@ Werner

Jammer dat je niet mee bent geweest Werner, het was erg leuk! Ik vond het wel tof dat je ons uitgezwaaid hebt in Maarheeze!!

Er is in de dagen na het uitzwaaien nog driftig gepraat over je Rat. Een aantal Challengers vroeg zich af hoe zwaar die rat van je wel niet is geworden.

De aanhanger had je buiten het budget mee kunnen nemen. Mijn aanhanger viel geheel binnen het budget, maar dat is meer omdat het allemaal bijeengesprokkelde zooi was.

Wie weet, misschien is er volgend jaar weer een 500 Euro Challenge!

borisz,

de rat is nooit gewogen, maar ik zeg altijd maar een kilo of 10a15 meer zal het wel zijn? ligt eraan of je originele dingen zoals koffers en valbeugels ook wel of niet meerekend bij het extra gewicht?

als ik volgend jaar geen 500 euro barrel kan vinden ga ik wel mee op de rat als support, maar dan moet het blok wel goed zijn. nu is heb ik weer een pakking eruit liggen, dat gebeurde toen ik net opweg was naar vechta. stond voor het stoplicht en overal witte rook, ik begon te zingen; als de rook om je hoofd is verdwenen....

groetjes werner (we zullen zien volgend jaar. en anders gewoon zo op vakantie?)

Dag 6

Wat een start van de dag: zon op de tent, de frisse ochtendlucht van de Alpen en een bak koffie gezet door Jottum! en Sjors doen bij mij het vakantiegevoel helemaal opleven. Snel naar de campingbakker voor een broodje en daarna hup even het zwembad in. Een fris begin van de dag!!!

Iedereen kijkt vrolijk en blij. Na 2 wat mindere dagen met wat regen en duidelijk lagere temperaturen is het nu echt raak. De stralend blauwe lucht geeft moed voor vandaag. We gaan vandaag met een aantal mensen de Stelvio rijden. Auke, Smoelwerkje en ikzelf gaan het bergje maar eens oprijden. De anderen gaan een andere route rijden. Ze zagen op de route van gisteren, ma de afdaling van de Reschenpass een mooi stuwmeer met een verzonken dorp. De kerktoren stak er nog boven het wateroppervlak uit.




Voordat we echt los konden gaan moest er toch maar eens naar de Kawa van Smoelwerkje worden gekeken. Het moet toch een oorzaak hebben dat dat ellendige ding er is uitgeknald. Om te voorkomen dat we essentiële kleine onderdelen in het gras kwijtraken wordt de Kawa op een grondzeil gereden. Een zuchtje wind en een beetje schaduw van een boom maakt het compleet. Als er niet gesleuteld zou moeten worden dan zou ik zeker wel een cocktailtje lusten!



Ondanks al onze inspanningen was de storing op dit moment niet te vinden. Logisch natuurlijk, de storing is er dan wel en dan weer niet. Maar wie zeurt krijgt een beurt en wie niet waagt blijft maagd. Met dit Oud-Hollandse gezegde in het achterhoofd werd de Kawa weer in elkaar gezet om vanmiddag toch nog het Stilfser Joch op te rijden.

Het Stilfser Joch is een leuk bergje. Alhoewel ik moet toegeven dat er mooiere passen zijn om te rijden. Het mooie van het Stilfser Joch is dat de weg helemaal tegen de berwand lijkt gekleid. Dat maakt het mooi. En op weg naar de top zijn natuurlijk weer hele mooie vergezichten. Op de laatste paar kilometers was er af en toe een bult sneeuw op de weg gevallen, gelukkig werd dit meteen opgeruimd. Er rolden regelmatig pakken sneeuw van de helling af zo de weg op. Verder was het leuk rijden, korte bochten en een niet al te mooi wegdek geven deze pas zijn charme. Gelukkig was er niet veel verkeer. ik kan me voorstellen dat niet niet erg uitnodigend is als er veel auto's omhoog rijden. Op de top was het lekker koel. Tijd voor een fotomoment dus.



Bij het afstappen heeft Auke zijn CX gebruikkerssporen opgelopen: stukken vel van zijn kuit zijn aan de uitlaat blijven kleven!!!! Gelukkig ligt er sneeuw om de brandwond te koelen.



Smoelwerkje was alvast voor ons uit gereden. Hij was veel sneller op zijn kawa en maakte gretig misbruik van het asfalt. Auke en ik konden het wel schudden op onze zware CXen (ook het feit dat we zelf nogal robuust zijn uitgevoerd helpt niet echt mee). Bij een vlotte berekening kom ik erachter dat De kawa slechts 4,5 kilo per pk moet meeslepen terwijl onze CXen al tegen de 7,8 kilo aanzitten. Gelukkig is de pret er niet minder om. Tijd voor een bakje koffie op een terras om de omgeving goed op ons in te laten werken. Heerlijk zo'n vakantie! Snel nog een foto van de Stelvionauten maken en dan weer naar de camping voor een hapje en een drankje.

Borisz


Auke Artskjid


Smoelwerkje

Dag 6, maar dan anders.

Dagelijks zijn Sjors en ik het eerste wakker. Zo tussen 6 en 7 uur ziet de ene de andere de tent uit komen. Het is inmiddels routine geworden om de dag te beginnen met een kop koffie en een rustig ontbijtje. We aanschouwen hoe dan de camping wakker wordt. Auke's schijnbare slaapwandeltocht naar de toilet, die ons aankijkt met een blik van "voelen jullie je wel lekker?" is iedere keer het wachten er op waard. Smoelwerkje die ons vaak later komt vergezellen, Crazy met zijn Coca Cola infuus. Het zijn zo iedere dag de eerste tekenen van leven. Ook deze dag.

Het beloofd weer een warme dag te worden. Auke, Borisz en Smoelwerkje doen de Stelvio vandaag. Ik ga niet mee. Passen rijden zal pas een paar dagen later mijn ding worden. Krappe bochten en grote hoogtes zijn zaken waar ik op dat moment nog niet aan gewend ben.
Achter de erker van mijn kuip kan het behoorlijk warm worden. Daar was een oplossing makkelijk voor gevonden. Cabrio dus...

Gisteren reden we langs het Reschenmeer. Daar zag ik dat de Italianen een toren in het water hadden gebouwd. Wat een mafkezen dacht ik nog, wie doet dat nou? Ik had nog niet in de gaten dat dit een stuwmeer is en de toren een restant is van een onder water gelopen dorp is. Mr Helikopter vatte het idee op om daar nog eens een kijkje te gaan nemen. Ilse wilde ook nog graag een kijkje nemen bij een merkwaardig bouwsel dat ook langs de weg stond.
Na de Stelvionauten uitgezwaaid te hebben gingen wij (Ilse, Crazy, Sjors, Mr Helikopter en ik) ook op stap. Een heerlijk tochtje over de bochtige wegen van de Italiaanse Tiroler wegen. Het duurde niet lang of we waren er.

Op de plek was een informatiepunt waar uitleg was hoe het meer tot stand is gekomen. Het bleek dat een paar duizend mensen gewoon hun huis werd uitgeknikkerd, zonder vergoeding of wat dan ook. Een paar duizend jaar historie viel ten prooi aan dynamiet (hoe moeilijk kan het zijn?). De kerktoren is bespaard gebleven. In de 30'er jaren werd daar niet moeilijk over gedaan.

Na een praatje met andere Nederlandse motorrijders en een broodje worst gingen we naar het vreemde bouwsel toe. Enkele tientallen meters er vanaf was een café restaurant. Dit was een prima plek om een terrasje te pikken. Ilse en ik liepen naar het bouwwerk toe.

Het bleek een knokenmuur te zijn van gesneuvelde soldaten uit de eerste wereldoorlog. De armoede in de 30'er jaren was zo groot dat er geen geld was om de graven te onderhouden. De botten zijn toen opgegraven en in de muur gemetseld.

Er zijn diverse van dit soort bouwsels. Aan het onkruid te zien is er nog steeds weinig geld voor het onderhoud.

Na een lekker koppie in de schaduw werd het weer tijd om naar het dorp te gaan voor wat boodschappen. Een motorpak dragen bij 30+ graden is wel veel van het goede. Mr Helikopter had daar wel een goed idee voor. Een wielrenners broek. Na drie keer het dorp rondgereden te hebben vonden we een sportkledingzaak. Daar vonden we onweerstaanbare 'babe magnets'. Het leven zou daarna niet meer hetzelfde zijn (helaas geen foto van).

Dag 7


Bij het inpakken van de spullen viel het een paar mensen op dat Mr Helicopter nogal slaperig uit zijn ogen keek deze ochtend. Een gebrek aan rust leek het wel. Mr Helicopter doet over dag zeer nuttig werk als achterrijder van de groep, hij houdt de groep bijeen, maant aan tot doorrijden en geeft het door als er een kink in de kabel komt. Helaas blijkt Mr. Helicopter nogal wat activiteiten te ontplooien midden in de nacht. Zo had hij de afgelopen nachten nogal wat overuren gedraaid op de houtzagerij. Het lijkt erop dat dit zijn tol begint te eisen.

Tijdens het inpakken liep de temperatuur alweer flink op en was ik blij om weer in het zadel te zitten. Een beetje rijwind geeft verkoeling! Het kwik steeg al rap naar een graadje of 30 en dan broei je al gauw weg achter de Polaris. We gaan vandaag weer een stukkie rijden. Pas op, pas af, landje in en landje uit.

Nadat we door het stadje Glurns (lekker door de oude stadspoort) zijn gereden gaan we al rap weer echt de bergen in. De grensovergang naar Zwitserland geeft me nog enige kriebels met de zelfbouw-aanhanger, maar de douaniers laten me gewoon doorrijden. De koers gaat naar de Ofenpass. Wat een heerlijk asfalt leggen de Zwitsers toch. Mooie brede wegen met strak asfalt. We worden echt verwend! Op de Ofenpass is er uiteraard weer ruimte voor een bakje en een broodje. En tot Auke's verbazing staat zijn eerste motor op het dak!




Het gezelschap laat zich de broodjes goed smaken en na een dik half uur gaan we weer op weg. Het is nog een hele afstand voor deze dag met die ouwe meuk waarmee we rijden, dus ik probeer het tempo er een beetje in te houden. Dat gaat redelijk met deze mooie wegen.
De volgende pas gaat van hetzelfde laken een pak. Prachtig mooie wegen, een overweldigend landschap met steeds grotere bergen waar we ons tussendoor wurmen. En als toetje de Flüelapass. Op de foto's die ik tot nu toe van deze pas heb gezien zag het er erg mooi uit. Maar nu is het helemaal top. Omdat wij vroeg in het seizoen zijn is het water van de bergmeertjes, die links en rechts van de weg liggen, nog niet helmaal ontdooid. Je ziet dus allaan maar sneeuw en ijs en een paar staalblauwe smeltwaterpoeltjes. De motoren worden netjes in een rij gezet tussen de mooie, glimmende, nieuwe en doorgaans nieuwe/dure motoren en we spoedden ons naar het terras. Een heerlijke plek voor een bakje koffie. Al is het wel meteen de duurste koffie die ik op deze trip heb gehad (€3,75). Het uitzicht vergoeilijkt deze prijs ruimschoots! Op het terras hebben we zicht op de motoren en tot onze grote verbazing staan er best veel mensen naar ons rondreizend circus te kijken. Best vebazingwekkend vonden wij. Er lopen motorrijders omheen waarvan de outfit alleen al duurder was dan onze challenge-bikes bij mekaar.




Na de koffie gaan we rap verder, er is immers nog meer te doen: we hebben een missie. we gaan verder richting Davos en komen in een prachtig dal aan. Een paar kilometer later buigen we af richting de Julierpass. Een snelle stop en een praatje later rijden we weer door het desolate landschap op de Julier. Adembenemend!!! Vlotjes dalen we weer af op de retestrakke wegen die ons naar Sant Moritz leiden. Wat is het hier mooi. Mooie bergen, het is hier schoon en de lucht is hier zo fris. Werkelijk een genot om te ademen. Ik vraag me af hoe de mensen achterin de lucht ervaren. Mr Helicopter ademt een deel van onze uitlaatgassen in en die zijn nou niet bepaald schoon bij onze oude barrels. De afslag naar Italië via de Berninapass komt al gauw in zicht en we maken ons op voor de laatste beklimming van deze dag.





Tijdens de beklimming slaat bij de Kawa weer een aantal keren de zekering door. Best frustrerend, we hebben de storing dus nog steeds niet gevonden!!!
Op de Bernina is er nog even tijd voor een groepsfoto en daarna dalen we weer af. Ondertussen bereikt mij het bericht dat de Kawa weer stilstaat! Het lijkt ons het verstandigst om maar door te rijden. De Kawa schijnt erg gevoelig te zijn voor fotostops. Bij het starten, na een paar minuten stilstaan, brandt er meestal een zekering door. We hebben nog maar een paar zekeringen over dus het wordt nu zaak om die strategisch in te zetten. als Smoelwerkje op de Kawa en Mr. Helicopter ons eenmaal zijn gepasseerd zetten we verder koers naar de camping in Italië.



Bij Poschiavo besluiten we om nogmaals te tanken en bij het vertrek slaat de hoofdzekering bij de Kawa weer eens door. Hup nieuwe erin en gaan maar na 2 meter rijden slaat er dikke witte rook onder de kuip en onder de tank vandaan. Binnen een paar seconden zit Smoelwerkje in een dikke rookwolk. Zouden bij hem de stoppen ook zijn doorgeslagen?

Gelukkig houdt hij het hoofd koel, zet het contact af en duwt de motor naar de zijkant. We staan allemaal wat beteuterd te kijken. Gelukkig redt Auke de situatie door de gortdroge opmerking: "zo, nou weten we in ieder geval waar de storing zit". En strikt genomen heeft hij gelijk natuurlijk. Als alles een beetje is afgekoeld wordt de bagage van de Kawa gehaald, de tank en buddy verwijderd en de kuip gedemonteerd. Al gauw zien we dat een deel van de kabelboom gesmolten is.







En wat doe je dan in zo'n geval? Inventariseren wat je allemaal bij hebt en knutselen maar. De uitgebreide gereedschapsuitrusting komt nu mooie van pas, de multimeter mag nu het werk gaan doen. Onder de bezielende leiding van Auke en Jottum! wordt er geklust. De verbrande draden worden gevolgd en we komen uit bij de kil-switch. De schakelaar zelf werkt maar waarschijnlijk zijn de draden naar de schakelaar doorgeschuurd en hebben ze kortsluiting veroorzaakt. Tja, en dan houdt het even op. De draden worden dmv een Stanleymes ontleed en een deel van de kabelboom wordt ter plekke hersteld, de kil-switch wordt omzeild en met krimpkous en duct-tape geïsoleerd. De gehele operatie duurt ongeveer anderhalf uur en daarna rijden we weer.




We besluiten om meteen de eerste camping maar te nemen omdat het al best laat was geworden en we ook allemaal wel zin hebben in een maaltijd. De eerste camping ligt gelukkig maar 3 kilometer verderop. De eigenaresse van de camping verwelkomt ons heel vriendelijk en verzekerd ons dat we nog wel wat te eten kunnen scoren in het dorp. Dus als de sodemieter de tent opzetten en lekker even eten in het dorp. Het was niets teveel gezegd. Het was een Italiaans restaurant, zag er oubollig uit, maar de gastheer was vriendelijk. De keuken was eigenlijk al dicht, maar zolang we maar pasta bestelden was er niks aan de hand. De pasta smaakte heerlijk trouwens, niks mis mee. Na de heerlijke maaltijd, het lekkere toetje, de grote pullen bier en de lange dag waggelden we met z'n allen terug naar de camping waar de meesten van ons meteen in een diepe slaap terechtkwamen.

Leuk geschreven Borisz, ga zo door.....

Harmony,
Hans.
( schrijft ook wel eens wat )

mooi heren

Dag 8

Gisteravond in mijn tent checkte ik nog maar eens even mijn dagelijkse dingen op het internet. Tot mijn grote verassing was er een bericht op dit topic van Zeepok. Of we nog op de geplande route zaten en op welke camping we morgen zouden zitten. Hij was van plan om morgenochtend om 7 uur te vertrekken.
Zeepok had door omstandigheden niet bij de start van de Challenge kunnen zijn maar wilde toch graag met ons mee. Ik was behoorlijk blij verrast toen ik dit bericht las. Helemaal in je uppie in 1 dag op de CB750F uit '76 vanuit NL naar Arona in Italië, das toch niet misselijk dacht ik zo.

Vandaag is het weer de gebruikelijke routine. Jottum! en Sjors zitten alweer aan de koffie als ik mijn tent uitrol. Ik drink een bak koffie met ze en begeef me naar het waslokaal. Smoelwerkje is nog druk in de weer bij de Kawa. Er schijnt nog een stuk vermogen te missen. Bij de eerste startpoging valt al op dat de twin maar op 1 cilinder loopt. We besluiten om het vertrek uit te stellen totdat de Kawa goed loopt. Doordat de temperatuur alweer aardig oploopt zetten we de Kawa onder het afdak van de (af)wasgelegenheid. Best vreemd als er 4 mensen aan het afwassen zijn en er ook 4 anderen rondlopen die een motorfiets aan het demonteren zijn. Gelukkig is het euvel vrij snel gevonden: er is een bobine met een los draadje. Als het draadje vastzit loopt de Kawa weer als een zonnetje. Tja dat heb je als je met z'n achten aan een motor zit te prutsen; we zijn stuk voor stuk gecertificeerd prutsers en geen geolied F-1 team, da's wel weer duidelijk! Inpakken en wegwezen is het devies!

Bij het inpakken van de aanhanger zie ik tot mijn grote spijt dat er een gat geslagen is in mijn dakkoffer. Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet. Omdat we vandaag toch niet echt op snelwegen zullen rijden, leg ik de zware stukken maar wat meer achterin de koffer zodat de lichte delen op het zwakke stuk zitten bij het gat. Morgen maar weer verder kijken.

Nu de tenten zijn ingepakt en we eigenlijk klaar zijn voor vertrek, deel ik de anderen mee dat we op de volgende camping nog een challenger mogen begroeten: Zeepok. Iedereen is blij verrast dat hij zich na een week toch nog bij ons aansluit. Met een fris gemoed rijden we de camping af. De temperatuur loopt alweer aardig op. Het wordt knap heet achter die Polaris kuip. In de regen en de kou is die kuip fantastisch, maar ik ben toch wel een beetje jaloers op Jottum! en de naked rijders. We rijden Italië binnen en de wegen veranderen meteen. Gaten, kuilen en spoorvorming trekken aan mijn stuur en aan mijn langzaamaan leeglopende voorvork.

De uitgestippelde route belooft veel moois. Door het dal naar het Lago di Como en dan via de oostoever naar het Lago Maggiore. Het belooft weer wat! Helaas gaat het na een kilometer of 30 niet helemaal lekker met de geplande route. Plotseling doemen er een aantal grote rotondes op met 6 afslagen per s rotonde, een paar fly-overs en borden met namen die me niks zeggen maken het geheel aan desinformatie af. We rijden een paar rondes op de rotonde en ik besluit maar om een afslag te nemen op goed geluk. De naam op de borden komen me enigszins bekend voor, dus gaan met die banaan. Gelukkig zitten we weer op de geplande weg.

Plotseling is er een wegomlegging die ons weer terugstuurt naar de grote rotondes. Balen, maar ik neem de gok en we komen op een soort van snelweg. Dubbelbaans, gescheiden rijbanen. Dat schiet op! De navigatie wil me steeds ergens anders heen hebben maar er komt maar geen afslag. En dan doemt er een tunnel op. Tunnels komen in Italië nooit alleen, weet ik uit ervaring. Tunnel na tunnel lijkt het wel, met soms maar een tiental meters aan daglicht ertussenin. Ik hoop op een afslag, de route die ik gepland had kunnen we wel vergeten. We rijden niet aan de geplande kant van het meer.

Door mijn intercom hoor ik Mr. Helicopter vertellen dat hij een bagageprobleem heeft en dat hij moet stoppen. Ik brul nog in de intercom dat we er bij de eerste afslag af moeten. Daarna valt de verbinding weg en heerst er stilte. Fuck: tunnels en bagageproblemen horen niet echt bij elkaar. Wat is wijsheid? Ik zie dat er over een paar kilometer een afslag komt. Ik kijk in mijn spiegel en zie dat Auke trouw volgt. Maar waar is de rest? Het is hier nogal druk. Veel vrachtverkeer en veel auto's gecombineerd met een flegmatieke, ietwat Italiaanse, rijstijl heeft ervoor gezorgd dat de groep enigszins uit elkaar getrokken is.

Ik moet snel een besluit nemen en ga voor de optie om de vaart er zoveel mogelijk uit te halen. Best link als je bedenkt dat we op een gegeven moment maar 70 rijden in een tunnel met aardig wat vrachtverkeer. Gelukkig zie in een paar honderd meter voor de afslag in mijn spiegel dat er een aantal motoren weer aansluiting hebben gevonden. We draaien bij Bellano de snelweg af en proberen ons te verzamelen zo snel als het kan; ik wil graag weten of iedereen de afslag heeft genomen. Plotseling hoor ik in de headset het markante stemgeluid van Mr. Helicopter alweer. En ofschoon het nummer "Zuurkool met vette Jus" legendarisch irritant begon te worden de afgelopen week, ben ik toch blij dat ik het nu weer hoor. Het is allemaal goed gegaan met mijn reisgenoten. Een pak van mijn hart!

Het uitzicht is adembenemend, maar de plek waar we stilstaan bezorgt me kippenvel. Een nauw weggetje met haarspeldjes wat langzaamaan het stadje indraait en waar het echt vol begint te worden als wij ook nog eens aan de kant van de weg stil gaan staan. Gauw verder dus. Eerst maar eens kijken of we ergens in het dorp kunnen pauzeren. Dat valt tegen: drukte, veel geparkeerde auto's, een drukbezochte markt is alles wat we tegenkomen. Doorrijden is het devies. Het volgende dorp hetzelfde laken een pak. Een paar kilometer buiten het dorp is er plotseling een parkeerplek waar een paar plekken vrij zijn. Gauw de brommer op de bok, de helm af, topkoffer open en dan eerst maar wat water. De mensen die een plaspauze willen komen er dit keer maar bekaaid af. Een kilometer of 2 terug is er wel een dorpje met een restaurant dus dat wordt weer terugrijden.





Nu we stilstaan valt me op dat het ondertussen wel heel warm is geworden. Het meer is prachtig en het water nodigt uit om er een duik in te nemen om zodoende een beetje af te koelen. En waar zijn we nu beland? Ergens aan de ander kant van het meer moesten we zijn, dat is nu wel duidelijk. We zitten min of meer in een plek waar ik liever niet ben. De kuststrook van het meer is hier echt heel smal, alles is volgebouwd en het is druk. Overal dagjesmensen en auto's, motoren, bussen en dergelijke. We nemen het besluit om de route te laten voor wat hij is en gewoon vanaf dit punt de snelste route naar de camping te rijden.

3 Kilometer na vertrek vervloek ik mijn getinte kuipruit. Doordat we vaak in kleine korte tunnels rijden zie je niet zo heel veel en tot overmaat van ramp leggen de Italianen steeds van die hele scherpe, korte drempels in de weg. Ik schrik me een paar keer compleet de tering als de vering weer eens doorslaat en ik bijna van de motor af wordt geslagen. 2x Hoor ik de aanhanger enorme klappen maken; als dat maar goedkomt! Rond een uur of 6 bereiken we de camping. Het ziet er goed uit. Er is een zwembad en dat i nou juist waar ik zin in heb! Helaas is de camping vol. Geen nood, de volgende camping is slechts 200 meter verderop. Daar is wel plek. De camping is van een stel oude mensen. ze spreken Italiaans en een paar woorden Duits en Engels. Daar moeten we het mee doen. In de receptie staat een PC met een enorm scherm. Zou die ouwe baas daar stiekem zitten gamen? Als ik dichterbij kom begrijp ik dat het grote beeldscherm een pragmatische keus is geweest: de pictogrammen zijn namelijk zo groot als een pakje sigaretten!

Nu gauw de tent opzetten en pizza/bier halen!!! Het restaurant verdient alle lof. Vlotte bediening en goede pizza's maken het af. Ik check mijn foon en zie dat Zeepok vraagt om de naam van de camping en dat zijn ETA rond 21:00 uur zal zijn. Een paar uur later horen we een motorfiets aankomen Zeepok has landed!!! We helpen hem met zijn spullen, bewonderen zijn motor en onder het genot van een pizza en een drankje worden de sterke verhalen uitgewisseld op het terras! Wat een heerlijk leven hebben we toch.

Moe maar voldaan duiken we allemaal de tent in. Morgen is het een dagje buffelen voor de verbindingsetappe!!

Als het goed is 400ml per kant moet ik er wel bijzeggen dat het iets iets andere olie was dan er normaal in de poten word gegooid. wat dunner maar minder hydroscopisch (krijg je als je in een werkplaats werkt ga je eigenwijs doen....., nadeel van 1,5 jaar stilstaan is dat alles uit gaat drogen.is bevallen, en ja de hitte achter de kuip. ik reed er niet mee als het boven nul was!!

DAG 9

Vandaag staat de verbindingsetappe op het programma. De snelwegtoer van de Arona naar Bourg Saint Maurice. Door mij wordt deze tocht met gemengde gevoelens bekeken. We verdwijnen gelukkig uit de heksenketel hier rond het meer en komen op onze eindbestemming weer echt in de Alpen terecht. Bij het inpakken van de spullen laat Zeepok zien dat hij een doorgewinterde kampeerder is. Ruimschoots voordat wij onze spullen hebben ingepakt is hij al helemaal klaar voor vertrek. En passant meldt hij nog dat zijn CB een behoorlijk rookgordijn kan leggen en dat de demper gisteren ergens onderweg is afgebroken. Dat verklaart bijvoorbeeld dat 1 van de haken van zijn spin in de uitlaatpijp wordt gehaakt. Het wordt dus nu duidelijk dat die daar niet zozeer zit om de bagage op zijn plek te houden, maar om de uitlaat op zijn plek te houden.

Met het nodige kabaal rijden we dus de camping af. Wel een beetje een tokkie camping. Gisteravond laat was er nog even een klein opstootje op de camping, dreigde uit te lopen op een handgemeen, maar zoals gebruikelijk bij Zuid-Europeanen bleef het bij schelden en dreigen. Best wel leuk om te zien, van die heetgebakerde mannetjes van 3 turven hoog met hun verwijfde tasjes en dito zonnebrillen. We wuiven nog even naar de bijziende, vriendelijke, oude baas van de camping en wurmen ons tussen het verkeer. Nu wordt het zaak om eerst eens even te pinnen en daarna benzine te tanken. Best lastig als dit bij vertrek nog moet, maar iedereen was er gisteren wel even klaar mee toen we eindelijk de camping op konden rijden, dus deze kleine hobbel in de reis kan er dus nog wel even bij.

Bij het verlaten van de oprijlaan van de camping zitten we meteen weer in de drukte. Linksaf is het devies. Daar had ik grote winkels gezien. Crazy987 heeft op 3km een pinautomaat op de Garmin in het vizier. We volgen hem. het is vooralsnog zaak om in de warmte snel te pinnen, tanken en te rijden. We zijn nu nog lekker vroeg en zo kunnen we vlot de snelweg op om op het heetste moment van de dag weer lekker in de bergen te zitten. We rijden door een buitenwijk, verlaten door de bewoners op deze 1e pinksterdag. Iedereen lijkt weg te zijn of binnen te zitten. Daar doemt de pinautomaat op. tot onze spijt is het slechts een regionale bank. Pinnen lukt dus niet met onze pasjes. Tijd voor overleg. We besluiten om eerst maar door te rijden. Er is nog genoeg cash in de groep om iedereen van benzine en tolkosten te voorzien.

Na een paar kilometer krijgen we de eerste tolweg. Kaartje trekken en karren maar. De navi zegt rechtdoor bij een tweesplitsing en ik stuur de weg op. Als ik de tweesplitsing heb gehad en weer op de navi kijk, zie ik tot mijn verbazing dat het apparaat een vastloper heeft gehad en ik dus waarschijnlijk de verkeerde kant opga. Dat wordt dus weer keren bij het volgende punt en weer een kaartje trekken en dan nogmaals een poging wagen. Leuk is anders, maar gelukkig is er na 5 km weer een afslag. Na een minuutje of 15 heen en terug rijden, pielen met cashgeld en kaartjes zitten we toch goed. Nu wordt het echt tijd om een benzinepomp te vinden.

Het wordt een beetje tricky voor mij. Ik zie de afstand tot de pomp en besef dat het kiele-kiele wordt. Ik rij sinds gistermiddag al op reserve. Auke gebaart mij ook dat hij graag wil tanken. Ik zie nog een tunneltje en het bordje dat de pomp over een kleine 3 km is. Gelukkig maar: "I love it when a plan comes together". Zoals een reeds overleden acteur altijd zei in een bekende TV-serie uit vervlogen tijden.

Helaas duurt de euforie niet niet lang. In de verte zie ik de uitgang van de tunnel opdoemen maar mijn CX begint nu toch danig te sputteren. Aaaij, fout gegokt, benzine op! Ik probeer het nog wat te rekken door de motor links te drukken, Als ik net een heel klein beetje peut nog in de carbs weet te krijgen, dan ben ik in ieder geval de tunnel uit. Het plan slaagt. Met de moed der wanhoop hobbel ik de vluchtstrook op met de Tank. Toch blijk dat ik de tunnel heb gehad! Er wordt mij gevraagd wat er aan de hand is. Ik probeer zo schaapachtig mogelijk te kijken en meld tussen neus en lippen door dat ik mijn tank helemaal leeg heb gereden. Mr. Helicopter herinnert mij eraan dat ik een jerrycan in de aanhanger heb liggen. Right dude, Helaas ben ik steeds vergeten om dat ding te vullen!!!!

Gelukkig is aan oplossing niet ver weg voor ons gezelschap. De jerrycan wordt uit de aanhanger gehaald en Zeepok trekt de benzineleiding van zijn kraan. We laten een half litertje van het kostbare vocht in de jerrycan lopen, mikken het daarna vakkundig in de tank van de Tank. Gelukkig is het maar een klein stukje naar de pomp. Het bordje in de berm meldt ons dat het nog maar 2 km is. Eenmaal weer in het zadel is ben ik amper van de vluchtstrook af of de afrit van de pomp dient zich al aan. Het hele circus slaat weer rechtsaf voor de broodnodige behoeften die een mens kan hebben tijdens een roadtrip: koffie, broodje, sigaretje, water en benzine! Onder het toeziend oog van de reisgenoten tank ik als eerste de jerrycan vol. 5 Liter gaat erin. Het voelt goed, 5 liter zelfredzaamheid gaat toch een gevoel van rust geven. Ook al zit mijn tank weer vol.

Het is een lange zit. We proberen de snelheid hoog te houden ,maar doordat de beschadigde aanhanger niet op de juist emanier beladen is komt de snelheid niet veel hoger dan 95/100Km/h. Dat is niet echt bevorderlijk als je vlot kilometers wiolt afleggen op deze snelwegen. Na de afslag naar Aosta wordt het het wat leuker. Het landschap verandert weer van vlak naar bergachtig en het dal wordt steeds nauwer en na nog een tankstop is het tijd om de snelweg te verlaten. We staan netjes bij het poortje en worden bediend door een dame. Even 26,50 aftikken en daar gaan we weer. Hilariteit alom toen ik afrekende, door het poortje reed en er een woedende tol-beambte het hokje uitkomt en mijn kenteken noteert. Ik heb hier niks van meegekregen, het speelde zich af toe ik alweer weg was. Schijnbaar moest ik voor de aanhanger ook betalen. Ik wist het niet, de toldame zat gewoon niet op te letten en wellicht dat er bij thuiskomst wel post uit Italië op de deurmat valt.

Eindelijk weer een leuk weggetje. Op de achtergrond zien we al een tijdje het Mont-Blanc massief, compleet in de zon, de strakblauwe lucht maakt het af. Wat een heerlijk plaatje. Ik merk dat ik weer begin te leven. De wegen worden bochtiger en smaller en we knallen omhoog de Sint-Berhard op. Dit is pas leven! Al gauw dienen de haarspeldbochten zich aan. De eerste combinatie bij Pre-Saint Didier gaat vlot en makkelijk. Lekker doordraaien en het blok van de CX het werk laten doen. De aanhanger volgt me zo getrouw dat ik daar eigenlijk al helemaal niet meer aan denk. De tweede combinatie vlak na La Thuile dient zich aan en we gaan er voor. Plotseling hoor ik in mijn helm "man down". Ik zet het spul aan de kant en informeer naar de schade. Mr Helicopter meldt dat Sjors in een haarspeldbocht onderuit is gegaan, maar dat alles goed is. Slechts het schakelpookje is verbogen. Ik rijd weer een stukje terug en bij aankomst zie ik iedereen alweer lachen. Gelukkig maar!

Sjors' motor staat alweer overeind, Sjors ernaast in zijn t-shirt om de eventuele schade op te nemen. Een klein schaafwondje op de elleboog is alles wat er te zien valt. De weg daarentegen heeft een diepere kras van een paar meter lengte opgelopen. De schakelpook heeft heeft zijn sporen duidelijk achtergelaten. Een donker vlek geeft aan dat er een beetje benzine is gelekt en er hang een beetje verbrande-plastic-lucht om de motor van Sjors: de tanktas heeft een aanvaring gehad met een uitlaatbocht. De uitlaatbocht heeft duidelijk gewonnen. Getuige de smeulende restante op de uitlaatbocht. Sjors vertelt ons dat plotseling zijn achterwiel voorbij kwam en dat hij bijna gelijktijdig op de grond lag. Tsja, de bagage in ogenschouw genomen is dat ook niet verwonderlijk. Best wel veel bagage achterop, aardig naar achteren en hoog. Dit in combinatie met een te snel genomen bocht en het gas erop dan wil het voorwiel wel een beetje omhoog gaan. De grootste schade is vooralsnog de deuk in Sjors' ego. Als troost kan ik hem vertellen dat hij harder kan rijden dan zijn motorfiets toelaat! Gauw het pookje weer rechtbuigen zodat er weer geschakeld kan gaan worden.



De rest naar de top verloopt soepel, de weg is mooi en we klimmen alweer een aardig eind. Zoals in inze groep gebruikelijk is gaan we op de top even een stopje doen, een bakje halen en een stikker plakken. Lekkere sterke espresso geurt me tegemoet. Ik kijk nog even in de rondte en zie hier op de top ook weer een bont gezelschap van automobilisten, leden van een cabrio-club, wielrenners, mountainbikers, wandelaars, de plaatslijke BMW-GS-club en ons eigen circus. Het staat allemaal gebroederlijk naast elkaar op de parkeerplaats. En we hebben nog best veel bekijks met de ouwe meuk. De koffie wordt ondertussen geserveerd. En de koffie is super en kost weinig (espresso doet hier maar €1,10 en dat is wel een verademing vergeleken met de koffie op de Fluela (3,60)!

DAG 9 deel2

De afdaling aan de Franse kant is mooi. Het is een brede pas, veel groen en een mooi beekje wat zich naar beneden slingert. De weg is slecht, maar een kniesoor die daarop let. we laten ons naar beneden glijden met in ons achterhoofd dat we na de afdaling bij de camping zijn waar we morgen een rustdag zullen houden. Zoals het er nu uitziet ben ik de enige kniesoor in het gezelschap. Mijn demping is echt helemaal weg. De voorvork lekt al een week en er komt nog steeds olie uit. Alles zit eronder, de tank, de kuip, mijn jas en mijn helm zijn allemaal vettig uitgeslagen. Jottum! en ik hebben berekend dat er in de voorvork van een cx een compleet ander universum moet zitten, want volgens onze berekeningen moet er 23,5 liter olie in elke voorvorkpoot zitten. het is een groot mysterie!!! De achterveren beginnen nu ook door te slaan en met deze slechte wegen zit ik zo langzamerhand meer op een hobbelpaard dan op een motor.

Ik voel me een soort van rodeo cowboy die een woeste stier moet bedwingen in de ring. De handen strak aan het touw en de knieën in de flanken, geconcentreerd tot op het bot. De kleinste fout wordt afgestraft! Bij het passeren van een grote etalageruit kijk ik opzij: de stoere cowboy op de woeste stier lijkt toch meer op "Bassie from the Netherlands". Daar gaat mijn dagdroom. De realiteit heeft me ingehaald en dwingt me om op te letten. De rustdag zal me goeddoen, even bijtanken. De laatste dagen waren hectisch en warm. volgens mij ben ik niet de enige in de groep die daar wel even klaar mee is. Ik weet uit eerdere bezoeken dat de camping in Bourg Saint Maurice rustig is, niet te groot en dat je op loopafstand een hapje en een drankje kunt halen. Gelukkig is het laatste stuk van deze dag wel weer relaxed. Al gauw komen we aan bij de camping.

Als de tenten zijn opgezet is er dan eindelijk tijd om de dag goed door te nemen. Waarom stond de man die een ieder steeds heeft gewezen op het belang van het tanken plotseling zonder benzine? Waarom heeft Sjors zich ontpopt als asfalt-hooligan? Waarom rijdt Jottum! sinds vandaag ineens rondjes "32-blank"? De vragen spoken door mijn hoofd. Eerst maar eens een versnapering en dan het plan voor de komende dagen maar eens verder uitstippelen.

De eerste helft van de vakantie zit er nu al weer op. Het is zondag, 1e Pinksterdag, en over een week zijn we weer thuis. We hebben best veel gereden de afgelopen week en zeker na de laatste 2 etappes is een rustdag een welkome afwisseling. Even bijkomen, rustig aan doen, de was doen een beetje onderhoud plegen. Om de stemming in de groep er flink in te houden stel ik voor om een hapje te gaan eten in een restaurantje waar ik een jaar eerder samen met Mr. Helicopter was geweest. Het is op loopafstand, niet te ver van het station. Het etablissement wordt bestierd door een jong stel dat hun hart heeft liggen in Azië. De menukaart spreekt boekdelen: kip Pad Thai, diverse curry's, dahlsoep, onion Bahjees en Lassi. Ik heb er heerlijk gegeten vorig jaar. Tijd om de keuken er nogmaals aan een test te onderwerpen. Vol goede moed lopen we het stadje in. links en rechts spotten we diverse eet- en drinkgelegenheden. Helaas is ons restaurant niet meer geopend. Het pand is leeg en er is niets meer dat nog herinnerd aan de geurige spijzen die hier ooit genuttigd werden. Ik hoop dat ze weer op wereldreis zijn en over een paar jaar weer de heerlijkste gerechten serveren.

Nadat we 2 straten doelloos teruggelopen zijn zien we plotseling een eetgelegenheid. Ofschoon het terras leeg is, haasten we ons naar de tafeltjes om maar zo snel mogelijk wat te eten te krijgen. Passenrijden maakt hongerig!!!! Op het moment dat de gastvrouw aantreedt kan ik me voorstellen dat sommigen de eetlust is vergaan. De gastvrouw ziet er nogal "door het leven gehavend" uit inclusief bijpassende rook/whiskeystem, te diep décolletee en een te kort rokje. In mijn ooghoek zie ik de kok nog snel de keuken induiken; het is een vrouw van groot formaat! Gelukkig maar denk ik bij mezelf, dunne koks vertrouw ik eigenlijk bij voorbaat al niet! Nu ben ik redelijk bekend met de Fransen en hun manieren. Dus als het restaurant me niet al te veel vertrouwen geeft bestel ik iets lokaals. Fransen zijn eigenlijk erg trots op hun lokale specialiteiten en mijn ervaring is dat ze daar vaak wat extra moeite insteken. Voor mij dit keer dus de "escalope savoyard". Het smaakte heerlijk!



Op de terugweg naar de camping nog een paar biertjes genomen in een Ierse pub en nog in het Black&White-cafe. Uiteraard werd het laatste kilometertje naar de tent een jolige vertoning. Er werd veel gelachen: om het restaurant, om Mr. Helicopter's Franse woordenschat en om Zeepok die als een soort van Gandalf the Gay met een pylon op zijn hoofd door de straat banjert. Eenmaal in mijn tent gaat het lichtje snel uit.

Tranen in mijn ogen
Timelord technoligie: Its bigger on the inside

Dag 10

Op tweede Pinksterdag ontwaak ik al rond een uur of 7. Ik hoor de gebruikelijke geluiden alweer op de achtergrond. De gedempte stemmen van Jottum! en Sjors die al aan de koffie zitten. Benieuwd naar wat de dag van vandaag nog allemaal voor ons in petto heeft kruip ik uit de tent. Ik neem de omgeving in mij op en loop richting de topkoffer voor mijn beker en wat oploskoffie. Ik neem de ketel van het kookstel en haal water uit het kraantje, vul de ketel en spoed mij weer terug naar Sjors en Jottum! waar het kookapparaat reeds overuren aan het draaien is. In mijn eigen ochtendwaas gaat alles een beetje langzaam langs mij heen, alsof ik in slow motion leef. Oppassen dat ik niet in deze vakantiemodus blijf hangen, ik heb nog wat te doen vandaag! De plaatselijke bricolage moet nog bezocht worden voor schroeven en een plaat multiplex om de aanhanger te herstellen.

Ik pak mijn spullen, neem een laatste slok koffie en ga meteen maar naar de bricolage. Eenmaal in de winkel zie ik nergens groot plaatwerk. ergens achterin bij de houtzagerij zie ik allemaal plaatwerk staan. even snel een medewerker aanschieten! Al sik met de beste man in gesprek ben kom ik erachter dat ik helemaal niet weet hoe een plaat multiplex in het frans heet. Gelukkig komen we met handen en voeten een heel eind en als ik eenmaal meegenomen wordt naar de houtzagerij is het een fluitje van een cent. Voor de maten van het gezaagde spul krijg ik meteen een pen en papier in mijn hand gedrukt; gelukkig zijn de getallen in Nederland en Frankrijk gelijk. Nog een setje schroeven erbij en ik kan naar de kassa. Als ik eenmaal buiten sta bedenk ik me dat ik nog koelvloeistof moet hebben. Twee dagen geleden begon de temperatuur van de Tank af en toe flink op te lopen. Het was die dag echter zo warm dat ik dacht dat het door de warmte van de buitenlucht kwam. De dag van gisteren begon te de temperatuur op de St Bernhard echter weer op te lopen en bij het afdalen naar Bourg Saint Maurice daalde de tempratuur wel, maar niet zodanig dat het weer normaal leek. Dus gauw weer naar binnen voor een jerrycannetje met koelvloeistof. En nu terug naar de camping!

Het is slechts een kort stukje naar de camping. Parkeerplaats van het winkelcentrum over, daarna de weg oversteken en we zijn weer thuis. Het duurt even een momentje voor ik vat op de werkelijkheid krijg maar zie toch duidelijk dat Zeepok zijn spullen aan het opruimen is. Totaal verbaasd vertel ik hem nog dat hij geen haast hoeft te maken omdat we vandaag een rustdag hebben. Zeepok vertelt dat hij voor werk weer terug naar huis moet. Hij gaat gestaag verder met het inpakken van zijn spullen. Langzamerhand ontwaken de anderen ook. We nemen afscheid van Zeepok en daar gaat hij! De lange weg terug is voor hem alweer begonnen. Het was een korte maar krachtige kennismaking met Zeepok. We zullen hem missen!!



Enigszins verbouwereerd blijven we achter. Alsof we een makker hebben moeten achterlaten op het strijdveld.
Tja en wat doe je dan? Eerst maar eens ontbijt scoren in de supermarché aan de overkant dacht ik zo. Gelukkig denkt iedereen er hetzelfde over zodat er niemand zielig op de camping achterblijft. Eenmaal in de winkel valt het mij op dat ze hier ook werkelijk alles verkopen. Van vis en vlees tot aanhangers, tuinstoelen en dekblokken aan toe. Enigszins plompverloren loop ik wat door de winkel. scoor een paar biertjes, wat broodjes, een beetje beleg en een zakje chips. Ilse en Crazy hebben het idee opgevat om vanavond pannekoeken te bakken, iedereen is nel om. We eten vanavond pannekoeken, mjammie!!!

Na de boodschappen is iedereen met zijn eigen ding bezig, Jottum!, Sjors en Mr Helicopter gaan voor een wandelingetje, Ilse en Crazy gaan sigaretten scoren in het dorp, Smoelwerkje maakt zich op voor een ritje zuidwaarts op de RDGA. Het plan is dat ij vandaag nog de Col de L'iseran en de Col de Galibier gaat rijden en weer terug. Best een leuk ritje! Ik ga niet mee, ben er al vaker geweest, mijn demping is helemaal weg en zo zou ik Smoelwerkje alleen maar tot last zijn op die bergentocht. Ow ja en ik moet ook nog even gaan schroeven als ik met alle bagage weer naar huis wil. De dakkoffer wordt geleegd en de paar schroeven die de koffer op zijn plek hielden worden losgehaald. Het was echt een niet goed doordachte verbinding. Een paar schoefgaten zijn uitgescheurd en er zit een scheur in de dakkofer op de plek waar het gereedschap lag. Nu de koffer eraf is wordt de plaat op de balkes vasgeschroefd, de koffer daar weer op en in de koffer worden twee strips multiplex weer in de langerichting in de koffer gelegd. Nu de zooi vastschroeven, de koffer weer vullen met alle zooi en et is ineens weer vakantie.

De zon schijnt alweer ongenadig tussen de bomen door en verwarmen on alweer ongenadig. Ik besluit om vandaag maar een beetje rustig aan te doen, beetje lezen, beetje omhangen, beetje niksdoen. Dat bevalt goed! Een beetje mailen, beetje lezen, tukje doen, koelvloeistof bijvullen, bakje koffie doen en passant nog even een broodje verorberen. In de verte zie ik "the wild bunch" alweer aankomen. Sjors, Jottum! en Mr. Helicopter zijn terug van hun wandeling, hebben een snelstromende rivier ontdekt en genoten van de steenhouwkunsten van Jottum! Yeah right!!!



Een paar minuten later komt er bij de alarmcentrale een oproep van Crazy binnen. Hij staat stil met de BMW, wil niet meer starten. Snel worden de coördinaten uitgewisseld en ik stap op de Tank. Ik zie dat de rest ook maar meegaat. Eigenlijk heel logisch, er is niks te doen op de camping en er is uiteraard geen beter vermaak dan leedvermaak!!! We rijden naar het centrum, naast het restaurant waar we gisteren "gedineerd" hebben staat Crazy met de BMW. Het terras van het restaurant zit vol en onze escapades worden gadegeslagen vanaf het verhoogde terras. Hierdoor voelt het alsof ik als een chirurg in een snijzaal college aan het geven ben. Omdat Crazy al vaker startproblemen en een terugval van vermogen had ging mijn eerste gok naar het benzinefilter/pomp. Bij het verwijderen van de benzinedop zie ik eigenlijk meteen al dat het filter niet goed gemonteerd is, de stroomrichting van de benzine is niet evenredig aan de richting die de fabrikant in gedachten had. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat het verkeerd monteren van het filter zo'n enorme invloed kon hebben. Bij het losdraaien van het filter kwam ik erachter dat het waarschijnlijk nit he verkeerd gemonteerde filter de hoofdoorzaak was, maar dat niet goed aangedraaide slangeklemmen de boosdoeners waren. Nu is het zaak om stoer te kijken, iets roepen van "prutser" het losgedraaide weer snel in elkaar te schroeven en de drukrail weer op de juiste manier op druk te brengen. Gelukkig liep mijn plan zoals het werkte. Toen de drukrail eenmaal goed gevuld was startte de K eigenlijk meteen weer. Bij het wegrijden kregen we nog applaus van de gasten op het terras. Snel een buiging maken naar het publiek en dan maar hopen dat de BMW niet weer uitvalt zolang we nog in het zicht zijn van het terras.




Zonder uitval komen we gelukkig weer aan op de camping, waar donkere wolken ons bijna verrassen. Dat wordt dus snel met zijn allen onder de tarp en wachten tot de bui over is. Gelukkig duurt dat niet lang! Smoelwerkje komt weer aanrijden en verhaalt over mooie passen en dito wegen, prachtige vergezichten. Hij laat ons zijn bijna opgerookte achterband zien. tja dat wil wel met die mooie passen hier. De km-score voor smoelwerkje ligt alleen vandaag al op bijna 350, en dat is best veel in de bergen. We gaan gauw naar de keuken waar we onder de bezielende leiding van Ilse pannekoeken gaan bakken. Ilse laat ons genieten van een paar van haar trucs, waaronder de vermaarde paankoek-calzone!! De flauwe grappen van Auke doen Ilse schrikken. Zo simpel: gewoon met een scherp mes in je hand gaan staan en dan heeeeel hard AUW gaan roepen! Hilarisch!!!!





Na het eten nog een afzakkertje pakken in de Black and White bar met Auke en dan maar weer de tent in dacht ik zo. Door de bewolking en de afkorting door het donkere bos doen we toch nog langer over de terugweg dan gepland. Bij de tent wordt er nog het plan voor morgenvroeg doorgenomen en duiken we de tent in.

Dag 11

Als de eerste zonnestralen het tentdak raken en de vogels kwetterend de campingrust komen verstoren weet ik dat er weer een nieuwe dag is aangebroken. De dag begint met de gebruikelijke ochtendrituelen: koffie met Sjors en Jottum! en een broodje, beetje bijkomen en dan het washok opzoeken. Gisteravond hebben we besloten om het vandaag lekker rustig aan te doen. Het doel is om ergens rond 12 uur op de brommer te zitten. Er wordt vandaag slechts een kort stukje gereden. Het plan is om vandaag van Bourg Saint Maurice naar Doussard aan het meer van Annecy te rijden.

Nadat de bagage is ingepakt en alle brommers weer beladen zijn gaan we noordwaarts. Het is zoals gewoonlijk weer even zoeken. Ik moet toch nog steeds wennen aan het navigeren met die GPS. Gewoonlijk vergeet ik dat ding aan te zetten. Ik doe het apparaat dan pas aan als ik al rij. Hierdoor mis ik mijn eerste Waypoint. Het apparaat stuurt me weer terug. Meestal kom ik erachter dat dat gebeurt als ik weer bijna terug ben bij het waypoint. Toch maar anders doen de volgende keer (waypoint verder weg zetten, of de GPS meteen aan zetten). Gelukkig zijn de bordjes met de wegaanduiding D902 (RDGA) niet ver weg en we beginnen de eerste klim van de dag, de Cormet de Roselend. De weg slingert zich heerlijk omhoog en in no-time staan we al op de top. Uiteraard is er hier weer tijd voor een lunch. Best prettig om op zo'n mooie, stille en frisse plek een broodje te eten.





Na een dik half uur besluiten we om verder te gaan. Na de top van de Cormet de Roselend komen langs het Lac de Roselend. Mooi bergmeer, maar de watervallen van het smeltwater die Mr. Helicopter en ik daar in juni 2013 zagen die waren er niet meer. Het was dat jaar sowieso kouder dan gebruikelijk, op de Cormet de Roselend lagen destijds nog grote vlakken sneeuw naast de weg. Het is nu beduidend warmer, de motorjas levert alweer een verstikkende hitte op zo in de middag, die gaat dus uit!

Bij de afdaling van de Cormet de Roselend vallen mij een aantal dingen op aan mijn CX: de koelvloeistoftemperatuur blijft laag, de aanhanger klappert een stuk minder en voelt steviger an achter de motor en mijn CX is nu daadwerkelijk een hobbelpaard geworden. De wegen zijn hier niet echt om over naar huis te schrijven en afdalen is best nog een hele toer met die aanhanger achter me. De navi heeft er blijkbaar ook een beetje moeite mee. De nauwe dalen en de krappe haarspeldjes maken dat ik de weg een beetje kwijt ben. Onzin natuurlijk, er is immers maar 1 weg! Als gevolg van die onvolkomendheden mis ik de afslag naar Hauteluce en col de Saisies. Op zich niet erg, we rijden een mooi dorp in, Beaufort, en we stappen maar eens een keer weer af en Mr. Helicopter trakteert ons op een ijsje. Wat kunnen de simpele dingen in het leven toch fijn zijn. Men neme: een overdekte brug, een ijsje, een graadje of 30 een een fles water.



Iets later rijden we weer een paar honderd meter terug naar de gemiste afslag en rijden alsnog richting Hauteluce en Col de Saisies. Ik zit echt te genieten, temeer omdat ik me realiseer dat dit eigenlijk de laatste echte alpenkilometers zijn die we gaan rijden. Na de Col de Saisies volgt er nog een rommelige afdaling waarbij ik meerdere keren net iets te hard op een bocht afkom en tegen de grenzen van mijn CX aanzit. Okay, de volgende bocht maar een stuk rustiger nemen denk ik steeds, maar het is nogal steil bergaf en voor je het weet zit je weer op een te hoge snelheid.

Op een iets gematigder stukje zie ik dat trouwe volger Auke Artskjid de CX aan de kant zet en naar zijn tank wijst. Vreemd, hij zal toch niet een lege tank hebben? Ik was er gistermiddag toch zelf bij toen hij tankte, en dat is nog geen 80 km geleden? Als ik mijn helm afzet ruik ik het ook; benzine! Ik zie druppels uit de overloop van de carb lopen, en constateer dat de schoonmaakbeurt van vlak voor het vertrek niet het gewenste effect heeft gehad. Ik stel voor dat Auke maar regelmatig de kraan dicht moet draaien en na een tijdje weer open. Het lekt niet echt heel erg en de camping is maar een kilometertje of 40. Ik gok erop dat we het kunnen halen en als dat niet lukt, dan moeten de carbs onderweg maar gereinigd worden. Zo komt de remmenreiniger toch nog van pas! Jottum! is echt duidelijk in dit geval de no-nonsense techneut van het stel. Zijn stelling luidt als volgt: als het niet electrisch is, dan kun je het fixen met een hamer. Een welgemikte tik met zijn favoriete gereedschap lost werkelijk in 1 klap de problemen op. Het lekken is gestopt!!!!! Jottum! for president!!!!

Langzaam rollen we verder naar Flumet. nog een paar mooie bochten voor we de brug opdraaien, het kruispunt willen oversteken en na de stadspoort naar links willen afslaan. Ik zit wat te dagdromen terwijl ik het dal inkijk, realiseer me plotseling dat ik voorrang dien te verlenen, trek uit volle borst de rem aan. De vering slaat door op een wel heel slecht stuk weg, op het moment dat de vork doorslaat stuitert mijn band een centimeter of wat omhoog, de band land een centimeter of 15 naar rechts weer op het wegdek en het stuur wordt me zowat uit handen geslagen. Mijn linkervoet moet bijstand verlenen aan de hele combinatie. Dat was ff schrikken, en dat met maar slechts 10km/u! Dit wil ik echt niet meemaken als ik 80 of 90 rijd. gelukkig zijn we nu eerst verlost van die kleine, slecht onderhouden wegen. We rijden de D1212 op richting Albertville, het voelt als een verademing.

Bij Ugine gaat het hele circus richting Annecy. Het schiet nu lekker op over deze departementale wegen. Het landschap is nog steeds magnifiek, We rijden richting het meer, maar we zien het meer niet. Dat is de grap van het naderen vanaf deze kant. Je ziet het meer helemaal niet. Bij het inchecken op de camping kunnen we een paar mooie plekken bemachtigen. Ik reken af, en begeef me weer naar de motoren en ja hoor, het hele spul is al op het terras gaan zitten. Auke was even helemaal klaar met mijn dagelijkse tent-opzet demo en bedacht dat hij vandaag eerder aan het bier zou zitten dan ik. Auke, gefeliciteerd!!! het is je gelukt.

Op het terras wordt mij al gevraagd, waar het meer nou is. Ik laat iedereen een beetje in het ongewisse en zeg dat we eerst de tenten maar op moeten zetten en dat ze dan later maar het meer moeten gaan bewonderen. Ik rijd voorop naar de toegewezen plaatsen en op het allerlaatste moment draai je naar rechts en in een keer openbaart zich het meer in al haar schoonheid voor je: blauw water, blauwe lucht en groene bergen. Bijkomend voordeel is dat je zo vanuit de tent het meer in kan lopen, geen weg of pad ertussen, maar gewoon kamperen aan het meer.



Op het moment dat we de camping oprijden en de plekken bezetten merk ik dat er toch er enige terughoudendheid bestaat bij onze buren. Om het ijs te breken maak ik meteen kennis. De buurman rechts van ons is een beetje bang dat zijn uitzicht over het meer plaatsmaakt voor een uitzicht over een aantal oude brikken. Ik stel hem gerust, vertel hem dat de motoren die nu nog in het gangpad staan zometeen binnen de lijntjes worden gezet. Gelukkig klaart de lucht nu al wat op. En passant vertellen we de beste man ook meteen maar dat er iemand van de houtzagerij in ons gezelschap is. Hilariteit alom, zeker als blijkt dat mijn CX door de zachte grond er even bij gaat liggen. Op het moment dat hij weer staat vraagt Mr. Helicopter om een zetje om zijn BMW van de bok te halen. Hij krijgt een zetje van Ilse en dondert ook meteen maar om vanwege gebrek aan vaste grond onder de voeten (tijd voor een verlagingssetje misschien?). Ik probeer de situatie nog te redden door te vertellen dat we pas gisterochtend ons rijbewijs gehaald hebben. Een ding is zeker: we hebben in ieder geval de lachers op onze hand.

Nu we toch enigszins zijn ingeburgerd krijgen we van een aantal buren te horen dat het engelse stel van tegenover erg luidruchtig kan zijn. Ik luister er niet al te aandachtig naar. Ik ben opgegroeid in achterstandwijken en in het nachtleven en denk bij mezelf dat het wel mee zal vallen. Zolang ze elkaar de hersens niet inslaan dan vind ik het allang best. Als de tenten staan besluiten een paar mensen om wat boodschappen te gaan doen. Goed idee, een paar alcoholische versnaperingen zullen er best wel ingaan, zo zittend op de kademuur met de voetjes in het meer met dit grandioze uitzicht. We hebben weer een paar rustdagen in het verschiet, 3 maar liefst. Even ontspannen voordat we weer beginnen met de lange reis huiswaarts. En voor de liefhebbers is natuurlijk nog de mogelijkheid om een paar leuke routes te rijden, Annecy te bekijken, te parapenten of gewoon niks te doen.

Na het avondeten, voor sommigen bij de tent en voor anderen in het campingrestaurant, nemen we de dag nog even door en trekken we het plan voor wat we de komende dagen gaan doen. Morgen is er parapenten voor de liefhebbers en overmorgen gaan we een kijkje nemen in Annecy en rijden we gelijk een rondje rond het meer.

Dag 12

Er is vandaag geen reden om vroeg uit bed te gaan. Het is immers een rustdag en ik ga die rustdag zeker gebruiken vandaag. Gisteravond was Smoelwerkje alweer plannen aan het smeden voor een tourtochtje vandaag. Ik besluit me op de camping te vermaken en me over te geven aan een lome vakantieluiheid waar de honden geen brood van lusten. Nog maar een keer omdraaien is het devies, het is per slot van rekening nog maar half zeven in de ochtend.

Na ongeveer een half uur wordt de geur van koffie en het geluid van het koffieritueel mij teveel. Tent uit, koffiemok uit de koffer halen en aanschuivn bij ht koffieritueel. We kijken uit over het meer en de flarden nevel hangen nog net een beetje boven het water. Het water zelf is zo vlak als een spiegel. Even genieten nu het nog kan: weldra zal de camping ontwaken en de echt diepe stilte verdwenen zijn.

Tijdens de koffie en het ontbijt komen de medereizigers uit hun tenten gekropen en schuiven aan bij de koffiepot. Er zijn toch nog wat mensen die een plan hebben vandaag. Mr Helicopter, Ilse en Crazy987 hebben besloten dat ze vandaag hun luchtdoop gaan krijgen. Ze gaan alle drie een parapentevlucht maken. Jottum! en Sjors gaan hun landing in Doussard gadeslaan en Auke en ik besluiten maar om de start van de parapenters mee te maken boven op de Col de Forclaz. Het uitzicht is daar schitterend en vanaf de terassen kun je onder genot van een bak koffie mooi het meer bekijken wat een 800 meter lager ligt. Nu wordt het toch tijd om aan de bak te komen. Auke's carburateurs lekten gister nog dus die moeten nog gereinigd worden. Gelukkig gaat dat prima aan de campingtafel, grondzeiltje onder de tafel zodat essentiële onderdelen niet in het gras verdwijnen als je ze laat vallen. Het euvel is meteen gevonden, de vlotternaald blijft hangen door een velletje benzineresidu en er komt inderdaad nogal wat rotzooi uit als we de carbs doorblazen met remmenreiniger. Gelukkig zijn dit soort klusjes simpel om te doen. Onder het toeziend oog van de buurman (die toch wel erg geinteresseerd is in onze ouwe meuk) worden de carbs weer gemonteerd en kan Auke weer rijden. Zo kunnen we de start van de parapenters toch nog zien op de Col de Forclaz!

Op het moment dat de para-parapenters worden opgehaald vertrekken Auke en ik op de brommert naar het vertrekpunt. We begeven ons oostwaarts op de D1508. Na een paar kilometer draaien we links de weg af en komen op de D42. Mooie route, smal, bij tijd en wijle met slecht wegdek. soms rij je door een kloof en dan weer in een bos en opeens zit je op een mooie Alpenweide. Lekker gevarieerd dus. We parkeren de motoren aan de rand van de weg. Dat valt voor mij nog niet mee; de zijstandaard is verbogen en de middenbok zakt ook door. Ik denk dat het deel van het frame waar de standers op bevestigd zijn in een verregaande staat van ontbinding verkeert. Ik besluit mijn CX maar gewoon tegen een verkeersbord aan te parkeren! Dat helpt, zo blijft'ie tenminste staan.

De laatste honderden meters gaan behoorlijk pittig omhoog en het is in zo'n geval natuurlijk altijd verder dan je gedacht/gehoopt had. Bovenaan het startveldje is het een drukte van belang. Veel mensen die bezig zijn met het optuigen van hun parachute, anderen die al in het rond vliegen en mensen die rustig staan te wachten totdat ze een "Go" krijgen van de vluchtleider. Het ziet er allemaal mooi verzorgd uit. Er is een kunstmatig veldje aangelegd, er is voldoende ruimte en er is zelfs een tribune aangelegd voor de kijkers. Het is trouwens ook een perfect punt om mooie fotos te maken. De chutes hebben de meest mooie, felle kleuren. Nog mooier is het om te kijken naar de parapenters. De een is blij omdat hij weer een middagje vliegen voor de boeg heeft, de professionals houden kundig zicht over hun tandemspringers en de meeste tandemspringers staan er een beetje bij te kijken met een blik van "het leek van beneden toch een stuk minder hoog". In de gezichten van de tandemspringers is een heel scala van emoties te zien, van dolle vreugde bij de een tot ware doodsverachting bij de ander. Mooi om te observeren dus.







We zien onze helden het strijdperk al betreden. Het harnasje wordt omgesnoerd, de chute opengevouwen en de tuigage wordt verbonden met allerlei haken en ogen. Er volgt nog een korte instructie en als de baan vrij is wordt er gestart. Het is maar een paar meter rennen en dan gaat het hup richting het dal. Meteen wordt de chute door de thermiek gepakt en in luttele seconden tientallen meters omhooggestuwd door de thermiek. We kijken nog even naar de parapenters, maken nog wat fotos en na een paar minuten zijn ze niet meer te onderscheiden in de verte. Auke en ik lopen maar weer terug naar de motoren en beginnen aan de afdaling naar de camping.

Op de camping zien we de helden terug. Ze zijn druk bezig met een uitvoerige beschrijving van hun avontuur er wordt verteld over het mooie uitzicht, het gevoel een vogel te zijn en over de landing. Van Mr. Helicopter hoorden we dat zijn landing niet helemaal volgens het boekje ging. Bij het naderen van de landingsplek maakte de piloot van
Mr. Helicopter's chute er een beetje een show van. Mr. Helicopter deelde de beste man vriendelijk doch dwingend mee dat luchtacrobatiek niet aan hem besteed was. De piloot was waarschijnlijk overmoedig en ging dus vrolijk door met zijn luchtacrobatiek zodat hij na een halve minuut Mr. Helicopters maaginhoud over zich heen kreeg. De grondcrew (Sjors en Jottum!) waren zich van geen kwaad bewust. Jottum! zei nog: "wat vreemd, hij gooit een flesje water leeg"! Hilariteit alom dus!! Eind goed, al goed!!








De rest van de dag wordt gevuld met zwemmen, omhangen en een beetje lezen. Na het avondmaal is er de dagelijkse vergadering en kijken we wat we morgen gaan doen. Plannen worden weer gesmeed en tijdens de rondvraag horen we nog iets van het engelse stel (de zogenaamd luidruchtigen). Ik hoor vage geluiden van hun plek komen. Het is al laat en eigenlijk zit iedereen al in zijn tent/caravan, alleen wij zitten nog met ons clubje in de openlucht. We zien nu eindelijk waarom het stel zo luidruchtig is. Er wordt me daar onder de straatlantaarn een scene opgevoerd die niet zou misstaan in X-rated film. En ofschoon het tafereel zich in eerste instantie onder het picknickdekentje afspeelt wordt er al gauw meer zichtbaar naarmate de opwinding stijgt bij het stel. Op een gegeven moment gaat het zo tekeer dat de deken steeds zover opslaat dat je 2 witte billen ziet, hilariteit alom. Daar sta je dan, op een familiecamping die redelijk gevuld is, onder een straatlantaarn en met een heleboel geluid wordt hier en plein public de liefde bedreven!! :? :?

We bedenken of we er wat aan gaan doen. Blijven kijken lost in iedere geval niks op, waarschijnlijk kicken ze op kijkers als ze zo pontificaal liggen te wippen! We besluiten het volgende: als ze nog een keer losgaan dan zullen we ze in het meer flikkeren zodat ze een beetje kunnen afkoelen! Het blijft gelukkig bij deze ene keer en we gaan hier natuurlijk nog dagenlang lol van hebben!! Nu de rust echt is wedergekeerd nemen we nog een slaapmutsje met de voeten in het meer en duiken we de tenten in. Morgen weer nieuwe avonturen!!!!