaat wat omhoog. Het is een dikke anderhalf uur dat we op deze Autobahn zitten en na 5 minuten ben ik het al zat. Langzaamaan verhoog ik het tempo en weet dat ik hier verschrikkelijk de fout inga. Het is namelijk zo dat de Vmax voor een motorfiets met aanhanger slechts 60km/h is in Duitsland. Gekkenwerk natuurlijk om met 60 km/h op de Autobahn te gaan rijden. Het tempo gaat van 80 naar 90 naar 100. Altijd spannend omdat het altijd maar weer afwachten is hoe de combinatie zich gaat gedragen. Vorig jaar was 90 de max met de combinatie van toen. Nu gaat het een stuk stabieler, ik voel geen slinger in de motor en geen gewiebel achter me. Langzamerhand gaat het tempo hoger: 110, 120, 130. Ergens tussen de 120 en 130 wordt de combinatie een beetje onrustig. Ik besluit om maar ergens rond de 110 te blijven rijden.

Würzburg nadert eindelijk en we draaien de snelweg af: Adieu snelweg. tot over een dag of 13! Even de benen strekken bij de Shell in Kist, dat wil ik! Black Mule en Jottum! staan bij het koffiedrinken naast me en vertellen me dat het een spannende rit was, de aanhanger heeft onbedaarlijk van links naar rechts gestuiterd over de snelweg. Ik heb er niks van gevoeld aan de motor. Mijn conclusie is dus dat KuipWillem een goede constructie voor de trekhaak heeft gemaakt.

Het is lekker rijden als je eenmaal Kist gepasseerd bent. Lange bochten in een groen. heuvelig landschap nodigen uit tot lekker doorrijden. Het is zondag en het is opvallend rustig op de weg. Geen vrachtverkeer dus. Wat een genot om hier nog een uurtje of wat te mogen sturen naar onze bestemming van vandaag. Bij Rothenburg ob der Tauber belsuiten we een pauze te houden en rijden de binnenstad in. Er is een uitnodigend terrasje bij een Konditorei. De broodjes en de koffie smaken goed. We nemen de kleurenpracht van deze oude stad in ons op en maken ons daarna weer klaar om de laatste etappe naar Dinkelsbühl te rijden.







Voor we het goed en wel doorhebben zijn we op de camping. We hebben het hele campingveld voor onszelf. Heerlijk deze eerste echte campingdag. De tenten zijn rap opgezet, er wordt gedouched en ik zie op mijn telefoon dat ErikE ook onderweg is en dat hij al aardig vorderingen maakt. Erik had op zaterdagavond nog een bruiloft dus is hij op zondagochtend vertrokken naar Dinkelsbühl. Als de tenten zijn opgezet en de douches geinspecteerd zijn daalt de rust over de groep. Her en der zitten mensen met elkaar te kleppen en wat bij te komen van de dag. De rust wordt verstoord als Erik het campingveld op komt rijden. Er wordt kennisgemaakt de tent wordt opgezet en daarna wordt er besloten om het restaurant onveilig te maken. Het is Schnitzelzeit!!!!






Tijdens het eten vertelt Erik dat hij dikke vette regenbuien had bedwongen en dat er morgen ook een aantal buien onze kant opkomen. We zullen zien hoe het gaat komen. Later op de avond worden we gedwongen onder de tarp te zitten omdat het toch al gaat spetteren. Morgen maar eens verder kijken!!

jeeh gaan weer verder

Vanaf deze dag heb ik een heel andere challenge beleefd. Aanvullend op Borisz' verhaal het mijne:

Dag 3 Maandag 22 juni. " Het waren twee fantastische dagen!"
[hr]
Ik lig al doezelend te luisteren naar de merels in mijn tent Ik heb deze nacht goed geslapen. Wanneer de merels wat minder beginnen te zingen en de duiven en mussen het overnemen vind ik het welletjes. Ik rits mijn tent open. Het lijkt een prachtige dag te worden. Nogmaals: het lijkt... Een wit wolkje hier en daar. Ik loop naar de motor om te kijken hoe laat het is. Tijdens de voorbereidingen heb ik een prachtige blingbling horloge gekocht om op de kuip te schroeven. Het ding is zo lelijk dat ik niet bang hoef te zijn dat deze er af gejat wordt.

Het is kwart voor zeven. Na een peuk gerookt te hebben pak ik mijn handdoek en toilettas om een heerlijke douche te nemen. Man wat kan je daar van opfrissen. Terug op de camping zie ik dat Black Mule water aan het koken is. Zijn aanbod om ook een koppie te drinken neem ik graag aan. En zo zitten twee mannen aan de koffie en sigaret te aanschouwen hoe de wereld wakker wordt.
LePensZeur komt er ook al gauw bij en het duurt niet lang of ook WimVlis en –ErikE- schuiven aan. Inmiddels is de rest ook wakker en opgestaan. Ik loop naar mijn motor om de olie maar weer eens te checken. Eigenlijk met een naar voorgevoel en wil ook eigenlijk niet weten wat het olieniveau is. Omdat dit niet verstandig is doe ik het toch maar. De peilstok is droog! Bijna een liter olie gaat er bij voordat het juiste niveau bereikt is! Ai ai ai.... Dat is verre van goed. Bijna anderhalve liter op ruim 700 km. Ik vertel het aan Borisz die er bij staat. Al gauw weet de rest het ook. Wat zou dat kunnen betekenen? Schraapveren of klepseals. Beide slecht te repareren op een camping. Wat nu te doen? Met zo'n hoog olieverbruik ligt een vastloper op de loer. Met de Alpen in het verschiet is dit geen lekker vooruitzicht. Iemand opperde om de aanhanger er maar weer achter te hangen. Immers, met aanhanger verbruikt de motor minder. Noem het chickengedrag of wat dan ook maar ik durf het niet aan om zo door de Alpen te gaan rijden. Met hoge toeren en gas dicht de bergaf zie ik niet zitten. Ook de mogelijkheid om met Black Mule terug naar Nederland terug te rijden geeft een veilig gevoel. Met z'n tweeën ben je toch wat flexibeler, mocht er wat gebeuren. Ik hak de knoop door: afhaken! Borisz zou verder met mijn aanhanger gaan rijden. Ik krijg zijn bagagerol.


Mijn slaapzak (altijd een onding want die past amper in een tas met andere spullen) gaat bij Black Mule op de Versys. Met een brok in mijn keel, het huilen stond mij nader bij dan het lachen, schud ik iedereen de hand. Om het luchtig te houden zeg ik maar zoiets als "het waren twee fantastische dagen!"

Als iedereen gepakt en bezakt is rijden we in één groep naar de benzinepomp, een paar honderd meter verderop. Ik voel me beroerd. De hele winter voor in de weer geweest met dit als resultaat. Maar niet teveel bij stil blijven staan. De tanken zijn vol, de motoren worden gestart. De groep gaat rechtsaf en Black Mule en ik gaan linksaf. That's it. Bij het wegrijden zie ik ook nog even dat mijn toerenteller het begeeft. Nou ja, hij rijdt er niet minder om. Even verderop is een Lidl waar we boodschappen doen en een hapje eten. Black Mule heeft een BBQ bij zich en dus slaan we wat passend eten erbij in. We bespreken hoe we gaan rijden. De CX blokken staan er om bekend dat ze wat meer olie gaan verbruiken bij hoge toeren. We zullen de snelheid niet teveel boven de 110 gaan houden. Black Mule vind het prettig om na iedere 50 km een rook- en/of koffiepauze te houden waar ik me wel in kan vinden. Niet veel later rijden we Bundesbahn 3 op.

Na een kwartier zie ik spettertjes op mijn vizier verschijnen. Ach, een beetje motregen. Deze houd echter aan en veranderd in een dikke miezerregen. Bij de eerste rustplatz stoppen we even om de regenkleding aan te trekken. Wat we daarna allemaal aan ellende over ons heen krijgen is niet te beschrijven. Alle soorten regen; gewone regen, slagregen, horizontale regen, verticale regen, verzin het maar, we hebben het gehad. Ook een dikke laag water op de weg waar ook nog eens een dikke langsgroef onder verborgen ligt. Dat is minder, af en toe zwiept de kont van de motor opzij. Ik prijs me gelukkig dat Black Mule, die voor me rijd, nog weet waar de rijbaan is. Hoewel... Later verteld hij me dat hij niet meer dan 25 meter zicht had en ook maar een beetje op de gok over de weg rijdt.

De rijstijl van Black Mule en die van mij komen aardig overeen. En dat is wel prettig rijden. Mijn handschoenen zijn nog redelijk droog, de kuip houden mijn handen aardig droog. Black Mule zijn handen beginnen al kloven te vertonen. Gelukkig had ik mijn oude winterhandschoenen in mijn tanktas als reserve meegenomen. Dit zal Black Mule in ieder geval een tijdje droge handen geven. We beraden ons wat te doen. Doorrijden zou kunnen maar de regen lijkt wel niet op te houden. Ook heeft Black Mule last van zijn rechterhand. Het lijkt me het beste dat we een plek voor de nacht gaan zoeken in de hoop dat het morgen wat beter weer is en om de hand van Black Mule wat rust te geven. In de regen een tentje opzetten trekt ons beiden niet aan. Black Mule vraagt aan me of een trekkershutje op een camping wat voor me is. Dit idee staat me wel aan, alles beter dan in de regen te blijven. We rijden de ausfahrt op naar het stadje Limburg. De regen is inmiddels opgehouden, een hele verademing. Het is spitsuur en de infrastructuur is nou niet geweldig qua doorstroming. We proberen te filerijden maar die Deutsche Leute waarderen het niet zo.

De beoogde camping laat zich niet vinden. Een bordje met een campingaanduiding doekt op. Een paar auto's voor ons rijdt een Engelsman met een caravan. Eén en één is twee. We volgen de caravan, en inderdaad staan we even later aan de poort van een camping. Soppend in onze laarzen stappen we van de motoren af. Eerst de prioriteiten goed zetten dus we steken een sigaret op. Ik was zo wijs geweest om een pakje sigaretten te kopen. Wij beiden zijn weliswaar verstokte shagrokers maar met natte handen heb je dan een probleem.

Black Mule loopt naar binnen en komt terug met de mededeling dat er een caravan gehuurd kan worden. Ik vind het allang goed, zolang we maar comfortabel op kunnen drogen. De caravan staat vlakbij, inclusief voortent. Binnen een paar minuten is het alsof er een bom is ontploft. Het droogrekje is al gauw veel te klein. Alles wat nat is hangt wel ergens over. Gelukkig zijn onze regenpakken in goede staat. Mijn laarzen is een ander verhaal. Het zijn zomerlaarzen en duidelijk niet waterdicht hoewel ik het idee heb dat er wel water in komt maar er niet uitgaat. Goudvissen zwemmen er inmiddels in rond.

Niet veel later staat een keteltje water op het vuur voor een heerlijk koppie koffie. We nemen de afgelopen reis nog door en we zijn het er over eens dat je niet teveel van zulke dagen moet hebben. Black Mule belt naar Borisz en we horen dat de Challengers ook de hele dag regen hebben gehad. We prijzen ons gelukkig dat we in de caravan zitten. De BBQ laten we voor wat het is en we braden het vlees in een koekepannetje. Een beetje rijst en satehsaus maken het menu af. Biertje erbij en de magen laten zich gelukkig aanvoelen.

Op de camping is een biergarten die er ietwat verwaterd en verlaten uitziet. Toch gaan we op het terras zitten met een biertje en een peuk en raken we aan de praat. We kennen elkaar nog niet zo heel goed en dit wordt een gelegenheid om eens wat beter kennis te maken. We kunnen het aardig rooien met elkaar.
De alcohol en vermoeidheid ontmoeten elkaar. Het is al donker als we richting caravan gaan. De slaapzak wordt opgezocht om gauw weg te vallen in een diepe slaap. 't Is mooi weest!

Dag 3, Maandag 22juni 2015

's Morgens aan de koffie komt het slechte nieuws van de dag, Jottum! heeft er nog een nacht over geslapen, maar neemt toch de beslissing dat hij terugrijdt naar huis. Het olieverbruik van de Silverwing is zo hoog dat het hem zorgen baart. En een rit over alpenpassen ziet hij zeker niet zitten. We besluiten dat ik de aanhanger verder meeneem op de trip om zodoende Jottum's Silverwing te ontlasten. Gelukkig hoeft hij niet alleen terug te rijden, Black Mule rijdt met hem mee. Er worden wat spullen geruild en er verdwijnen attributten in en uit de aanhanger. Na wat passen en meten is alles geregeld en gaan we gezamelijk naar de uitgang van de camping. We draaien linksaf, naar het zuiden en Jottum! en Black Mule rijden terug naar het noorden. We zwaaien nog even en weg zijn ze.

Best vreemd als mensen zo plotseling uitvallen. Je hoopt toch 2 weken met elkaar te rijden en niet mensen achter te moeten laten. Das nooit leuk natuurlijk! Het waterige zonnetje schijnt half door de wolken heen. De voorspelling van ErikE schijnt toch uit te komen. Ach, eerst maar eens doorkachelen zolang het droog blijft!!!!

Dat doorkachelen duurt in ieder geval niet lang, na een klein uurtje hoost het dat het een lieve lust is. Ik kijk in mijn spiegel en krijg toch een beetje medelijden met de mensen die niet achter een kuip zitten. Van het mooie landschap is niks te zien. Er hangen een soort van mist/regenflarden over het landschap en op sommige plekken is er zo weinig zicht dat ik op een gegeven moment zou kunnen gaan denken dat ik ergens tussen Leeuwarden en Holwerd rijdt. Vreemd, zo ver van huis en toch het gevoel hebben dat je over een kwartiertje weer thuis kunt zijn.

Het regent geleidelijk aan door en op een gegeven moment gaat het zo hard regenen dat de snelheid echt naar beneden moet. Ik zie op sommige plekken maar een meter of 30 voor me uit, rustig blijven en langzaamaan is hier het devies. Ondanks de kuip merk ik toch dat het zo lang doorregent dat het water van mijn jas afdruipt en zo naar beneden in mijn kruis en door de doorwaaibroek heen gaat lopen. Niet echt prettig, maar echt koud is het niet. Op een gegeven moment zie ik een winkelcentrum aan de rand van Dillingen. Er zal vast wel iets van een Konditorei zijn en al rap zitten er 8 druipende motorrijders in de zaak. De koffie doet ons goed en als het straks iets minder hard gaat regenen stappen we wel weer op. Voor nu zitten we in ieder geval droog.



Als het iets minder hard regent zetten we ons weer in beweging, maar van het landschap en de mooie stadjes zien we echter bar weinig. We modderen wat aan, klooien maar wat rond met dit weer. Hopelijk droogt het vandaag nog een keer op. Het is een ijdele hoop, al gauw begint het weer harder te regenen en na een omleiding ben ik er wel klaar mee. Ik knal er een paar via-punten uit. De zorgvuldig geplande route die ons zoveel mogelijk van de snelweg moet houden laat ik maar voor wat het is. Ik denk dat het handiger is om maar eens wat snelheid te maken op een doorgaande (snel)weg.

De snelweg brengt uiteraard niet veel soelaas. Het is maandag en er is aardig wat vrachtverkeer. Dit feit, in combinatie met het grotendeels ontbreken van ZOAB bij onze oosterburen, maakt dat het een prachtig waterballet wordt. Het enige voordeel van deze snelweg is,.... tijdwinst. Om de pijn van de gemiste route te verzachten zet ik andermaal mijn radio maar aan. Het blikkerige geluid uit de boxjes nodigt uit tot meezingen. Meezingen heeft ook een ander voordeel: mijn dorst wordt gelest! Op dit moment is het zo dat indien je je mond opent er ook ongeveer een slok water meekomt naar binnen,....proost. Helaas houdt de radio er na een minuutje of wat ook mee op. Zal wel een kortsluiting zijn met al dat vocht van vandaag. Dat wordt dus weer knutselen op de rustdag.

Als ik eens kijk naar de km stand van de dagteller bedenk ik me dat het weer eens tijd wordt om te gaan tanken, benzine voor de brommer en een bakkie voor Borisz. De tank is snel gevuld en de Bratwurst met koffie smaakt goed. Na deze vernapring bekijk ik de schade eens goed: mijn schoenen zijn doorweekt. Bij elke stap bruist het water door de vetergaten heen naar buiten. Bijkomend voordeel is dat de schoenen wel mooi schoon zijn. Mijn nieuwe doorwaaijas is waterdicht dankzij de binnenvoering. Toch is er nattigheid waar te nemen. Bij het uitdoen van mijn jas is duidelijk te zien dat het water via de halsopening naar binnen is getreden. Voor de rest drijf ik in mijn kleding. Erg? Nee, zo worden sterke verhalen geboren!



Als we weer opstappen lijkt het allemaal wat lichter te worden. De regen is nagenoeg gestopt. Alleen boven de Autobahn hangt een nevel van waterdruppels. Tja, dat heb je dan als er geen ZOAB ligt. Het wordt nog ff doorbuffelen op die natte weg dus. Buienradar voorspelt dat de grote buien nu geweest zijn en terwijl ik mijn been over het zadel slinger volgt de rest ook al gauw en maken we ons op voor de laatste etappe.

Het vochtige klimaat op de snelweg verandert al ras in een droger type. Eigenlijk maakt het niet meer uit, nat zijn we toch al, maar een beetje zon is op zo'n regendag toch wel lekker. Niet dat de zon uitbundig schijnt, maar zo tussen de grauwe wolkenmassa's door is er een stukje blauwe lucht te zien. Dat geeft de burger moed!!! Nog een stukkie naar Schönberg en dan van de snelweg af. De machtige alpen tekenen zich al af in de verte, net als de wolken waar de stuwingsneerslag uit valt.

Het is even zoeken naar de camping in Schwangau. De camping die ik in een campinggids had gezien bestaat niet meer. Gelukkig is het slechts een kwestie van omdraaien en.................. Opeens heeft er iemand een probleem. De Honda van ErikE lijkt het niet meer te doen. Gelukkig hebben we het snel door, het blijkt de hoofdzekering te zijn die doorgebrand is. Nu maar hopen dat dat niet al te vaak gaat gebeuren!

Camping Schwangau

Gelukkig stikt het van de campings in dit gebied en een minuutje of 10 later zijn we met zijn allen al gauw de tenten aan het opzetten. Voor mijn gevoel is enige haast geboden; ik vertrouw het weer niet zo. Als het spul eenmaal staat begint het zo langzamerhand weer te regenen. Hup naar het restaurant waar het een waar feest wordt met bier en Schweinehaxe. Een enkeling kijkt mij wat meewarig aan dat ik daar de hele avond in mijn motorkleding zit. Ik vind het best. Het is een truc die ik van een stel oude rotten geleerd heb in het begin van mijn motorcarriere, en het komt hierop neer. Zolang je het niet koud hebt hou je je natte pak aan. In een warme ruimte (restaurant/cafe) droogt het pak nog behoorlijk zodat je 's morgens een droog pak aan kan trekken. Simpel maar doeltreffend!

Na een paar uur pilsen en eten rol ik in de regen naar mijn tent, wurm me daar uit mijn motorpak en val in een diepe slaap.
Morgen een rustdag. Eens kijken wat het weer gaat doen!!!

Oeps, was ik net te vroeg met plaatsen...

of ik was gewoon te laat!

Dinsdag, 23 juni 2015

Over aziatenlogica en Beierse mafketelvorsten.

De route van vandaag: https://goo.gl/maps/fuYJ6SXJ34H2

Ergens midden in de nacht word ik wakker. Het tentdoek drukt tegen mijn neus. Vreemde gewaarwording, ik bedenk in mijn halfslaap dat er iets aan de hand moet zijn en dat er nu iemand aan de tent staat te schudden. Ik draai me om en wil net de tent openritsen als ik een flits en een donderklap hoor. Donnerwetter! Het onweert. Ik kijk door de kleine opening van de rits naar buiten en zie vlagen water van links naar rechts over het campingterrein schieten. De tent fladdert heen en weer midden in deze bui. Ik draai me om en probeer weer wat te slapen. Ik kan de slaap niet echt meer vatten, moet eigenlijk naar het toilet. Ik zie al rap in dat een toiletbezoek niet echt een optie is in deze striemende regen. Ik gok zo dat ik na 5 meter wandelen al geheel doorweekt ben en 1x per dag een nat pak vind ik eigenlijk wel genoeg.

Plotseling word ik weer wakker. Het is licht en er is bedrijvigheid op de camping, het lijkt erop dat het droog is. Normaal geproken heb ik 's morgens maar 1 doel en dat is koffie. De koffie komt nu echter op de tweede plaats en ik spoed me allereerst naar het toiletgebouw. De nood is hoog en het toiletgebouw is een stukje lopen, waardoor ik in de verleiding kom om extra grote stappen te nemen. Ik kan me amper inhouden, maar besluit om me toch tot normale passen te beperken. Je weet maar nooit of je met die grote stappen de controle over je sluitspier verliest!!

Het is vandaag een rustdag en Wim maakt zich na het ontbijt al op om een tochtje te rijden. Ik blijf vandaag op de camping. Ik wil het stadje Füssen bekijken en aansluitend het nuffige droomkasteel van König Ludwig bekijken. Auke, Mitkah en Banzxr-bas gaan mee. ErikE en LePensZeur blijven op de camping. LePenszeur voelde zich vanaf het begin niet helemaal fit, vertelt hij me. Die onfitheid en de zware regendag van gisteren was misschien net de druppel.

In Füssen is het een drukte van belang. Het lijkt alsof al het verkeer in deze streek door dit stadje moet. We twijfelen nog wat over een parkeerplaats. De grote autoparking is best een eindje uit het centrum, dus besluiten we maar weer terug te rijden. Voor de VVV zien we een prachtig pleintje, een ideale parkeerplaats. Gauw de brommers de stoep op, slotje om de helmen, jas in de koffer en op zoek naar Bratwurst.



Als we ons omdraaien zien we dat het hier barst van de Aziaten. Heel toepasselijk worden ze voor een Chinees restaurant uit de bus gedirigeerd. Ik denk in eerste instantie nog dat het gaat om een bedrijfsuitje van het chinese restaurant maar al gauw stoptpen bus 2 en 3 ook op dit punt. Rare jonges die aziaten met hun selfie-sticks. Ik vraag me af hoeveel ze nou eigenlijk zelf zien van hun Urlaub. Zeker tweederde van deze mensen moeten thuis op hun PC noodgedwongen hun selfies terugkijken om te zien waar ze geweest zijn. We proberen heel kinderlijk om steeds een gekke bek te trekken als we achter een Selfie-maker langslopen, dat zal ze leren. Na de Bratwurst volgt een biertje om het mosterdsmaakje weg te spoelen en na een dik uur besluiten we maar naar het slot Neuschwansteinn te rijden.



Eenmaal bij de motoren ontwaar ik een geel briefje in mijn kuip. Ik krijg al visioenen van een groot Duits Bierfeest en zie mezelf en mijn vrienden daar in een Lederhose rondbanjeren, we worden juichend onthaalt door de stad Füssen omdat we de miljoenste bezoekers zijn. Helaas is de waarheid anders. Het papiertje ziet er erg ambtelijk uit met een streng stempel en dito Duits taalgebruik. Het is een bekeuring van maar liefst €15,- voor verkeerd parkeren. Het moet niet gekker worden. Een boete voor te hard rijden kan ik nog wel handlen, maar een boete voor stilstaan.......? We besluiten de papiertjes eerst maar even te laten voor wat het is en maar naar het kasteel te gaan.



Bij het bezoekerscentrum is het best druk. Wel fijn dat ze een parkeerplaats hebben die speciaal voor motoren is bedoeld. Je kunt er zo tussen de paaltjes door slalommen zonder te moeten wachten voor de slagbomen. Een vriendelijke parkeermeneer vertelt ons waar we heen moeten lopen en biedt en passant aan om onze helmen in zijn wachthut op te bergen. Bij het bezoekercentrum kopen we kaartjes voor het slot en wachten we geduldig op een bus die ons naar boven moet brengen. Eenmaal boven bij het eindpunt is het nog een klein stukje naar het kasteel. Onderweg is er nog de mogelijkheid om een blik in de Pölatschlucht te werpen. Er is slechts een smal voetgangersbruggetje en dat staat vol mensen. Ik moet me werkelijk door de massa heenwurmen om een blik naar beneden te werpen. Als ik me omdraai zie ik tussen de selfiesticks door nog een stuk van het kasteel. Wegwezen hier, gauw naar het kasteel.


Door een woud van selfie-sticks laveren we naar de ingang van het kasteel. We moeten een half uurtje wachten op de volgende rondleiding. We staan op een druk binnenplein en wat is er nu leuker dan op zo'n plein de bezoekers te observeren. En er is veel te zien: een ouder stel met ruzie (manlief schijnt dit uitje niet op prijs te stellen), een stel spaanse geiten die overal om schijnen te giechelen, een middelbare schoolklas met hun leraar kunstgeschiedenis die zo lijkt te zijn weggelopen uit een Film Noir en druk staat te sjansen met een mooie blonde jonge vrouw die makkelijk zijn dochter had kunnen zijn..... Heerlijke bezigheid dat mensjes kijken.



De rondleiding begint en de jonge Helga geeft duidelijk uitleg over het bouwwerk. Wat een heerlijke taal dat Duits, als het uitgesproken wordt door een streng kijkende jongedame met zwart brillenmontuur. Het kasteel is erg protserig, maar niet Rococo-protserig. Wel verfrissend dat er nu eens niet allemaal religieuze kunst aan de muur hangt, maar schilderingen met afbeeldingen uit het werk van Wagner. Naarmate de rondleiding vordert bekruipt me wel het gevoel dat die Ludwig wel aardig van het padje af was. Wel een leuk kasteeltje, dat dan weer wel. En een kostelijk uitzicht!



We spoedden ons terug naar de camping, waar we de anderen weer terug zien. Het wordt zo langzamerhand tijd om naar het restaurant te gaan. De dames van de bediening lopen in hun Dirndls af en aan met Bier und Schnitzel. Vandaag is het nog een beetje feest, morgen wordt er weer gereden. De langste rijdag van de trip en we gaan echt de bergen in.

Mooi verhaal. Ik zag ook de foto's op MF staan. Inderdaad aparte gasten die Chinezen. Lopen met vodden om hun lijf, maar hebben wel een vette iPhone in de selfie-stick.

Dag 4 Dinsdag 23 juni. Home sweet home.
[hr]
Het is rond half acht als ik mijn ogen opendoe. Geen merels die me wakker maken. De caravan houd genoeg geluid tegen om wakker te worden van de vogels. Na een koffie en een peuk ontbijten we. Heerlijk als je met iemand reist die dezelfde (slechte) gewoontes heeft. De voortent heeft waarschijnlijk nog nooit zo blauw gestaan. Het heeft die nacht nog behoorlijk geregend verteld Black Mule maar daar heb ik niets van meegekregen. Buiten is het wel nog een natte kliederzooi.

Tijd om het oliepeil nog eens te checken. Nu gaat er bijna driekwart liter olie in. Het inpakken en vastsjorren op de motoren van de bagage gaat vrij vlot, er hoeft immers geen tent ingepakt te worden. Black Mule vertrouwd het weer niet en doet plastic zakken over zijn sokken. Ik heb wat meer vertrouwen en trek met moeite mijn natte laarzen aan. Jammer hoor van die droge sokken...

Limburg weer doorgereden en al snel rijden we weer op de Bundesbahn. Prachtige wolkenpartijen sieren de lucht. Ook het zonnetje laat zich zien. Ja, ik voel zelfs dat mijn laarzen beginnen op te drogen. Black Mule rijdt een rustplaats op om de regenkleding aan te trekken. 'Heb je die bui niet gezien?' zegt hij wijzend op een donkere wolkenpartij in de verte. 'Zal toch wel meevallen?' antwoord ik. Black Mule kijkt me aan met een gezicht van "je moet het zelf maar weten". Hmm, toch ook maar de regenkleding aan doen, het kan immers geen kwaad. Het blijkt grotendeels loos alarm, een paar spettertjes maar. De laarzen drogen nog steeds op. Tot tien minuten later het wel raak is en een fikse bui ons ten deel valt. Ja hoor het genot van drogende laarzen is meteen weg.



Toch is het niet zo erg als gisteren. Een buitje afgewisseld met een zonnetje, ik mag niet klagen! Langzaamaan veranderd het landschap. Van hoge heuvels en grote dalen naar steeds vlakker landschap. Het rijden is goed te doen. Onderweg doen we ons nog lekker tegoed aan een Deutsche Schnitzel die er goed in gaat. De weg is lang en saai en ik denk bij mezelf dat je niet teveel die autobahnen moet rijden.

Plots duikt er een bord met Arnheim op."Hé" denk ik bij mezelf, "dat is grappig, in Nederland hebben we een plaats dat Arnhem heet. Zouden die Duitsers dan ook zo'n plaatsnaam kennen?" Ik moet om mezelf grinniken als ik op het volgende bord Arnhem zie staan. Ha! Bijna thuis. Nou ja... nog een honderdtachtig kilometer dan. Net over de grens van Nederland stoppen we bij een tankstation. Als ik daar de tank vul dan haal ik thuis op één tank. Binnen merk ik dat mijn laarzen zo nat zijn dat als ik er op druk het water er uitperst.

Voor de deuropening staan we te roken als onze aandacht wordt getrokken door een motorrijder op een chopper. De berijder is breed van omvang en zijn bewegingen langzaam. Geïnteresseerd staan we te kijken. Een knal(fluo)gele regenjas met zwart-wit geblokte banden er op zoals de politie in Engeland ook heeft wordt gedragen. De systeemhelm gaat open. Is het een vrouw? Even is er verwarring bij ons. Black Mule loopt naar de motorrijder toe en ziet dat het een man is en leert dat hij uit Tsjechië komt. Het gaat allemaal niet soepel, alsof hij in één ruk uit Tsjechië is kome rijden. Nadat de tank vol is loopt hij als een kruising tussen een Minion en een Playmobielpoppetje langs ons naar binnen.



Probeert nog een praatje maar zijn Engels is zo gebrekkig dat een gesprek niet mogelijk is. Op zijn rug zie ik de patches van The Blue Knights. "Oh joh", zeg ik tegen Black Mule, "het is een blauwe nicht", waarop we het lid zijn van een club met zoveel verplichtingen bespreken en het er over eens zijn dat zoiets voor ons allebei niets is. Ik sta met mijn rug naar de winkelpui met Black Mule te praten als zijn blik langs mij heen gaat naar de winkel. "Hij valt neer joh!" Ik draai me om en zie de overige klanten naar de grond kijken. The Minion is nergens te zien. Dan verschijnt moeizaam de Minion met een rood hoofd van inspanning tevoorschijn achter de snoeprekken vandaan. Misschien niet netjes maar we moeten er allebei om lachen.

Waarschijnlijk omdat de stal geroken wordt spreken we af om de intervallen groter te maken. Nog twee stops dus. Het terrein wordt steeds bekender. Ook de wind is al gauw harder. Grappig om te merken dat het vlakke Nederland merkbaar meer wind heeft. Als we de A9 opdraaien zou ik de weg bij wijze blind naar huis kunnen vinden. Maar inmiddels is het spitsuur en is dat geen goed idee. Bij het tankstation vlak voor de afrit Heemskerk stoppen we en nemen we afscheid. Black Mule verteld me dat hij het prettig vond om met me te rijden. Gelukkig, dit is ook wederzijds. De laatste 30 km rijd ik alleen. Het is druk, maar met de spitsstrook open rijd het wel aardig door. Ringweg Alkmaar, Zandhorsten in Heerhugowaard, Noord-Scharwoude, Zijdewind en ja hoor Nieuwe Niedorp. Het is al het einde van de middag als ik het erf op rijd. Vrouwtje Jottum komt al naar buiten en een innige begroeting sluit de reis af. Dit was het dan. Mijn 500 euro challenge.







Of toch niet.......?

Hahaha, ik hóór het je gewoon allemaal zeggen

Wat een verhaal, of beter gezegd: wat een verhalen....
Er lopen wel vier verhaallijnen langs elkaar, en toch begon het op één punt, en eindigt het ook op één punt.

Als je het zou verzinnen zou iedereen zeggen : onzin.....

Harmony,
Hans.
( weer hersteld van de eigen verhaallijn )

Dag 5, woensdag 24 juni 2015

König Ludwig's hangover en mijn Italiaanse Waterloo
Deel 1

Route voor vandaag: http://goo.gl/maps/mHTOZ

Het was pas gisteravond dat we het donker bier van König Ludwig in de Gaststätte ontdekten en de pullen bier van een half liter in combinatie met een alcoholpercentage van 9,5% eisen hun tol. Het opstaan leek nogal wat voeten in de aarde te hebben. Auke mompelde in de verte iets van "te gezellig" en"eerst ff wat water drinken". LePensZeur meldde gisteravond nog dat hij zich ziek voelde en het hem niet verstandig leek om in deze toestand verder te gaan met de Challenge. Maar bij het ontwaken bleek hij een stuk opgeknapt te zijn door een goede nachtrust en wat medicamentjes die Mitkah hem toegestopt had. Gelukkig maar, een afvaller is al erg genoeg!



Een waterig zonnetje schijnt over ons heen als we opstappen. Het grote mannenwerk waar we langzaamaan naar toegewerkt hebben gaat nu daadwerkelijk beginnen. We hebben er allemaal verschrikkelijk veel zin in om de passen te bedwingen. We rijden rap naar Füssen en steken daar de grens over naar Oostenrijk. Het plan de campagne, wat we de komende rijdagen gaan uitvoeren, gaat als volgt. Op tijd op de brommer (10uur) onderweg wat inkopen doen en dan rond het middaguur lunchen op een pas. Na de lunch nog 2 etappes rijden en dan aankomst op de camping. Na een tocht van een uurtje zie ik een supermarkt langs de kant van de weg. We stoppen om daar de nodige broodjes en dergelijke te halen. De zon bakt er al aardig in, het wordt nu al zo warm dat we eigenlijk in de schaduw willen staan. Het motto is: blijven rijden, rijwind is cool!

We rijden in een prachtig landschap, groen wijds en mooi glooiend en na een tijd doemen de echte grote bergen op. Wauw, het blijft toch altijd weer een geweldig moment om zo tussen deze joekels van bergen door te rijden. Plotseling zie ik de temperatuurmeter omhoog lopen. We rijden net een dorp binnen en ik besluit dat het tijd wordt om een sanitaire stop in te lassen en eens goed naar mijn motor te gaan kijken. Het zadel en de tank zijn rap gedemonteerd en als ik de radiatordop loshaal zie ik het meteen: er is geen water meer te zien. Aaaij, dat is een tegenvaller. Er is nergens een waterlekkage te bekennen en dat doet het ergste vermoeden. Langzaam bekruipt met het gevoel dat er wel eens een koppakking lek kan zijn. Daar zit ik nu niet echt op te wachten zo midden in mijn vakantie. Eerst maar eens bijvullen en de temperatuurmeter goed in de gaten houden. De verrissende cola kan toch niet helemaal wegnemen dat ik iets gespannen op de motor zit. De temperatuurmeter houdt ik goed in de gaten. Het wordt toch nog een kluif, de temperatuurmeter, de anvigatie en mijn spiegels, best druk allemaal.





We nemen de aanloop naar de Timmelsjoch en staan al gauw voor de tolpoortjes. Na de tolpoortjes is het even uitblazen. We moeten wachten tot iedereen door de poortjes is en dat geeft me de gelegenheid om de Silerwing even af te laten koelen. De temperatuur is wel iets opgelopen, maar niet zorgwekkend. Per slot van rekening is het een aardige klim voor een relatief zware motor met dit aanhanger en slechts 65 Pk aan boord. Logisch dat het geheel een beetje warmer wordt dan op het vlakke land. Bovenop de Mitkahmelsjoch is het heerlijk rustig. Best gunstig om in deze tijd van het jaar op vakantie te gaan. De grote vakantiedrukte is nog niet losgebarsten en je zit daardoor op die passen ook niet in een file van witte sleurhutten. Na het broodje en (voor sommigen) het verplichte middagdutje denderen we door. Rap Italië in!





De afdaling doet mij en mijn silverwing goed! De watertemperatuur daalt rap naar normale waarden en dat geeft de burger moed. Dat wordt straks weer lekker de Jaufenpas opknallen. De haarspelden rijgen zich aaneen als de kralen van een rozenkrans. Het is haast een religieuze ervaring als je zo de berg oprijdt. De bocht aansnijden, de motor in de bocht laten vallen en op het kantelmoment het gas erop. De middelpuntvliedende kracht vecht samen met de zwaartekracht om mijn motor tegen de grond te trekken. Ik balanceer op het randje van vallen en doorrijden en het subtiele spel van gas, koppeling en rem maakt dat ik in een soort van trance geraak, het ultieme motorgevoel voor mij. Pure Zen!



Ik kijk in mijn spiegel en merk dat ik wat mensen mis. Tot mijn grote schrik zie ik de temperatuur serieus oplopen en ik besluit maar om te stoppen. Ik sta op ongeveer een kilometer voor de top en er heerst een serene rust. Het duurt even voordat we hergegroepeerd zijn. Er is er nog wel eentje die mist, Banzxr-Bas is er niet. Mitkah rijdt terug naar beneden en na een paar minuten krijg ik een telefoontje dat Banzxr-Bas met vermogensverlies in een dorpje staat te sleutelen. We nemen het er even van en ik vul andermaal mijn radiator bij. Ik weet het eigenlijk wel zeker, koppakking lek. Geen twijfel mogelijk! En daar in die bocht wordt het plan gemaakt om Cortina te halen. In Cortina hebben we 2 rustdagen zodat ik ook rustig na kan gaan denken over de vervolgstappen in dit debacle. Gelukkig horen we de roffel van de zware V4 van Banzxr-Bas al aankomen. We maken ons klaar voor vertrek. Banzxr-Bas komt de bocht omzeilen en schreeuwt nog iets in de trant van: "ik rij door, zie jullie boven wel".





Eenmaal boven is het tijd voor koffie voor mij en water voor de Silverwing. Zadel en tank worden in een beweging gedemonteerd, een flesje water erin gekieperd en we zeilen weer verde de berg af. Het gaat allemaal lekker. Totdat we de SS12 oprijden. Doordat hier ook trekkers en dergelijke rijden gaat het tempo er aardig uit. Dat vindt mijn Silverwing niet zo heel erg leuk. De temperatuur loopt daardoor op. Zo gauw het kan haal ik de trekkers in totdat ook een snelheid van 90km/h geen soelaas meer biedt en de naald gestaag naar het rode gebied gaat. Stoppen dus! Dit ritueel herhaalt zich nog een keer en als we de SS51 opdraaien is het lekker rustig. De klok gaat al richting19:00uur en het koelt al aardig af in dit dal.



Het wordt ook tijd dat deze dag eindigt. De intervallen tussen het watervullen worden steeds korter en ik ben er wel een beetje klaar mee. Ik wil eten en bier! De gaskraan gaat open de snelheid gaat naar een 100km/h en zolang de aanhanger goed spoort op dit mooie asfalt hou ik het gas erop. Zo kan ik redelijk doorsturen. Bij een haarspeldbocht op 20km van Cortina stop ik andermaal. Ik zie dit als mijn laatste stop voor de camping en vul met het laatste water de radiateur bij. We willen graag naar de camping en om daar niet heel laat aan te komen blijft Mitkah bij me en gaat de rest naar de camping om daar alvast het kamp op te zetten. Voor Cortina zie ik een Camping in Fiames, Camping Olympia. Een kilometer later is er een wegomlegging.

Het is klaar, dikke witte wolken worden uitgebraakt door de uitlaat. Een nieuwe paus is opgestaan, heel de wereld mag het weten. De rest van de mannen komt ook al aanrijden en vertellen me dat we nog heel Cortina door moeten om bij de camping te komen. We draaien om en rijden de laatste kilometer naar Camping Olympia, een dik spoor witte rook achter ons aan. Eindelijk op de camping! We worden vriendelijk te woord gestaan en als de tenten zijn opgezet spoedden we ons naar het restaurant waar we smullen van de eigengemaakte pasta. De bediening is vriendelijk, de jonge eigenaresse van de camping ziet ons gezelschap in eerste instantie argwanend aan. Zeker als blijkt dat haar Duits niet erg goed is en er door allerlei domme grappen mensen een verkeerd bordje pasta krijgen. ErikEE vertelt over zijn terughoudendheid omtrent het remmen in de bocht. Ik houd een verhandeling over tegensturen en oprichtende motoren die het spoor bijster raken en vertel ErikE dat hij deze technieken het beste thuis kan gaan gaan oefenen en niet op een bergpas. Bij het natafelen bespreken we de plannen van morgen. De mannen gaan een mooie route rijden in de Dolomieten. Auke, Banzxr-Bas, Mitkah en ik blijven achter om de Silverwing aan een duidelijke inspectie te onderwerpen. Dat er iets moet gebeuren is wel duidelijk!

Het was een lange dag en mijn bed wacht geduldig. Morgen weer een nieuwe dag vol met uitdagingen, wat kan het leven toch mooi zijn!!!

Test