Dag 5 Woensdag 24 juni. Like a Hobbit in the Shire
[hr]
De dag verloopt zoals een luie vakantiedag thuis meestal verloopt. De geiten gaan in de wei, de kippen voeren, een beetje schoffelen en wieden in de tuin. Ik hoor nog net niet het deuntje uit de film The Lords of the ring waar in de eerste film aan het begin het tevreden leven van een Hobbit wordt geschetst. Zo verloopt de dag een beetje. Lekker wel want de herrie van het motorrijden van de afgelopen dagen zit nog in mijn kop.



's Avonds komen Black Mule en Femmke langs om de slaapzak te brengen en om een koppie te doen. Het is erg gezellig en Femmke en Black Mule vertellen honderd uit over hun Hongaars avontuur. Ineens gaat mijn telefoon. Nou wordt ik niet zo druk gebeld dus ik kijk nieuwsgierig wie er belt. "Hé?, Borisz?" roep ik in het gezelschap, het verhaal verstorend. Na een verontschuldiging neem ik de telefoon op. Borisz verteld me dat hij is gestrand in Cortina 'd Empazzo waar grote paniek is ontstaan onder de lokale Italiaanse bevolking omdat Borisz Italië binnen is gereden met grote witte rookpluimen uit zijn uitlaten. Een lekke koppakking dus. Op de camping waar het gezelschap is neergestreken is geen Wifi. De vraag is of wij aan een koppakking kunnen komen en die richting Cortina kunnen sturen. Black Mule herinnert zich dat daar ergens in de buurt een motorsloop moet zitten die waarschijnlijk ook wel koppakkingen heeft. De rust is verdwenen. Nadat Black Mule en Femmke zijn vertrokken, zij zullen gaan zoeken naar adressen in Cortina, zoeken wij verder op de Nederlandse sites. Nu rijdt Borisz een Silverwing 650. Dit is al een aardige exoot en onderdelen zijn schaars. Gelukkig zie ik op de site van Roukema een pakkingset staan die op voorraad is. Nou moet ik daar toch naar toe want de Yamaha had nog wat mankementen. Remschijven, wiellager en voorvorkkeerring zijn aan vervanging toe. Tot laat in de avond zijn we druk aan het sms'en. Voor de zekerheid sms ik ook het partnummer door van de koppakkingset. Vrouwtje Jottum kijkt hoelang het duurt om het met expresspost in Cortina te krijgen. Alle vervoerders, UPS, DHL, TNT enzovoorts, doen er 5 werkdagen over om het in Cortina te krijgen. Ik realiseer me dat dan de challenge van Borisz voorbij is. De gedachte speelt in mijn hoofd om de 1200 km op de Yamaha (Diversion 900) af te gaan leggen. 600 km per dag moet op de Yamaha goed te doen zijn. Vrouwtje Jottum, die veel van me houd, ziet het niet zo zitten. Als we later in bed liggen vat ik moeilijk de slaap.

Dag 6, Donderdag 25 juni 2015

Over de Queeste naar een pakking, een scheiding en een "Cunning Plan"

Tja, en daar sta je dan middenin de Dolomieten met je tentje en al je zooi om je heen. Slecht geslapen, grieperig gevoel, beetje gewrichtspijn en duf in het hoofd. Voor me op tafel staat nog een mok dampende koffie en wat brood van de campingwinkel. Een aantal van ons maakt zich klaar om een tochtje te gaan rijden. Enigzins jaloers sta ik er wel bij te kijken: ik weet heel goed dat het hier heerlijk rijden is, elk weggetje dat je inslaat is heerlijk. Dit keer even niet voor mij, ik heb een andere taak voor vandaag.

Na het ontbijt en het vertrek van de tourgroep nemen Bas, Tim, Auke en ik nog maar eens een bakje. Gelukkig sta ik er niet alleen voor, de Broederschap van de Challenge staat me bij. Het zijn ook zeker waardige Broeders die me bijstaan in deze klus. Bas heeft de nodige sleutelervaring met diverse motoren, Auke is allround handig en gespecialiseerd in electra en Tim heeft vaak handige oplossingen in petto. We ruimen de restanten op van het ontbijt en wagen ons aan de arbeid.

Ik verwijder de bougies en dan blijkt al snel dat het de rechterkop is die de problemen geeft.
Die kop gaan we er maar eens even afhalen. Om bij de cilinderkoppen te komen hoef je bij een CX alleen maar de klepdeksels,carbs en uitlaten te verwijderen en je kunt je dan helemaal uitleven. Hoe anders is het bij een GL! Na wat wikken, wegen en overleggen verwijderen we de lowers. Deze geven nog te weinig ruimte, dus verwijderen we de kuip. Dat gaat redelijk simpel: stekker los, bouten lossen en je pakt de kuip eraf. Dan blijkt het gewei van de kuip gescheurd te zijn. Dat was dus de reden dat de kuip zoveel bewoog onderweg! Na een tijdje draaien en friemelen komt het gewei los van het frame. Dat eerst maar eens aan de kant.



De carbs worden gelost en daarna volgt het uitlaatsysteem. Bochten los van de cylinder, klemmen van de balanspot los. Balanspot losmaken, dempers lossen en demonteren. Voordat we de uitlaatbochten los hebben, dient het eerste probleem zich alweer aan, de valbeugel moet los anders komen de bochten niet los. De valbeugel lost makkelijk, net als de rest. Dat is dan weer een meevaller! We sleutelen rustig door en het duurt niet lang voordat we de cylinderkop in de hand hebben. Het levert een troosteloos plaatje op: een gerafelde pakking en een plas water op de zuiger. Mijn vermoeden was juist, de koppakking is helemaal vergaan.








Na kort beraad met Bas nemen we het besluit om de andere kant ook maar te lossen. De pakking die daar inzit is immers ook al erg oud en is natuurlijk gisteren ook erg heet geworden. Grote kans dat die ook gaat lekken als we er niks aan doen. Nu we alles toch al gesloopt hebben is het ook niet meer o moeilijk om deze kopp ook maar aan te pakken. De koppen worden ook meteen goed schoongemaakt en we zorgen ervoor dat alles klaar staat om weer gemonteerd te gaan worden.




N het schoonmaken van de bende en het opruimen van het gereedschap (we zitten immer op een camping) besluiten we het er even van te nemen. We kunnen immer niks meer doen. Ik zet koffie voor de Broeders en na de koffie en ik bel met Jottum! Het plan is nu dat hij de pakkingen bij een onderdelenhandelaar bij hem op de hoek (Roukama) gaat halen en deze vandaag nog opstuurt. Dat is dus geregeld. Auke en Tim staan nu op het punt om in Cortina te gaan zoeken naar een motorzaak. Ik ben niet de enige die onderdelen nodig heeft, Bas heeft ook wat problemen met een bougiekabel. En ineens vertrekt iedereen tegelijk: Bas gaat met het gewei naar de VAG garage die een kilometer verderop zit, kijken of het daar gelast kan worden. Tim en Auke besluiten om naar het centrum van Cortina te rijden.

Een tijdje ben ik alleen op de camping en de eigenaresse komt informeren of alles goed gaat. Ik vertel haar dat het voor mij allemaal net zo onduidelijk is als voor haar, maar dat het vast niet lang gaat duren voordat zich een oplossing aandient. Als iedereen terug is blijkt dat de motorzaak er niet meer is of dicht is en dat Auke en Tim een heerschap hebben ontmoet die een bougiekabel uit de hoge hoed toverde. Het was een markant heerschap. Een hoteleigenaar in een lederhose op een oude engelse Manx-racer. Mooie verhalen, maar wat deden deze mannen op een terras terwijl ze een motorzaak moesten vinden? Hoe dan ook, ze hebben Bas in ieder geval weer een werkende bougiekabel bezorgd. We besluiten nu om maar eens met zijn drieën Cortina onveilig te maken Auke en Tim op de Goldwing, ik op de BMW van Tim. Zo kunnen we in ieder geval boodschappen doen en zo kom ik er ook nog eens uit! Op de hoek van de winkelstraat ontmoeten we de Held van de dag in zijn Lederhose. En plotseling komen de andere Broeders ook al aangereden. Mooie verhalen van Wim over mooie wegen en leuke bochten, maar ook over Erik, een crash en de deuk in zijn ego.

Op de camping besluit een deel van ons om pannekoeken te eten en een aantal gaat het restaurant nog een keer onveilig maken. Ik besluit om voor eten Jottum nog een keer te bellen. Ik ben wel benieuwd hoe lang het duurt voor de pakkingen hier zijn. Er liggen hier allemaal mooie wegen met dito passen en als er 1 ding is waar ik het warm van krijg dan is het wel passen rijden. Verschrikkelijk om hier nu stil te moeten staan. Alles jeukt, volgens mij begin ik een huidsuitslag te ontwikkelen puur van het feit dat ik hier stil sta. Terwijl ik zo sta te mijmeren en de bergen om me heen gadesla wordt de overgaande telefoon aan de andere kant van de lijn opgepakt. Best een grote schrik, de pakkingen zijn niet bij Roukama. Alhoewel de website aangeeft dat er nog wel een voorraad is, blijkt dit niet waar te zijn. Snel overleg, denk, denk, denk. Welke opties hebben we nog. Ik stel voor aan Jottum dat ik Marco Becker eens vraag naar de pakkingen. Als iemand in NL ze op voorraad heeft dan is hij het wel. Hij blijkt er inderdaad nog 2 te hebben!



Tijdens het diner gaat de foon weer. Andermaal Jottum aan de lijn. Hij heeft een cunning plan. Jottum rijdt in zijn italiaanse tweezitter naar Marco Becker om de pakkingen op te halen, en daarna rijdt hij naar Italië om de pakkingen te brengen. Ow ja, hij neemt ook zijn Challengebike van het vorige jaar mee. Mocht mijn Silverwing het niet redden dan mag ik verder op de zijne! Als die van mij wel gerepareerd kan worden, dan rijdt Jottum nog een paar dagetappes mee. Zo simpel is het!
Ik ben enigszins uit het veld geslagen als ik dit hoor. Ik had veel verwacht, maar dit niet!!!

Sprakeloos hang ik op. Auke en Tim, mannen die mij al meer dan tien jaar kennen, zien een blik in mijn ogen die ze nog nooit gezien hebben. Ze zien dat er iets is, dat ik diep geroerd ben en pas na een halve minuut kan ik ze vertellen dat Willem alweer onderweg is. Niet alleen maar naar de onderdelenman, maar naar Cortina d'Ampezzo, in zijn Italiaanse tweezitter, met pakkingen, met gereedschap en een reservemotorfiets. Het wordt even stil aan tafel. Best knap dat je op 1200km afstand deze luidruchtige, bierdrinkende kerels hun mond kan laten houden. Ze hadden veel verwacht, maar dit niet!

De avond word er nog gediscussieerd over wat te doen. Doorijden of wachten op de reparatie van mijn motorfiets. Ik wil dat er zoveel mogelijk mensen doorrijden: de Challenge wacht op niemand! Een van de Support-Crew rijders blijft bij mij en de rest rijdt door. Het zou toch zonde zijn dat ik al die mooie routes voor niks had gemaakt! Er wordt besloten dat Auke bij mij blijft en Tim verder gaat met de groep. Auke en ik hebben al vaker in Zwitserland gereden en de mooiste routes van onze challenge liggen daar, we willen die ervaring niemand onthouden!



Bij terugkomst bij de tent worden de eerste dingen al ingepakt en de plannen met de rest van de mannen besproken. Ook hier overheerst even de stilte. De groep gaat uit elkaar vallen, maar het is niet anders. Dat zijn nu eenmaal de consequetites van deelname aan de Challenge! We spreken af dat we contact houden en dat Auke, Willem en ik weer aansluiten bij de groep zo gauw we kunnen. Morgen staan we vroeg op, en helpen Auke en ik de doorrijders met inpallen en opruimen. Ik kruip in mijn tent en na een klein uurtje is de rust neergedaald over het tentenkamp in de Dolomieten.

Dag 6 Donderdag 25 juni On the road again
[hr]
Om één uur gaat de winkel van Roukema open en sta ik daar op de stoep. Verdorie! De koppakkingset ligt niet op de plank! Ook één remschijf te weinig op voorraad. Pas de komende dinsdag. Ja duh, te laat dus! Het plan om met de Yamaha te gaan valt in duigen. De remschijven zijn echt te dun om ermee weg te gaan. Voor de winkeldeur bel ik Borisz met het slechte nieuws. Hij weet nog wel een adresje in het land die waarschijnlijk nog wel twee koppakkingen heeft.

Inmiddels is met hulp van BanzxrBas de andere kop ook er afgetrokken en ziet die pakking er ook niet jofel meer uit. Thuisgekomen begin ik te sleutelen aan de Yamaha. Vrouwtje Jottum komt mijn boetje binnen. "Hé Jottum, als ik over het erf loop zie ik een Italiaanse tweezitter, een aanhanger en hier zie ik een challengebike van 2014 staan. Je wil toch een avontuur? Waarom gooi je niet de Silverwing van vorig jaar op de aanhanger en koppel die achter je Italiaanse tweezitter en ga die pakking brengen? Als de Silverwing van Borisz niet meer te repareren valt dan kan hij verder op jou fiets en anders kan jij daar zelf ook gaan rijden!". Het gebeurt me niet vaak, maar ik ben met stomheid geslagen. Ik antwoord: "Het is een maf idee, maar uitvoerbaar! Waarom niet? Ok doen!".

Ik bel Borisz en vertel het plan. Even is het alsof de verbinding verbroken is. Borisz valt stil. Na een paar ademhalingen hoor ik gejuich in zijn stem. Hij heeft pakkingen gevonden op een adresje in Biddinghuizen.
Als de sodemieter pakken we mijn spullen weer bij elkaar (er was nog niet veel uitgepakt). Vrouwtje Jottum kookt eten en ik gooi alles in de auto. Om zes uur sta ik klaar voor vertrek en rij ik het erf af richting Biddinghuizen.



Daar aangekomen gun ik mezelf niet veel tijd om een praatje te maken en na een kwartier ben ik weer onderweg met twee pakkingen als kostbaar bezit bij me. Ik rijd die avond door tot Duiven, vlak bij de Duitse grens. Op een boerencamping vind ik een plekje om de tent op te zetten.



Tijdens het opbouwen van de tent begint het tot me door te dringen in wat voor avontuur ik me aan het storten ben. De snelheid met aanhanger is niet hoog. 10 uur rijden zal ongeveer 800 km zijn. Even later vertel ik mijn twijfels aan Vrouwtje Jottum aan de telefoon. Oeps, had ik beter niet kunnen doen, nu voelt zij zich ook niet fijn. Maar goed, ik heb een belofte gedaan en die zal ik niet breken neem ik me voor. Gelukkig slaap ik er die nacht niet minder om.

Dag 7, vrijdag 26 juni 2015

Over de Exodus van de broederschap en het wachten op Godot!

Ergens rond een uur of 3 ontwaak ik uit een onrustige slaap. Klam van het zweet en ik heb het ijskoud. De koudebrug die door de ritssluiting van de slaapzak wordt veroorzaakt voelt als een ijskoude ketting die op mijn zij ligt. Ik zeil langzaam weer weg en word wakker van de kou. Het is slechts een half uur later dan de vorige keer dat ik wakker werd en mijn telefoon heeft er ook geen zin meer in, batterij leeg! Ik voel een bekende druk in het centrum die je normaal gesproken voelt na de eerste bak koffie van de dag en ik besluit dat ik er ondanks de kou echt uit moet.

Als ik eenmaal onderweg ben naar het toiletgebouw merk ik dat ik ril. Ik ril verschrikkelijk en heb een zaklamp vast. Al met al bibber ik zo dat een voorbijganger wel haast moet denken dat er een ontsnapte, bejaarde parkinsonpatient op de camping loopt. Als ik het toiletgebouw uitloop kijk ik toch even op de grote thermometer die bij het restaurant hangt. Nou kampeer ik wel vaker bij temperaturen onder nul, maar zo koud als nu heb ik het de laatste jaren niet meer gehad. Bij de thermometer zie ik dat het 11 graden is............. Ik moet dus wel koorts hebben. Zo goed en zo kwaad als het kan kruip ik weer onder de deken, met zoveel mogelijk kleding aan. Een uur later moet alles weer uit omdat ik het loeiheet heb.

Rond half acht word ik wakker, toch nog redelijk geslapen de laatste helft van de nacht. Hup eruit en de Broeders helpen. Banzr-Bas gaat ook niet zo lekker. Hij heeft al een paar dagen last van zijn nek en vandaag is het best heftig. Hij twijfelt over blijven of meegaan. Het is inderdaad erg vervelend om met een stijve nek op de brommer te zitten. De Hongaarse buurman heeft hem een pijnstiller gegeven en na het ontbijt besluit Banzxr-Bas om toch maar de gok te wagen en mee te gaan. Iedereen is reeds in touw en een aantal tenten worden al afgebroken. Na het ontbijt worden de laatste zaken op de motoren gebonden en nemen we afscheid. Daar staan we dan met z'n beiden. Auke besluit om maar wat boodschappen te halen in Cortina. Kippensoep voor mij en nog wat andere dingen te happen voor de rest van de dag. Ik doe nog ff een dutje en ruim wat zooi op. We verplaatsen een tent zodat we wat compacter staan.



Wat nu te doen? Ik krijg langzamerhand een idee. Omdat Auke en ik al jaren in volcontinudiensten werken missen wij altijd het vrijdaggevoel waar we anderen steeds over horen. Voor ons nooit weekendgevoel, geen vrijmibo en geen zaterdagochtendboodschappenperikelen. Omdat we ons hier toch als rechtschapen mensen willen gedragen besluiten we om net te doen of we ook een normale 9 tot 5 baan hebben. We plaatsen ons op het terras en in de stralende zon met een heerlijk uitzicht nemen we een pulletje bier. Ik vraag nog aan Auke of het niet beter is te wachten tot de 5 in de klok zit. Auke vertelt me dat het 5 over 11 is en dat het altijd ergens op aarde 5 uur is. Proost!!!

De dag bestaat verder uit een potje kubben, tukje doen, een hapje eten in het restaurant en nog eens een borrel halen; het lijkt wel vakantie!!!

Dag 7. Vrijdag 26 juni. Fahrn, fahrn, fahrn auf die Autobahn.
[hr]
Wanneer de vogels mij vertellen dat het tijd is om op te staan kruip ik mijn tent uit. Het is nog erg stil op de camping. Ik ruim meteen maar de spullen op. Het voordeel van de Italiaanse tweezitter is dat er voldoende ruimte is in de kofferruimte. Ik ga op zoek naar de eigenaar om te melden dat ik er geslapen heb en om af te rekenen. De eigenaar had me al zien staan.

Al gauw gaat het over motorfietsen. Hij heeft een Guzzi V7 staan uit 1972 die hij zelf heeft opgeknapt. Het enthousiasme van het gesprek stijgt en hij vraagt of ik zijn motor wil zien. Nou, graag. We lopen de stal in waar achterin een hokje is vrijgemaakt waar een prachtige Guzzi staat geparkeerd. De motor wordt ter demonstratie gestart en een vrolijk gepruttel is van de motor te horen. Helaas geen camera bij me, dus ook geen plaatjes. Al gauw nemen we afscheid en start ik de auto. Duitsland is gauw binnengereden.



De weg is lang, saai, vervelend, slaapverwekkend, gevaarlijk ééntonig. Twee enorme files vallen mij ten deel. Eéntje bij Manz en een enorme bij Nürnburg/Würzburg. Bij de eerste valt mij een penetrante lucht op. Een Nederlandse vrachtwagen vol met biggen staat schuin voor mij. Een tijd lang rijden we met elkaar op. Lekker dan! De temperatuur is dan al zo rond de 30 graden. Ik heb oprecht medelijden met die arme beesten. Links van me rijden drie Suzuki's uit Nederland. Oude meuk, kunnen zo mee in de challenge. File rijden doen ze niet. Diegene die wel filerijden zijn allemaal Nederlanders.

Na de file rijd het gelukkig wel goed door. De temperatuur loopt lekker op. Er is geen airco aan boord. De auto heeft een resonantiebrom tussen de 80 en 90 die zich lekker laat horen. Door het ontbreken van een radio is dit de enige muziek die er is. Ik schrik me rot als ik merk dat na het knipperen van mijn ogen de oogleden niet meer omhoog willen. Geschrokken rij ik maar weer een rustplek op. Wandel wat, drink wat koffie om toch weer een beetje opgefrist weer achter het stuur te kruipen. Na de tweede file rij ik de A3 op. Ineens verbazingwekkend rustig op de weg. Ik kan lekker doorrijden. Maar ook hier weer een lange saaie weg. Ik neem me voor om na 19:00 uur een camping te gaan zoeken.

Ik rijd de eerste afrit na 19:00 uur op. Er zal toch wel een camping zijn? Ik stop bij een informatiebord om te ontdekken dat er geen campings op staan aangegeven. Even verderop is een supermarkt waar wat Duitsers staan te showen met hun niet erg indrukwekkende opel. Ik rijd er naar toe om te vragen waar een camping is. De meest ongure type van het gezelschap staat me netjes te woord. Even verderop is het dorpje Illertissen. Vanaf de ausfahrt staan bordjes. Ik dank hem vriendelijk voor de hulp en loop, een beetje grinnikend van mijn vooroordeel over onguur uitziende types, terug naar de auto.

De camping is gauw gevonden. Het is inmiddels over achten, elf uur na mijn vertrek vanmorgen. Ik voel een waas van slaapdronkenheid in mijn hoofd. Eigenlijk gekkenwerk vandaag. Ik betaal vooraf aan de mevrouw van de camping voor de overnachting. Waarna ze mij duidelijk maakt dat ze met de fiets voor me uit gaat rijden om te kijken of er nog plek is... Ja, duh, het zal toch niet zo zijn dat.... Maar er is nog net een strookje gras waar een tent en de auto met aanhanger kan staan. Onder nieuwsgierige blikken van hangouderen weet ik de auto achteruit op zijn plek te manoeuvreren. Ik voel me hartstikke moe en heb vreemd genoeg ook geen honger meer. Eerst maar Vrouwtje Jottum bellen om te zeggen dat alles "goed" is. Verstandig als ze is dringt ze aan om toch maar te eten. Ik laat het opzetten van de tent nog maar even voor wat het is en loop naar het naastgelegen restaurant waar ik nog voor de menukaart gebracht kon worden al aan een stevige pint zit. Ik voel langzaam de slaapdronkenheid verdwijnen. Na het diner zet ik mijn tent op en ga maffen. Het is mooi geweest voor die dag.

Dag 8. Zaterdag 27 juni. The hills are alive...
[hr]
Om half zeven word ik het geluister naar de vogels zat en kruip ik de tent uit. Een lekkere hete douche doet wonderen en lekker fris ruim ik de boel op. Als ik een beetje op tijd weet te vertrekken moet ik toch rond het middaguur in Cortina kunnen zijn.



Om half acht draai ik de autobahn op. Mijn rechterhiel doet nog zeer van de vorige dag. De doorbloeding is nog niet lekker. De weg leidt me over heuvels, dalen, heuvels, dalen enzovoorts. Ik heb het wel gezien. Ik begrijp nu wel waarom Einstein zijn relativiteitstheorie heeft bedacht. Als je Duitsland nu dubbel weet te vouwen dan duurt het niet lang om aan de andere kant te komen. Al heuvels en dalen doorrijdend bedenk ik zulk soort theorieën. En ineens, ik hoor mezelf roepen: "WAUW!", de alpen! Aan de horizon, boven de heuvels uitstekend zie ik over de volle breedte hoog uitstekende bergtoppen. Het einde van de eentonigheid is in zicht!



Niet veel later bereik ik de Oostenrijkse grens. Godzijdank is de eentonigheid voorbij. Oostenrijk is een mooi land om door te rijden. Even later rij ik de Fernpas op. Het is zaterdag en loeidruk op de weg. Zaterdag is een zogenaamde wisseldag. Vakantiegangers gaan en komen op hun vakantieplek. Het rijd gelukkig wel door. Mijn combinatie past totaal niet tussen de caravans, campers, personenauto's en motorrijders. Maar het is wel leuk rijden. Mijn 1,6 liter benzinemotortje doet het fantastisch. Onderweg, aan het einde van de pas stop ik even om wat te eten en te drinken. Met grote haast rijden er twee volgeladen personenbusjes de parkeerplaats op. De deuren zwaaien open en iedereen rent naar de bosjes. Ik moest lachen om dit tafereel. Het is bekend dat wanneer vrouwen lang met elkaar omgaan, ze tegelijk ongesteld worden. Volgens mij geld dat voor mannen ze tegelijk moeten pissen!



Oostenrijk is niet zo groot en na door een lang dal te hebben gereden, waarbij ik een grote kolonne Ferrari 's passeer, kom ik op de Brennerpas. De route gaat over niet-tolwegen waarmee ik, voor mij, de mooiste wegen rijd. De Brennerpas is lang en heeft (natuurlijk) veel bochten. Aan het begin zie ik vier jongens rijden op een Puch-maxi in een matrozenpak en een matrozenpet op de helm. Het is een leuk gezicht en ik heb plezier van de lol die ze hebben.



Daarna kom ik nog meer brommertjes tegen, veel meer. Het is een hele tour om ze in te halen. Het zijn maar korte stukjes rechte weg die ik gebruik om de brommers in te halen. De auto moet er soms hard aan trekken. Een tijd lang rijd er een Maserati achter me. Omdat ik weer achter een paar brommertjes rijd schiet het niet op. Ineens hoor ik twaalf cilinders wakker worden en de Maserati vliegt voorbij, prachtig! Af en toe is er een wegopbreking. Het verkeer wordt dan geregeld door verkeerslichten. Alle moeite die ik daarvoor heb gedaan met inhalen is dan voor niets geweest als de brommertjes de wachtrij voorbij rijden en vooraan gaan staan. Af en toe haal ik dezelfde brommers wel drie keer in... De route lijdt door dorpjes waar ik bij benzinestations brommers zie, aan de kant worden brommers gerepareerd anderen rijden met een bungelende uitlaat met een hoop herrie en weer anderen laten een rookspoor van (heerlijk ruikende) tweetakt achter. Bij de grens met Italië is een pleintje waarvan ik vermoed dat daar vroeger voertuigen gecontroleerd werden. Dat pleintje is de laatste controlepost van de brommertocht. Zo te zien staan daar zo'n tweehonderd brommers! De rotonde er vlak na moet ik rechtdoor. Ik zie daar een bord staan dat aangeeft dat het Mofardtriffen Deutschland rechtsaf is. Gelukkig! Die zie ik niet meer op de weg. Ik begon ze al een beetje zat te worden.
()
In Italië slingert de weg om de tolweg die op hoge pilaren een vrij rechte lijn volgt. Mijn weg lijkt me toch leuker. Vlak na een tunneltje is een parkeerplek. Er staan wat auto's stil op de weg waarvan ik vermoed dat er wel weer een wegopbreking zal zijn. Op de parkeerplek staan wat choppers. Ik zie aan de patches op de ruggen van de berijders dat het de Intruders uit Nürnberg zijn. Ik maak een praatje met één van de rijders. Die verteld me dat één van de leden net een ongeluk heeft gehad. Hij nam de bocht te ruime en reed daarbij tegen een auto. Er was al een traumahelikopter geland. Ai, dat is niet goed. Ik voel de kippenvel op mijn armen opkomen. Drie kwartier later stijgt de helikopter pas op. Geen goed teken als het zo lang duurt voordat iemand stabiel genoeg is om vervoerd te worden. De mensen in de groep zien er bedrukt uit. Mannen met tranen in de ogen en vrouwen die staan te snikken. Ik vermoed het ergste. Later zie ik het autootje. Een Matiz achtig model met een halve voorkant. Dat ging niet zachtjes.



Tijdens het wachten ook Borisz maar even gebeld dat het wel wat later kan worden. Het is nog een kilometer of 50. Drie uur later wordt de weg weer vrijgegeven. Tijdens het wachten ontdek ik dat er ook campings in de Tomtom staan. Al gauw vind ik in de buurt van Cortina camping Olympia. Na wat leuke lange berghellingen heb ik de bestemming bereikt.... Midden op een kruispunt in Dobbiaco. Dat gaat ´m nie worden nie. Ik bel Borisz nog maar even. Die zit met net zoveel vraagtekens als ik. Naam is goed maar plaats is anders. In Fiames is nog een camping die Olympia heet. 20 kilometer verder is dan eindelijk de camping gevonden. Het is inmiddels vier uur. Ik meld me bij de balie. Ik vertel de dame achter de balie dat ik voor de Nederlanders kom. "Ah, your friends are at the bar" krijg ik te horen. Ik antwoord "Of course they are, where else?". Vlak na de ingang van de camping zie ik een grote bult verpakt in een tarp . Dat kan niet missen, dat is de Silverwing van Borisz. Ik parkeer de auto op de kampeerplek en loop naar het terras waar ik Borisz over zijn laptop gebogen aantref. Een hartelijk weerzien. Een flinke pul bier later komt ook Auke, die even voor boodschappen weg was, aan. Ook het weerzien met Auke is fijn. Voordat het bier teveel uitwerking op me heeft, eerst maar de tent opzetten. We praten elkaar bij. De laatste belevenissen van de afgelopen dagen van de Challengers krijg ik te horen. Ik maak kennis met Benadette, een mooie Italiaanse deerne van 23 die de eigenaar van de camping blijkt te zijn (!). Mitkah's spoedcursus Nederlands laat zijn sporen na want wanneer er afgerekend wordt zegt ze ineens " Hatseflats!". Lachend vertellen Borisz en Auke hoe die vork aan de steel zit. Zij is overtuigd dat wanneer er in Nederland geld betaald wordt er Hatseflats geroepen wordt! s' Avonds eten we een heerlijke Italiaanse pizza. De kok, die inmiddels goed bekent is van de eetgewoonten van de Nederlandse gasten, vult de pizza met extra ingrediënten, wat mij ook wel bevalt! Niet veel later overvalt mij de vermoeidheid. We zoeken onze slaapzakken op. De rest van de avond is buiten mij bewustzijn voorbij gegaan.

Dag 8, zaterdag 27 juni 2015

The Arrival & a sort of homecoming.

Eigenlijk is het best merkwaardig hoe snel je je gewoontes eigen maakt. We zitten nu een paar dagen op deze camping en alles begint al aardig op zijn plaats te vallen. Auke en ik beginnen de dag met de gebruikelijke sanitaire stop, daarna brood halen bij de campingwinkel, ontbijten, beetje omkloten, potje kubben, biertje, tukje, boodschappen, koffie, biertje, dineren, afblussen en slapen. Eigenlijk best saai als je het zo leest. Gelukkig komt de camping eigenaresse af en toe langs om te informeren hoe het gaat. Ik zie de meewarige blik van haar over onze uitdragerij gaan. Haar ouders hebben 25 jaar geleden nog moeten dealen met gasten uit het Oostblok die uit arren moede hun Skoda's en Trabantjes ter plekke moesten reviseren. Nu staan er weer een stel uitvreters die complete motorfietsen demonteren!

Plotseling stopt er een auto met een nederlands kenteken. Het is het stel dat we gisteravond in het restaurant tegen kwamen. Ze hadden gisteren een te stevige bergwandeling gemaakt en waren helemaal "kaput". Hij wil toch even kijken naar mijn vehikel dat daar zo zielig bijstaat. Hij vertelde gisteravond aan tafel al dat hij zelf geen motor had, maar dat hij wel uit een typische motorfamilie kwam. Tussen neus en lippen door vertelde hij gisteravond dat wij zijn overgrootvader waarschijnlijk wel kenden en of we ooit van Burt Munro hadden gehoord. Uiteraard hadden we daar van gehoord! Er kwamen wat mooie verhalen over Burt los. Grappig, de achterkleinzoon van een beroemde Nieuw-Zeelandse motorcoureur die in Eindhoven woont en zijn brood verdient bij Philips.

We brengen de rest van de middag door op de gebruikelijke wijze en begeven ons al vroeg naar het terras, waar Benedetta al snel met glazen heen en weer loopt. Ondertussen hebben we contact met Jottum, die ergens in Italië iets ten noorden van ons in een file staat omdat er een motorrijder gecrasht is en de traumaheli naast de weg staat. Als dat maar goed afloopt voor de man in kwestie. Vertraging, vertraging, het hoort er allemaal bij. Tijd is relatief, bij Jottum duurt de tijd lang omdat hij moet wachten in een file. Bij ons vliegt de tijd voorbij op het terras.

We krijgen na een paar dagen aardig door hoe het gaat hier op deze camping. Er zijn veel sporters hier op de camping. Allerlei sporters: klimmers, wandelaars, mountainbikers, wielrenners, noem maar op en het zit hier. Het is ook wel grappig om te zien hoe allerlei Italianen van diverse leeftijden zich in nuffige sportoutfits hijsen. Eerst een bus jongelui die gaan mountainbiken, daarna een groep ouderen die een wandeling gaan maken in het bos. Ze zien eruit alsof ze een marathon gaan lopen. Als laatste een jong gezin die, gezien aan de uitrusting die ze mee hebben, gaan bergbeklimmen. Vader, moeder en hun twee kinderen allemaal een helmpje op, tuigje om, moeder beheert een zak met karabiners en lekkernijen, pa zeult met tientallen meters touw. De jongste zoon loopt huilend achteraan op een meter of 2 afstand van de rest. Zouden ze echt gaan klimmen of.................



En ineens is daar de verlosser. Jottum has arrived. De bediening wordt snel gewenkt, we kunnen deze vriend toch niet laten verdorsten? Er worden wat reisverhalen en andere perikelen uitgewisseld. Na een paar versnaprringen wordt het tijd om ons kamp uit te breiden met de nieuwe logé, zijn tent op te zetten. Vol trots trek ik even later het kleed van mijn Silverwing en laat de puinhoop zien die ik tot dusver heb gecreëerd. We besluiten om de boel de boel te laten en andermaal terug te keren naar het terras om de maaltijd te nuttigen. Morgen gaat er gewerkt worden!

Dag 9, zondag 28 juni 2015

Back on the road again!

Alles is als vanouds vandaag. Rond een uur of 7 word ik wakker van het geluid van een brander en de geur van koffie. Snel de tent uit en genieten van de ochtendzon met een bak koffie, het grandioze uitzicht en dit selecte gezelschap. Je zou bijna zeggen dat er op deze lange lome zondagochtend geen werk te doen is, de waarheid is echter anders. Na een derde bak koffie besluiten we toch maar om de Silverwing weer te repareren.



Vele handen maken licht werk en zoals het een echte brikker betaamt heeft Jottum een bult gereedschap meegenomen. Dat komt goed uit, anders had ik hier ter plekke alsnog een momentsleutel moeten halen. Het sleutelt fijn zo in het ohtendzonnetje, Jottum neemt de rechtercilnder onderhanden, ik de linker. Auke verleent her en der assistentie en fabriekt ondertussen een schakelaar in elkaar waarmee ik de koelventilator handmatig kan bedienen. We hadden het idee dat de koelventilator niet goed werkte, dat de sensor misschien stuk was. "Dan omzeilen we toch gewoon de sensor" was Auke's no-nonsense aanpak. Heerlijk als mensen in oplossingen denken en niet in problemen!





De klus gaat voortvarend en zo rond een uur of half vier wordt het tijd om de Silverwing te starten. Na een paar pogingen horen we een rochel en de silverwing komt tot leven. Altijd een prachtig moment, een doodgewaande motorfiets die weer gereanimeerd is. Nog eenmaal het koelvloeistofpeil checken en ik ben weg voor een korte testronde. Ik rij het campingterrein af, over de rivier en naar de SS51. Linksaf, een paar kilometer. Geen rare geluiden te horen. Dan rechtsomkeert richting de camping, langs de oprit van de camping en richting Cortina. Na een kilometer of 6 geloof ik het wel. Alles is op temperatuur en ik rij weer terug. We laten de Silverwing nog ff afkoelen en checken nogmaal het koelvloeistofpeil. Nog een beetje erbij en dan is de klus officieel klaar. Ik ruim het laatste gereedschap op en help Auke en Jottum om zijn GL500 van de aanhanger te halen. We maken ons klaar voor een tochtje!!!!





We besluiten om een niet al te lange tocht te maken en een stukje van de route te rijden die de overige Challengers gisteren ook hebben afgelegd op hun weg naar Prad am Stilfserjoch. We rijden eerst richting Cortina en daarna nemen we de SR48 richting Arabba. We klimmen na Cortina al meteen een stuk omhoog en het landschap wordt alras kaler en leger. De eerste haarspeldbochten kondigen zich alweer aan. Rechts van mij staan de Cinque Torri als een stelletje kale oude mannen onze verrichtingen te bekijken. Voordat we het doorhebben zijn we al boven op de Falzaregopas. Tijd om even af te stappen. Jottum is duidelijk in zijn nopjes, de hele helm wordt gevuld door een grote glimlach. Tja, het is hier ook moeilijk om chagerijnig te worden als je met de motor onderweg bent. Tijd voor koffie!



Voordeel van reizen in deze tijd is dat het overal erg rustig is. We staan hier met een handjevol wandelaars en motorrijders en er is geen wachtrij in het restaurant. Snel een bakkie, even wat plaatjes schieten en weer terug naar de camping. Op de weg naar beneden rijdt Auke ditmaal voorop. Jottum rijdt in het midden en ik hark er ergens achteraan. Auke en Jottum halen een bus in en ik word daar erg enthousiast van. Zo gauw het kan draai ik het gas open en stuif de bus voorbij. Toch gaat het net ff harder dan ik verwacht had. Ik moet vol in de ankers om de bocht te halen en het asfalt is erg slecht. Even kwispelt de achterkant en de achterband komt even los van het wegdek en komt een paar centimeter links weer op de grond. Even slinger ik heen en weer en kan dan pas vol in de bocht. Werd ik toch verrast door het wegdek!

Eenmaal op de camping en aan tafel worden de plannen voor de volgende dag gemaakt. Auke en ik rijden de route naar Prad am Stilfserjoch en Jottum is van plan om in een paar dagen naar La Mouche te rijden, waar hij afgesproken heeft met Sjors078 (deelnemer 2014). Zo kan hij nog een paar dagen rondrijden in de Vogezen. Maar eerst wordt er genoten van de laatste avond hier op deze camping. Morgen eindelijk weer rijden!!!

Dag 9 Zondag 28 juni. Sportvlekken en smeervlekken
[hr]

Het is half acht wanneer ik de tent uitkom. Heerlijk uitgeslapen. De camping zit op 2000 meter hoogte en dat is te merken. Lekker koude nacht en niet te warm overdag. Na mijn noodzakelijke wandeling naar het sanitair sta ik met verbazing naar de campinggasten te kijken. Het is een camping die in 1956 dienst deed als één van de dorpen tijdens de olympische winterspelen. De gasten zien er allemaal uit als sportvlekken die de bergen te voet willen gaan beklimmen. Bossen touw over de schouders, kinderen achter zich aan zeulend met helmpjes op.
Een hele rij auto´s is opgesteld en Italiaanse vrouwen en mannen lopen geheel in stijl druk te doen. Geheel in stijl betekend dat als je geel touw hebt, je ook gele accenten in je kleding hebt, sokken, halsdoek, beenwarmers, ja tot veters aan toe. Zo ook voor de andere kleuren. Het is een vrolijk gezicht en ik kan er ruim van genieten. Als zij de sportvlekken zijn dan moeten wij wel de smeervlekken zijn. We vallen duidelijk buiten de toom. Borisz en Auke zijn inmiddels ook wakker. Een kopje koffie wordt al gauw gezet en het brood komt tevoorschijn. De stoet met de fashionklimmers rijdt voorbij. Wij richten ons inmiddels op de Silverwing. De tarp halen we er af en de mooi schoongemaakte cilinders begroeten het zonnetje.



Het duurt niet lang of we gaan helemaal op in de techniek van het opbouwen. Het is niet moeilijk alleen veel. De pakkingen, cilinderkoppen en klepmechanisme zitten er zo op. Kleppen stellen is een nauwkeurig klusje maar ook dat komt allemaal voor elkaar. Terwijl ik daar mee bezig ben pakken Borisz en Auke de oorzaak aan van het euvel. De GL650 heeft, anders dan de 500, een elektrisch aangedreven koelfan die geschakeld wordt met een thermostaatschakelaar. Deze schakelaar werkt niet met als gevolg dat de motor te heet wordt. Er is nog een loze schakelaar op het dashboard die gebruikt wordt om de fan aan te zetten. Is ook handig om te bedienen als je weet dat er een stuk komt waar de motor hard aan moet geen trekken.





Als de klepdeksels er weer opzitten en er weer verse olie in de motor zit starten we de motor. Meteen slaat het motortje aan. Hij heeft er zin in! De kleppen lijken iets te ruim te zitten voor het mooie. "Liever te ruim dan te strak" zegt Borisz, dus niet meer aan doen! Daarna bouwen we de motor verder op. Een tijdje verder is er een blije Borisz te zien.



Natuurlijk moet er een proefritje gedaan worden. We halen mijn motor van de aanhanger af en rijden richting Cortina. Heerlijk om weer op de motor te zitten!. Al vlot zijn we in Cortina beland.



Er worden wat straten links en rechts genomen en ineens zijn we aan het klimmen. We rijden de Falzarego pas op! Waar ik vorig jaar anderhalve dag nodig had om aan de haarspeldbochten te wennen is het nu geen seconde. Ergens halverwege komt de ontlading van de afgelopen dagen. Ik voel mijn ogen nat worden en tranen over mijn wangen rollen. Alle spanning komt er uit. Blij als een uitgelaten hond kom ik boven. De hele weg heb ik met een brede grijns op mijn gezicht gereden. Boven op de pas parkeren we de motoren. Hetzelfde effect als vorig jaar was meteen weer te zien. Nieuwsgierig komen andere motorrijders kijken wat dat voor oude meuk is die naast hun motoren geparkeerd staat. Altijd weer leuk!



Na een victorie kop koffie dalen we langs dezelfde weg weer af naar Cortina. In het stadje parkeren we de motoren tegenover een hotel-restaurant waar een pracht van een Norton geparkeerd staat. De challengers zijn al eerder daar langs geweest. De eigenaar, een maffe goed Engels sprekende Italiaan in een lederhose en lurkend aan een pijp, komt al gauw naar buiten om een praatje te maken. De Norton blijkt mee hebben gereden in één van de races van Isle of Man. De beste man rijd er nog dagelijks op!



Na het gezellige gesprek rijden we weer terug naar de camping. De blijheid die me eerder had bevangen blijft lekker hangen en ik geniet er ten volle van. Man wat voelt dat goed! 's Avonds genieten we nog van een extra gevulde pizza. Want ja, die grote Hollanders hebben grote buiken waar veel in moet...
Tot laat in de avond blijven we hangen op het terras, nog tot na de sluiting. De laatste bierglazen kunnen we in een hoekje zetten die de volgende ochtend wel opgehaald worden. Lekker ongecompliceerd. Met zoveel sportvlekken op de camping is het al gauw erg stil op het terras. De hele avond hebben we het terras voor ons zelf.
De laatste die de deur van de bar dicht doet is Benedetta. We praten met haar nog wat na en komen er achter dat zij de eigenaar is van de camping die ooit door haar opa is opgericht. Als Auke en Sjoerd een selfie met haar willen maken gooit ze haar haar los. Afgesproken wordt om vrienden op Facebook te worden. Daarna gaat ze weg omdat de slagboom maar tot een bepaalde tijd open gaat. Niet veel later zoeken we de tent op en ik kruip met een nog steeds blij gevoel de slaapzak in om in een diepe slaap weg te zakken.

Dag 10, maandag 29 juni 2015

Ciao Dolomiti!

Route van vandaag: http://goo.gl/maps/00kMz

Eindelijk is de dag aangebroken van het vertrek van deze prachtige camping. Bij het ontbijt worden de nodige beslissingen genomen. Jottum rijdt met zijn italiaanse tweezitter met aanhang in een paar dagen naar La Mouche. De aanhanger die ik een paar dagen achter de motor heb gehad verdwijnt ook bij Jottum in de laadruimte. Auke en ik vervolgen onze route richting de Stelvio. Vanaf de Stelvio zullen we dan eens moeten kijken wat handig is om ons weer bij de groep te vervoegen. De geplande route zullen Auke en ik niet meer helemaal kunnen gaan rijden, we lopen daardoor een paar hele mooie dagen mis in Zwitserland. Het zij zo, niet alles is te plannen en het begrip "roadtrip" wordt nu ten volste in uitvoering gebracht. Ook niet erg, dit is voor mij het echte rijden, het echte vakantietochtje!



Jottums combinatie van auto, aanhanger en motor staat klaar voor vertrek en wij controleren voor de laatste keer onze bagage. We zetten de motoren klaar, hijsen ons in de beschermende kleding en na een laatste zwaai rijden we weg. Eindelijk zijn we weer onderweg, Auke en ik rijden door Cortina en vervolgen onze weg richting Falzaregopas. De eerste kilometers komen ons bekend voor, gisteren waren we hier ook al. Op de Falzaregopas gaan we verder richting Arabba en de Pordoipas. Heerlijk die Pordoi, lekker technisch, veel sturen, korte bochtjes en weinig rechte stukken. We rijden door een alpenidylle, beetje in de trant van "The sound of music" en "Eeuwig zingen de bossen". Volgende keer toch maar eens een Lederhose halen voor dit soort trips!





Een bakje leut gaat er wel in op de de Pordoi. Een vrolijk bakje, een mooi uitzicht en een krachtig frisse lucht die om ons heen hangt. "Pordoi, een stukje paradijs op aarde". Ik krijg langzamerhand zin in een Bounty! Na de koffie en het adembenemende uitzicht gaat het verder richitng Bolzano. Tijdens de afdaling hoor ik steeds in de rechterbochten het gerinkel van Auke's uitlaat over de weg. Het geeft een vertrouwd gevoel. Ik ben er nu zo aan gewend dat ik zelfs in mijn spiegel kijk als ik het geluid niet hoor. Ik rijd net in een staat van opperste concentratie door een mooie bochtencombinatie als ik het gerinkel van wel heel dichtbij hoor. Ik schrik me de pleuris en krijg in een fractie van een seconde al visioenen door van een GoldWing die dwars door mijn SilverWing heen gaat rijden. Als de klap uitblijft en ik achterom kijk zie ik Auke op een veilige afstand van een meter of 20 rijden en in mijn ooghoek zie ik langs de weg 2 koeien staan met de obligate bellen om hun nek. Zo, ik sta weer op scherp!

Het begint zo langzamerhand erg warm te worden. Bij het verlaten van de Val Gardena komt de warmte me tegemoet. Een graadje of 30 schat ik, das wel wat anders dan de 22 graden op de Pordoi. We laveren lekker door dit mooie dal. De weg is breed en wat drukker dan het eerste deel van onze dagtocht maar het dal is wel heel mooi. Steile, groene hellingen af en toe doorstoken met scherpe stukken rots, en onze weg lijkt bij tijd en wijle tegen de rotswand geplakt te zijn. Bij Bolzano proeven we weer even van de drukte van de stad.

Na Bolzano draaien we het brede dal van de Adige in en zetten we koers naar Merano. Het rijden is hier niet zo spectaculair. Het dal is breed en vlak, de bergruggen aan weerskanten zijn wel indrukwekkend! Na Merano krijgen we de bordjes "Stelvio" al in het vizier. Nog gauw tanken, een broodje en een blikje en daar gaan we weer. Gauw verder want het is warm!






Na een uurtje rijden zijn we dan op de camping aangekomen. We inspecteren ons veldje, parkeren de motoren en besluiten om eerst maar eens een koude versnapering te nemen. De tenten zetten we straks wel op. De koude versnaperingen doen ons goed en zelfs de mevrouw van de bediening herkent ons nog van vorig jaar, al vraag ik me nu wel daarbij af of dat nou een goed of een slecht teken is. Na een aantal glazen wordt het tijd om de tenten op te zetten en het zwembad te inspecteren. Het is heerlijk dobberen in dit zwembad na een dag rijden in de warmte! Heerlijk, wat een leven.

We nuttigen de maaltijd in het restaurant van de camping en keren met een voldaan gevoel bij de tent terug. Even zitten en het plan van morgen bespreken. We hebben nog een paar opties voor de dag van morgen. Optie 1: alsnog de Stelvio op en via de Umbrailpas onze route vervolgen naar Glarus. Optie 2: de geplande route naar Glarus rijden, vanaf Glarus nog een stukje verder knallen en de dag daarop via een omweg naar Waldshut. Optie 3: morgen in 1 keer doorrijden naar Waldshut.

Na lang beraad besluiten we om voor optie 3 te gaan. Omdat we beiden al vaker de Stelvio hebben gereden laten we deze optie varen. Optie 2 is op zich niet verkeerd, maar optie 3 geeft ons nog even de kans om bij wat vrienden van Auke langs te rijden die in de buurt van Waldshut wonen. Ook niet verkeerd!

Als ik eenmaal in mijn tent lig en de stilte van de Alpen over me heen voel dalen, besef ik me dat het goed is dat we weer "on the road" zijn. Het ritme van het onderweg zijn ligt me wel, het geeft me innerlijke rust. Er is dan geen plaats voor stress en deadlines. Er is alleen ruimte voor mezel, mijn motor en de weg. Pure Zen!!

Morgen hebben we een lekkere rijdag voor de boeg met een pracht van een route over de Fluela! Ik vraag me af of er dit jaar ook weer zo'n mooi ijsmeer zal liggen. Dat wordt genieten!!!

Dag 10 Maandag 29 juni. We'll meet again.

[hr]
Voor mijn doen slaap ik uit. Het is half negen als ik mijn tent uitkom. Niet lang daarna komen ook Auke en Borisz de tent uit. Al gauw zit er koffie in de mokken. De plannen worden doorgenomen onder het genot van het ontbijt. Auke en Borisz rijden naar Dinkelsbuhl om zich daar bij de Challengers te voegen. Ik rijd in twee dagen naar La Mouche in de Vogezen om daar de challengers op te wachten. Ik ben er dan twee dagen eerder. Sjors, die vorig jaar mee heeft gereden komt ook daar naar toe.
De tenten worden ingepakt. De motoraanhanger gaat in de Italiaanse tweezitter zodat Borisz wat makkelijker door kan scheuren. Nog even een sfeerplaatje van Borisz' motor wat tevens het uitzicht is vanaf de camping:



Dan is het tijd om elkaar gedag te zeggen. We zien elkaar over drie dagen weer. De afstanden zijn gelukkig niet zo achterlijk groot meer. Het doel van vandaag is Friedrichshafen aan de Bodensee. We schudden elkaar de handen. We rijden de camping af. Aan het einde van de oprit rijden Auke en Sjoerd naar rechts en ik ga naar links. Voorlopig dezelfde weg als ik op de heenweg heb gereden. Dat is geen straf want tot aan Duitsland is het een leuke weg waar ik veel moet sturen. Vreemd genoeg is het heel rustig op de weg. De vrachtwagens houden de personenwagens erg op wat voor mij weer lekker rustig rijd.
Ineens staat er een bord op de weg dat er een omleiding is zonder verdere aanwijzingen. Daardoor beland ik midden in Brixen. Zoek het maar uit. De TomTom rekent zich een slag in de rondte. Al een tijdje rijden er twee vrachtwagens. In de hoop dat zij ook richting Oostenrijk rijden volg ik de twee vrachtwagens door het stadje. Het is erg warm en erg druk. In de stad zijn veel wegen opgebroken wat de nodige opstoppingen veroorzaakt. Misschien niet netjes maar af en toe moet ik de combinatie doorduwen over rotondes en kruispunten. Na een uur zo doorworstelen bereik ik weer de doorgaande weg en is Oostenrijk snel bereikt.



Het is weer prachtig rijden in Oostenrijk en ik geniet ten volle van alle uitzichten. Liever had ik natuurlijk op de motor gereden, maar ja, het is zoals het is. Gelukkig is het een heel stuk rustiger op de weg met dit verschil dat er meer vrachtwagens op de weg rijden. Gelukkig geen brommertjes meer die ik tot vervelens toe in moet halen.



Na een paar uur rijd ik Duitsland binnen. Het landschap verandert direct. Heuvels verandert in beboste gebieden. Af en toe zijn de bossen te ruiken, niet verkeerd moet ik zeggen! De weg naar het westen is erg rustig. Na een beetje zoeken vind ik borden waar een camping moet zijn. De camping is bomvol. Met de auto en aanhanger heb ik een camperplaats nodig. Er is er nog één over. De paden zijn erg krap en een boom staat dusdanig in de weg dat ik de aanhanger er niet achteruit inrijdend in krijg. Dan maar duwen, een beetje mijn eer te na. Achter mij is een trekkersveldje waar jongelui aan een waterpijp zit te lurken. Ze zien er erg relaxed uit om niet te zeggen zo stoned als een aap. Ik vind het wel een mooi tafereel. De tent maar weer opzetten en als die staat trek ik een biertje open. Die smaakt mij erg goed. Ik bel Borisz om te horen of alles goed is gegaan met de motor. Ze hebben een mooie dag gehad met een mooie rit. De pakkingen lekken niet door en de motor houdt zich goed. Da´s een mooi resultaat! Vandaag maar even geen warm eten. Brood met vloeibare nutella is het menu. De camping ligt aan de oever van de Bodensee. Ik maak een wandeling langs de oever en speel wat met de instellingen van de camera.





Bij het vallen van de nacht zoek ik mijn tent op. Er is nog wat rumoer op de camping maar al gauw dringt het niet meer tot mij door en ben ik in dromenland aangekomen.

Dag 11. Dinsdag 30 juni 2015 Biertje?

[hr]
Het is wel grappig dat ik deze keer door eenden wordt wakker gemaakt. Weer eens wat anders. Vandaag gaat de route naar La Mouche. Niet zo heel veel kilometers. Mijn plan is om vroeg op de camping aan te komen.



Snel ruim ik de boel op. De auto begint al aardig op een zwijnenstal te lijken. Komende dagen maar eens aandacht aan besteden. Nog even Vrouwtje Jottum bellen, altijd fijn om haar weer te horen. Terwijl ik haar sta te bellen hoor ik motorgeronk boven mij. Een zeppelin vaart rustig over mij heen. Mooi gezicht hoor!



Nog even een boterham in mijn giechel en na het afrekenen de weg op. Franse namen verschijnen op de borden. De Franse grens kan niet lang meer op zich laten wachten. En inderdaad veranderd de weg van vorm. Wat me opvalt is dat er ineens veel meer verkeersborden langs de weg staan en het verkeer een stuk agressiever is dan in Duitsland.

Omdat ik de tolwegen vermijd wordt ik al gauw de binnenwegen opgestuurd wat ik niet verkeerd vind. Ineens zie ik een kraampje staan en een bord aan de weg met `pommes frites` er op. Ik draai de auto de parkeerplaats op. Er zijn niet veel woorden nodig om een cola en een portie frites te bestellen. Mijn Frans is namelijk niet zo goed. Met een 2 op mijn rapport was het Frans één van de eerste vakken die ik in mijn schooltijd heb laten vallen. Maar tjonge jonge wat smaakt die bak patat me goed!

Met een lekker gevuld buikje rij ik verder. Het landschap veranderd van graanvelden naar bossen. Ik ben nu toch duidelijk binnen de Vogezen beland. Ik rijd over een aantal prachtige wegen door de bossen en rol zonder er erg in te hebben rond half vier Le Clerjus binnen. La Mouche is gauw gevonden en ik rijd het pad op. Met blaffende honden en kiezels op het pad ben ik gauw opgemerkt. Jos en Enselma, de uitbaters, komen naar me toe om me te verwelkomen. En al gauw komt de vraag waar ik de hele dag op zit te wachten: "Biertje?". Potverdorie wat kan een biertje toch lekker smaken.

Onder de gasten ontmoet ik ook Fast 'n Sweet en Detox met wie ik al gauw leuk contact heb. Na mijn tweede biertje ga ik naar het kampeerveld om de tent op te zetten. Het is erg warm 35+ graden en samen met de biertjes is het effect dat ik geen drol opschiet met het opzetten van de tent. Nou ja, het is tenslotte vakantie en uiteindelijk lukt het me om alles op te zetten. Het zweet gutst aan alle kanten uit mijn lichaam. Een lauwe douche verfrist heerlijk.

Ik loop weer naar de bar om verder te gaan waar ik gebleven was. Ook krijg ik te horen dat Sjors morgen al op de camping aankomt. Leuk!, mijn koffiemaatje van de challenge van vorig jaar! Er komt een groep motorrijders aan met veel Harley's. Het zijn de overige kampeerders. Al gauw blijkt dat het een groep collega's van het korps Commando troepen te zijn. De sfeer wordt al gauw verhoogd. De bar is onderwijl gevuld met de geur van eten wat uit de keuken vandaan komt. Ik begin nu pas te voelen dat ik best wel honger heb. Even later roept Jos dat het eten klaar is. Ik weet niet meer wat er die avond geserveerd is maar wel dat het me ontzettend goed smaakte. De kookkunsten van Enselma had me vorig jaar al erg goed gesmaakt en ze maakt de verwachting deze keer weer waar.

Ik praat die avond met Jos en Detox over de challenge, over hoe ik ben uitgevallen en hoe ik hier terecht ben gekomen. Het kennis nemen van de challenge zal nog wat gevolgen krijgen. Heel wat biertjes later haalt de vermoeidheid me in. En hoewel het heel gezellig is zoek ik toch mijn tent op. In de wetenschap dat ik de komende dagen niet meer in de auto hoef te sturen val ik als een blok tevreden in slaap.

Dag 11, dinsdag 30 juni 2015

Ciao Italia, hallo Deutschland!

Route van vandaag: https://goo.gl/maps/LtWjziNY9sM2

Als we eenmaal in het zadel zitten is het meteen zaak om een tankstation te bezoeken. Gelukkig zit er in de straat van de camping eentje. Het is ook een bekende pomp bij veel motorrijders, van alle tankstations waar ik getankt heb zie ik hier toch de meest mooie machines. Logisch, hier begint eigenlijk ook de aanloop naar de Stelvio. Ook dit keer is het weer raak. Een aantal zweden (?) rijden hier op dikke jaren '70 bikes van Britse makelij. Bij het wegrijden sta ik even te rillen van het geluid dat ze produceren, wat een mooie machines! Nu gauw de tank vol en karren maar.

We rijden het dorp uit en draaien linksaf de SS40 op, bij Schluderns gaan we nogmaals links de SS41 op en rijden we vanuit het brede dal echt de bergen in. Het gaat nu echt weer richting Zwitserland en de borden na de grensovergang vertellen ons dat we de "Biosfera Val Mustair" binnenrijden. De wegen zijn hier zoals je ze verwacht in Zwitserland, breed en goed onderhouden.
Ofschoon een verblijf in Zwitserland duur is, maken de wegen veel goed. Man, man, man wat een prachtig stukje sturen kun je hier. Het duurt niet lang of er komen allemaal bekende namen langs: Tschierf, Ofenpass, Zernez, Susch en de Fluelapass. Tijd voor koffie!



We stappen af en nemen de omgeving in ons op. Het is duidelijk te zien dat het nu een stuk warmer is geweest dan vorig jaar rond deze tijd. Van het sneeuwlandschap met het blauwe ijsmeer van vorig jaar is niks terug te vinden. Alles is gesmolten en het waterpeil staat ook een stuk lager. Niet dat het erg is, het is hier nog steeds erg mooi. We lopen richting terras waar een bonte verzameling gasten zit: een groepje oudere dames en heren die en wandeling maken, twee oververhitte fietsers, een gezin met 4 kinderen met een duidelijk vermoeid ouderpaar en een stel waarvan de man een Ferarri rijdt en zijn dochter, die later helemaal zijn dochter niet blijkt te zijn, verveeld met haar Apfelstrudel speelt. We installeren ons en zien een paar borden voorbij komen. De borden gaan naar een tafel naast ons en het ziet er overheerlijk uit. Apfelstrudel met warme vanillesaus. De dame van de bediening draait zich om en wil onze bestelling opnemen. Bijna gelijktijdig roepen we: "Apfelstrudel mit Vanillesosse bitte"! Ik zit me werkelijk nu al te verkneukelen op deze tractatie. Na een paar minuten komt de vriendelijke mevrouw al aanwandelen met de Apfelstrudel en de koffie. De koffie is goed, maar de Apfelstrudel is formidabel! Zelden zo'n lekkere Strudel gehad, het is ook een beste homp die daar op je bord ligt te zwemmen en aan het eind van de Strudel zit ik toch aardig vol. Ik ga dit maar als lunch beschouwen.



Omdat we toch weer verder moeten wenkt Auke de dame van de bediening en ik bezoek ondertussen het toilet. Bij terugkomst zie ik Auke eningszns verbaast om zich heen kijken. Ik vraag hem wat er aan de hand is en hij wijst lachend op de rekening. Twee koffie met Apfelstrudel kost hier dus €28,50. We haden het eigenlijk wel kunnen weten van vorig jaar toen we ook al €3,60 voor een bakje koffie betaald hebben. Ik breng nog in stelling dat het een groot stuk was en dat het heel erg lekker was. Dat is genoeg, zand erover. Stel je voor dat het ook nog een niet te vreten was geweest!! We rijden verder richting Davos en de Fluelapass is vanaf deze kant erg mooi. Een prachtig slingerende beek die in het groen en tussen de rotsen door zijn weg vindt en wij laveren daar mooi tussendoor. Bij Davos slaan we rechtsaf de 28 op richting Landquart, en vanaf Landquart de 3 naar Walenstad. We rijden nu echt definitief het hooggebergte uit en naarmate we dichter bij Walenstad komen merk ik dat de temperatuur flink oploopt. We houden even een kleine drinkpauze langs de Walensee en vragen ons af of de campinghouder aan de Walensee op deze dag Duits of Engels als voertaal heeft.



Na de kleine pauze stappen we op en proberen te rijden tot we weer moeten tanken. In de verte zien we het lage gedeelte van zwitserland liggen. De Maag vormt de verbinding tussen de Walensee en de Obersee, het is een rechte streep met een knik in het midden. Even bekruipt me het gevoel dat ik weer in Nederland ben met al die rechte lijnen die ik voor me zie. Gelukkig hebben we nog een paar scherpe bochten die we moeten nemen en plots staan we op het kruispunt: links kijken we het dal van de Linth in met de machtig mooie bergen aan weerszijden en rechts wordt het de vlakte van Zurich. Ergens twijfel ik nog een beetje omdat ik altijd wil weten wat er achter de volgende berg ligt, maar alras verliest het hart het van het verstand en slaan we rechtsaf de vlakte op. Auke en ik houden al rijdend krijgsraad over de te volgen route. Auke is de zwitserlandkenner van ons tweeën en het is het handigst dat hij nu voorop gaat rijden. Ik ben hier niet zo bekend en ik heb eigenlijk maar twee voorwaarden voor de route. Ten eerste moeten we de snelwegen vermijden (geen tolvignet) en ten tweede wil ik Zürich vermijden. Het is al bloedjeheet en ik wil niet ook nog een keer door die stad heen kachelen.

Het wordt al gauw duidelijk dat het grote deel van de Zwitsers op deze vlaktes wonen. Het is hier druk, vierbaanswegen met veel verkeer zijn nu niet te vermijden. Links en rechts industrie, afgewisseld met winkelcentra en tussen de bebouwing door zien we veel akkerland. Het is doorbuffelen en na een kilometer of 80 wordt het tijd om te tanken. Eerst tanken, dan snel naar de supermarkt voor verfrissing in de vorm van frisdrank, water en een ijsje. Ik check buienradar op mijn foon en zie tot mijn grote schrik dat het in Waldshut al 35 graden is!! Gauw in het zadel, ik wil tent opzetten en een terrasje pakken. De laatste etappe doen we in een keer. We willen voor de spits de grensovergang bij Waldshut oversteken omdat het daar aardig druk kan zijn. Nog 80km te gaan en dan zijn we op de camping.



Een dik uur later zijn we op de camping. Afgemat, niet zozeer door het rijden, maar van de warmte. De laatste 120km was het een graadje of 35 en dat vreet aan je. Voor je het goed en wel beseft ben je beroofd van je energie en je alertheid. We nemen eerst maar eens een biertje, we zijn per slot van rekening in Duitsland! Het bier vloeit en het de menukaart lokt, Auke appt een vriend uit Zwitserland en als we goed en wel de Schnitzel verorberd hebben staat der "Chregel" al aan tafel. We vertellen hem over onze belevenissen en voor we het weten is het donker. Op zich is het erg fijn dat die hete zon weg is, maar we moeten nog wel de tenten opzetten!!!!!! Chregel vindt het allemaal erg vermakelijk hoe we lopen te prutsen, wenst ons goedenacht en stapt op zijn fiets. Ik ben er klaar mee voor vandaag, ga liggen en ben snel vertrokken. Godnondeju wat is het warm denk ik nog........

Dag 12, woensdag 1 juli 2015

Alles Gute kommt zusammen!!

Ik word wakker met een droge mond. Het bier van gisteravond was toch eigenlijk net iets teveel van het goede met deze temperaturen. Het is 8 uur en de koperen ploert is al druk in de weer om iedereen op de camping uit de tent te lokken. En ik moet toegeven; hij doet zijn werk goed! Het is ondanks het vroege tijdstip alweer behoorlijk warm. De tent heeft de hele nacht opengestaan en de jeuk aan mijn rechtervoet neemt toe. Het stikt hier 's avonds van de muggen, niet echt lekker natuurlijk maar de hitte in de tent was erger dan gebeten worden door de muggen. Het wordt tijd voor koffie!

Eenmaal uit de tent spring ik snel onder de douche en op de terugweg zie ik dat het restaurant ontbijt serveert. Bij navraag is dat alleen bedoelt voor de mensen die een appartement huren, maar een kop koffie kunnen we wel bestellen. Ook niet verkeerd zo op deze ochtend. Ik haal Auke op en door de geserveerde koffie, het uitzicht op de Rijn en de Duitse krant in de schaduw lijkt het wel vakantie!

Ik beantwoord nog een bericht van JIMI en Hans. JIMI en Hans zijn onderweg hiernaartoe. Ze zijn enthousiast geworden tijdens een een lezing die Jottum en ik hadden gegeven op de nieuwjaarsreceptie van de CX500-club. Van het een kwam het ander en na wat heen en weer gemail besloten ze om ook een aantal dagen met ons mee te rijden. JIMI bericht mij dat het gestaag vordert vandaag, dat de omgeving prachtig is en dat ze er zin in hebben. Ze verwachten bij ons te zijn aan het eind van de middag.

We maken alvast plannen voor vandaag. Auke gaat straks naar de overkant van de Rijn om daar een vriend te bezoeken, ik ga langs een bouwmarkt om nog wat vergeten schroeven te halen. De kuip zit niet met alle bouten en moeren vast, en om te voorkomen dat schroefgaten uit gaan scheuren is het zaak om de boel toch maar vast te gaan zetten zoals de fabrikant bedoelt heeft. In de middag willen we de rest van de groep opvangen als ze onze kant opkomen. De route loopt bij een van Auke's vrienden voor de deur langs en daar gaan we ons posteren met frisdrank en vruchtensapjes!

Ik stap, tegen mijn principes, op de motor zonder beschermende kleding. Ik maak die afweging omdat het nu (11:00uur) alweer 35 graden is en ik een kilometer of 5 door de stad moet rijden alvorens ik bij de OBI ben. Het voelt wat onwennig als ik opstap, maar de snelheid ligt laat en komt niet boven de 40km/h. Bij deze fietssnelheden is het best lekker om zo te rijden. Gelukkig is het in de OBI iets koeler en na de boodschappen gaat een "Dolomiti" ijsje er wel in.



Terug op de camping monteer ik het een en ander van de bouten en moeren die ik gekocht heb. Het resultaat mag er zijn want de kuip voelt een stuk steviger aan. Dan hoor ik Auke alweer aankomen. Hij heeft ondertussen ook al wat boodschappen gedaan en een half uur later zijn we alweer onderweg naar Mandach om onze reisgenoten op te vangen. De route naar Mandach loopt door een lieflijk landschap: Heuvels en dalen, bossen en weiden met een weg die zich daar doorheen wurmt. Voor we het weten zijn we al op de plek van bestemming. Chregel loopt ons al tegemoet en deelt ons mee dat we te laat zijn, een groep motoren is een kwartier geleden al gepasseerd. Na deze mededeling nemen we weer afscheid en gaan we weer naar de camping, jammer dat we ze gemist hebben. Ik had de verbaasde koppen wel willen zien.

Eenmaal terug op de camping zijn de reisgenoten er ook al. Ze hebben zich al ingeschreven en een aantal is al druk bezig met het opzetten van de tenten. Auke en ik steken zoveel mogelijk een helpende hand toe, we willen zo snel mogelijk op het terras de ervaringen horen van de groep! Banzxrbas inventariseert of er nog animo is voor een BBQ bij zijn vrienden die een kilometer of 50 verderop wonen. Ik moet toegeven, een BBQ klinkt altijd aanlokkelijk maar de temperatuur van dit moment maakt motorrijden niet echt tot een pretje. Na wat heen en weer gebel komen Banzxrbas' vrienden dan maar naar de camping voor een hapje en een drankje. Ondertussen zijn JIMI en Hans ook al gearriveerd en na enig heen en weer geschuif met de motoren op de parkeerplaats staan er heel trots 3 CX'en op een rij.



Ondertussen heeft de rest van de groep zich geïnstalleerd op het terras. Ze hebben eigenlijk een stuk van het terras gekaapt waar de hereniging wordt gevierd met samensmeltingsborrel en een een aansluitend diner. De avond vordert en het wordt een gezellige boel. Het is druk aan onze tafel, met de vrienden van Banzxrbas erbij zitten we nu met zijn zestienen aan tafel. Eindelijk zijn we weer samen en de begeleiding (JIMI en Hans) voor de terugweg is er nu ook. Morgen gaan we weer verder met de geplande route, heerlijk om weer met zijn allen op pad te kunnen!



Het lampje gaat al rap uit bij velen van ons. De vrienden van Banzxrbas nemen afscheid en een voor een gaan we maar naar bed. Morgen gaan we vroeg op pad om de hitte een beetje het hoofd te kunnen bieden. Als ik lig merk ik dat het nog steeds heet is, mijn foon geeft aan dat nog 26gr C is op dit uur van de dag. Ik wil slapen, dan is het snel morgen en mogen we weer rijden!

Dag 12 Woensdag 1 juli 2015 500 Euro challenge 2.0
[hr]
Veel te vroeg naar mijn zin ben ik wakker. De zon doet zijn best om het weer warm te laten worden en met succes! Na een frisse douche knapt mijn duffe hoofd weer lekker op. Gek genoeg niet veel last van het bier van gisteravond, ik ben tenslotte helemaal geen bierdrinker.
Ik hang wat met de Commando's rond op het terras in afwachting van het ontbijt. Want het fijne van hier kamperen is dat alles verzorgd kan worden en aangezien ik me heb voorgenomen om zoveel mogelijk niet te koken en zo. Dat lukt hier prima en daarom is het goed vertoeven hier. Als het sein daar is dat het ontbijt klaar is tap ik eerst maar wat koffie wat me goed smaakt. Daarna doe ik me tegoed aan een prima verzorgd ontbijt.

Ik moet nog wat ratelbanden hebben om de motor aan te binden op de aanhanger. Er was er een ingescheurd. Soms moet je dingen maar beter niet bij de Action kopen. Aan Jos vraag ik waar er een materiaalzaak is. "Gewoon de weg afrijden en na 8 kilometer vind je een bouwmarkt" is zijn antwoord. Nou dat kan niet fout gaan... Denk je. Ik trek mijn jas aan en mijn motorspijkerbroek. Wel warm maar minder warm dan mijn motorbroek dat bij mijn jas hoort. Warm wordt het toch. Ik neem mijn tanktas mee met de Tomtom er in. De motor start zonder morren. Ik rijd de camping af en waar het fout ging weet ik niet maar ik heb nooit de beoogde bouwmarkt gezien. Ik geef het op. Ik zie een bord met Pompier er op. In mijn gedachte is het een plaats met brandweerlieden. Ik rijd over kleine weggetjes dwars door de bossen heen. Ik heb het helemaal naar mijn zin en merk dat mijn snelheid gewoon naar beneden gaat omdat er zoveel om me heen te zien is. Het asfalt is goed hoewel het op sommige stukken nat is van het smelten door de zon. Af en toe glijd mijn achterband een stukje opzij. Ongemerkt ben ik omhoog geklommen want diep onder mij zie ik het plaatsje liggen. Aan sommige gebouwen te zien moet het al een oud plaatsje zijn. Ik vind het geen aantrekkelijke plaats, geen boom te bekennen. Op de pleintjes staat de zon volop te knetteren en oefent weinig aantrekkingskracht op me uit. Ik rij door en klim het dorp weer uit. Ik steek een snelweg over en kom bij een groot benzinestation uit. De motor kan wel een slokje gebruiken en ik vul de tank vol zodat ik voorlopig weer vooruit kan. Ik rijd het plaatsje in waar de pomp aan de rand van lag en heb geen flauw benul waar ik ben.

Dan zie ik een Lidl. In Italie had mijn shampoo laten staan. Hier maar even stoppen. Ook mijn kleren moeten gewassen worden. Dit doe ik normaliter ook met de shampoo die Vrouwtje Jottum zelf maakt. Maar er zijn alleen maar grote verpakkingen. Dit zie ik toch niet zo zitten. Met mijn gebrekkige Frans vraag ik de aandacht aan een vrouw. Ik pak mijn t-shirt, ruik er aan en zeg met een vies gezicht "ne pas bien" Ze begrijpt het en wijst een pas waspoeder aan. Ik zeg "ah oui mais dan petit". Ze schud haar hoofd en herhaalt Marchant Marchant magazine. Ik krijg 'm door, een groot warenhuis. Ik kan haar uitleg aardig volgen met a droit en a gauche. Buiten aangekomen merk ik hoe lekker de airconditioning binnen was. Een warme deken valt over mij heen. Ik volg de aanwijzingen op en kom uiteindelijk bij het warenhuis uit. Tering wat is dat groot. Zelf woon ik maar in een klein dorpje en zijn de winkels navenant. Dit is wel andere koek. Ik koop wat broodjes en drinken. Ik vind geen goede ratelbanden. Nou ja dan later maar. Ik heb ook nog touw in de auto, dan doe ik het daar maar mee. Buiten eet ik de broodjes en drink ik een fles jus'd orange leeg ik rook nog een sigaret terwijl ik lekker in de schaduw blijf staan. Lekker is betrekkelijk want de temperatuur loopt al aardig op naar de 37 graden. Ik sluit de Tomtom aan en lees op het display dat het nog 12 km is naar de camping. Hoewel het nog vroeg is besluit ik om toch weer terug te gaan. De hitte drukt de pret een beetje.

Weer over bosweggetjes rij ik naar de camping. Daar aangekomen lummel ik een beetje bij de tent. Ik heb een tarp bij me die ik op wil zetten. Net nadat ik klaar ben komt er een Africa Twin aanrijden. Sjors is er! Het weerzien is hartelijk. Sjors is 's morgens vroeg al gaan rijden vanuit Nederland en in één stuk doorgereden. Gauw de motorkleren uitdoen en de tent maar opzetten.



Nadat Sjors gesettled is lopen we naar de bar waar we ruim de tijd nemen om bij te praten. Jos, Sweet ´n Fast en Detox zijn die dag met Alan, een Engelsman die in de buurt woont, gaan toeren in de buurt. Ze waren net terug en de geheugenkaart van de GoPro wordt aangesloten op het grote beeldscherm in de bar. Het is bij hen niet langzaam gegaan. Maar een mooie rit hebben ze gehad. Ook de commando´s komen terug en het wordt weer een gezellige boel. Dan krijgen we een verhaal te horen over een Harley met een lekke band en een kapot ventiel. De bestelbus, die ze natuurlijk meehebben, er rijden immers Harley's mee, is eerder opgehaald en de Harley achterin. De eigenaar was bang dat zijn motor om zou vallen en is met die hitte op zijn motor, achterin de auto. Je kunt wel commando zijn maar je wordt evengoed kotsmisselijk in een schuddende bus waar de temperatuur toch zeker boven de 40 graden uitkomt. Hoever kun je gaan denk ik dan.

Ik wordt overvallen door een onrust. Ik ga bij mezelf na waar dat vandaan komt. Het duurt niet lang of ik weet het: HansV. Ik ken Hans niet goed maar wel van de verhalen. Er overheerst een gevoel dat HansV morgen hulp nodig heeft en dat er de wens komt om de motor ook op de aanhanger te willen zetten en dat de rit te zwaar is. Ik deel mijn gevoel met Sjors en tijdens het dagelijkse telefoongesprek dat ik met Vrouwtje Jottum heb. Ik heb wel vaker zulke sterke voorgevoelens. Niet zelden komen ze uit. Het lukt me om het uit mijn gedachten te zetten.

Alweer vult de lucht in de bar met heerlijke etensluchten. En alweer weet ik niet wat er gegeten is maar het was weer erg lekker. Na het eten sta ik aan een biertje te nippen en ineens hoor ik dat het mijn schuld is. Verbaasd draai ik mij om en zie ik Jos naar mij wijzen en aan Enselma vertellen dat ik de schuldige ben. Ik geef meteen toe dat ik schuldig ben en dat ik er niets aan kan doen, geen idee hebbende waar het over gaat. Even later is het me duidelijk. Het idee is geboren met Detox en Jos om een 500 Euro challenge 2.0 te houden over onverharde wegen en de Colle de Parpallion te gaan rijden. Hier is een tunnel in de tot ver in het jaar bevroren is en waar je dus ijs op je pad tegen kunt komen. Die avond wordt er nog druk doorgepraat over de nieuwgeboren challenge. Ook als Alan langskomt voor alleen maar een kop koffie maar die pas laat in de nacht weer naar huis gaat. Het wordt beregezellig en veel gelachen. Na middernacht vind ik het genoeg. Sjors ook en we zoeken onze tenten weer op om niet lang daarna heerlijk te slapen.